donderdag 25 november 2021

Luisteravond 115 ~ November 2021

Oubys is het ambient eenmansproject van Wannes Kolf.
Na releases uitgebracht te hebben bij U-Cover, Testtoon en Ogula Records is er nu End Space op Belgian NeuMusik.
Hiermee ging de 115e luisteravond van start, de CD werd bijna helemaal gespeeld én unaniem goedgekeurd.
Een bijzonder straf album van de Limburger, één van de elektronische muziek hoogtepunten van 2021, dat op zich al een sterk jaar is.
Hier aan te schaffen:
Meer duiding in de recensie op Luminous Dash:
Wie meer wil horen van Oubys kan terecht op zijn Bandcamp pagina. 
28 augustus stond de man op de affiche van het tweede Sonic Emissions festival.
Hier te beluisteren.
 
Reinhard & Reinhard
is een plaat van Reinhard Vanbergen & Rheinhard Roelandts.
Vanbergen maakt deel uit van Das Pop, The Happy en Rheinzand en werkt veel samen met andere muzikanten, alleen het laatste jaar bracht hij reeds 12! albums uit...
Roelandts ken ik vooral van zijn modulair werk dat hij demonstreerde op bijvoorbeeld PULSE Modular Music fest (2019) en AntennA Festival (2020)
Het verhaal van dit album gaat ver terug in de tijd, tot in de...kleuterschool waar ze samen in de klas zaten.
Ze verloren elkaar erna uit het oog maar via sociale media ontdekte Reinhard Vanbergen de muziek van Reinhard Roelandts toen hij

dagboekopnames plaatste van zijn zelfgebouwde modulaire synths, opgenomen op fladderende tapes en kleine vintage luidsprekers.
 
Het idee om tracks te bouwen bovenop de modulaire, buitenaardse soundscape met akoestische instrumenten leek inspirerend en paste perfect.
Het resultaat is een prachtig en uniek album.
Hier lees je een review, misschien nog her en der te koop in de winkels of voor 69 kronen via Bandcamp:
Ze brachten deze plaat, net als heel wat solowerk van Vanbergen, uit op het Deense label Music For Dreams van Kenneth Bager.
Even geleden zaten de heren in Wonderland op Radio 1
De muziek doet het ideaal met een glas belletjes, de bijna jarige Peter pairde er een fles cava Oro de Uva Brut aan.

Ik ging verder op in de stroom van recente straffe Belgische albums en liet  Inperspectycon Vol. 1 horen, de meest recente van
Distant Fires Burning, het alter ego van Gert De Meester.
Nadat hij begin deze eeuw in enkele bandjes speelde begon hij in 2007 met dit soloproject.
Na een aantal digitale releases en enkele albums op het eigen Doorchaser Records is dit zijn tweede voor het Engelse Audiobulb Records.
De basis van de muziek ontstaat op basgitaar die met synths worden afgewerkt.
De muziek werd gemaakt tijdens de huidige pandemie en weergeeft de verwoestende impact van het coronavirus, vooral op de zwakste lagen van de bevolking, en het uiteenvallen van de samenleving vanwege de daaruit voortvloeiende crisis.
De hoes werd gemaakt door Ian Anderson (nee, niet die van Jethro Tull) van Designers Republic en is een verwijzing naar New Order en Autechre.
Het album wordt sterk gewaardeerd en kreeg airplay op de nationale radio en duikt op in tal van playlists.
Luminous Dash had een gesprek met de man.
Hier integraal te beluisteren/aan te schaffen:
Dat De Meester op de binnenhoes enkele mensen bedankt met de woorden A Huge Ever Resonating Thank You to...laat er geen twijfel over bestaan dat de man een fan is van The Orb
Wie meer wil horen van Distant Fires Burning:
 
Dat ik Badpak van Waar is Ken? (tof bandje trouwens) liet horen was niet om een stijlbreuk te forceren maar omdat ik een paar weken geleden de LP van Boshaard kocht na hun concert.
In de Gentse Centrale speelden ze in het voorprogramma van Gert Keunen die er zijn Heis plaat live bracht (begin dit jaar kwam die schitterende plaat hier ook al aan bod).
Boshaard is een duo bestaande uit toetsenist en pianist Dominique Vantomme en muzikant - producer Toon Bosschaert (o.a. Waar is Ken?)
Ik liet de b-kant van hun titelloze debuut horen.
Ze noemen zichzelf neo-klassieke ravers die hun inspiratie halen bij Nils Frahm, John Hopkins, Roni Size en Keith Jarrett, het resultaat is een interessante mix van piano en elektronica.
Volgens Cutting Edge:
"Boshaard mag dan niet de frivoliteit van een badpak vol met zand hebben, je blijft dit keer langer en geboeider luisteren dan bij een drie minuten durende radiohit."
"Een meer dan geslaagde debuutplaat van deze heren want in dit bos willen we gerust wel eventjes vertoeven, hier heb je geen boshyacinten voor nodig." 
 
Tot aan de klassieker namen de gasten het muzikaal over.
Isidore Genois stond te popelen om wat ongein te verspreiden en haalde nog eens de heren van The Jams aka The KLF hun Shag Times (1987) uit de kast.
Whitney Joins The Jams werkt na bijna 35 jaar nog steeds op de lachspieren:
De producer van mevrouw Houston was er helemaal voor te vinden en vroeg de heren om haar volgende plaat te producen wat ze prompt weigerden...
Isidore kwam op dreef en gooide er een
mash-up van DJ Nite achter, helemaal mee met de huidige tijd: Britney Joins The Jams.
Dit is al van even geleden en ik vind enkel een last.fm link.
Genois kan ook ernstig zijn en liet ons Dove (Ill Be Loving You) van Moony (Monica Bragato) horen, gewoonweg uitstekende popmuziek, in 2002 had de Italiaanse er een hit mee, het was meteen zomer, cruisen in een cabrio, de haren wuivend in de wind...zo een sfeertje dus.
Stond op haar debuut Lifestories
 
Pieter wou nog eens het hemelse Max van Future Sound Of London horen en ik haalde meteen het geweldige Dead Cities (1996) uit de FSOL-toren, één van die tijdloze klassiekers van het duo Gaz Cobain en Brian Dougans.
Max werd mede geschreven door Max Richter die ook achter de piano zat:
Ik liet het album nog even verder spelen, Antique Toy:
De Future Sound of London blijft tot op heden heel actief, ook onder hun alias Amorphous Androgynous.
Ze vormen op deze blog een rode draad doorheen bijna 20 jaar luisteravonden.
 
Peter had eigen muziek meegebracht van zijn Electric Loop Station, naast Onsturicheit de andere moniker van Peter Moorkens.
Acid Monks Temple uit 2010 is een psychedelische space jam met loopstations en overdubs. 
De muziek van ELS is gratis te beluisteren of te downloaden, inclusief het geweldige artwork:
We luisterden naar de drie laatste tracks The Garden of the Mother of God, Whatever is burned or even damaged shall be erected again, en The Path towards Spiritual Enlightenment.
Met zo een titels kan het niet anders dan dat de interesse wordt gewekt.
Toch wel een heel getalenteerde kerel, die Moorkens, Desert Fest lag een half uurtje in The Blue Room.
 
Isidore eerde de onlangs overleden Richard H.Kirk.
Die was het enige overgebleven lid van de legendarische industrial band Cabaret Voltaire.
Bracht dit jaar nog twee drone albums uit, Dekadrone en BN9Drone, en vorig jaar het goed onthaalde Shadow of Fear, allen uitgebracht door Mute.
Gedurende 48 jaar sprokkelde de man een indrukwekkend oeuvre bijeen.
Een bijzondere 2CD is The Conversation uit 1994 en uitgebracht op het Gentse Apollo label.
Isidore liet ons de 53 minuten durende track Project 80 horen, een ambient soundscape waarmee ze terugkeren naar hun roots.
Volgens deze recensie:
"De track Project 80, die bijna een uur duurt, is een kroonjuweel in de Cabs-catalogus. Griezelig, paranoïde, zenuwachtig, ambient, groovy en met samples uit films als Altered States, Forbidden Planet en interviews met cyberpunk-auteur William Gibson, fungeert het meer als een soundtrack dan als een op zichzelf staand nummer. 
De samples, wanneer ze meer vooraan in de mix staan, hebben een meer psychedelisch effect, terwijl ze, wanneer ze samen gepureerd, telefoontaps en paranoia suggereren (is het toeval dat het album is vernoemd naar een film met surveillance?) 
Dit nummer verbindt de, toen huidige, incarnatie van de band terug naar hun roots als Dada experimentele artiesten beïnvloedde."

Peter ging verder met het debuut van Rachel Palmer, een
in Duitsland gevestigde, Amerikaanse
audiovisueel componiste.
Palmer schrijft en produceert muziek sinds de late jaren 90 en werkt sinds 2013 als audiovisueel componist.  
Hoewel ze het meest bekend staat om haar visuele optredens op elektronische muziekevenementen in de Verenigde Staten en Europa, componeert Rachel ook elektronische ambient muziek. 
Na haar verhuizing naar Keulen, Duitsland eind 2018, zijn haar ambities nu gericht op het combineren van haar twee passies, muziekproductie en visuals.
Voor haar debuutalbum Antecedent (2020) componeerde ze uitgestrekte soundscapes met intieme en melancholische ondertonen. 
Een geweldige plaat dat samen met een prachtig fotoboek werd uitgebracht:
De dame maakte een paar jaar geleden ook al indruk met haar visuals bij het concert van partner Marco Petracca (HHNOI) op PULSE Modular Music fest.
 
De volgende plaat waar Peter ons liet kennis maken was ULU van de Italiaanse Lili Refrain.
Een heel verrassende plaat dat erg gesmaakt werd door de aanwezigen deze avond.
Hij zag haar vorige maand op Desertfest in De Vooruit.
Op hun site van werd ze zo aangekondigd:
Voor haar soloproject gebruikt Lili Refrain elektrische gitaar, zang en loops in realtime, zonder computer of vooraf opgenomen tracks.  
Terwijl sommigen haar  classificeren als donkere folk, reiken haar meesterlijke techniek en verfijnde smaak ver buiten de grenzen van welk genre dan ook.  
Noem het space metal, peyote prairie-rock, psychedelische chillout of Pink Floyd doordrenkte rituele Indiase dans.
Daarmee is dit plaatje meteen perfect beschreven! 
Volgens Zware Metalen dien je de muziek best op bij temperaturen rond de 25 graden én subtiel gedimd licht:
https://zwaremetalen.com/albumrecensies/lili-refrain-ulu
Hier te beluisteren/aan te kopen:
Bijzondere plaat, we dronken er een flesje Clearly Organic Tempranillo bij.
 
Dijf Sanders ging op reis in zijn eigen harde schijf en puurde er een mini LP uit.
Lichen is een verzameling van nummers die hij maakte tussen 2016 en 2020.
Volgens Dansende Beren:
Met een minimum aan instrumenten maar een harddrive vol met exotische en spannende samples en field recordings weet Dijf Sanders ons alweer moeiteloos te overtuigen met een project waarop hij een andere kant van zichzelf laat zien dan we de voorbije jaren zagen. 
Wij kunnen alvast niet wachten om te zien waar Dijf Sanders ons mee naartoe neemt op zijn volgende project.
Een interview op Indiestyle:
Toch wel meer dan een tussendoortje.
 
Het was tijd voor de klassieker en hiermee zat ik op het zelfde denkspoor van Isidore Genois want ik had ook iets van Cabaret Voltaire klaar staan.
Niet dat er een aanleiding nodig is om hun muziek te spelen maar die was er wel degelijk door het onverwachte overlijden van Richard H. Kirk.
Ze haalden hun naam bij het avant-gardistisch theater in Zurich (die hun inspiratie haalden bij de Franse filosoof en vrijdenker Voltaire) waarvan wordt aangenomen dat daar de kunststroming dadaïsme ontstond.
De band werd opgericht door Stephen Mallinder, Richard H. Kirk en Chris Watson in Sheffield in 1973 door muzikanten die in de jaren 70 op zoek gingen naar nieuwe muzikale expressiemiddelen. 
Aanvankelijk gebeurde dit met zelf gebouwde elektronische instrumenten.
Hun vroegste optredens waren door dada beïnvloede performancekunst, maar Cabaret Voltaire ontwikkelde zich later tot een van de meest productieve en belangrijke groepen om pop te mengen met dansmuziek, techno, dubhouse en experimentele elektronische muziek.
Ik koos voor The Voice of America, een album uit 1980 en één van hun (naar mijn mening) beste platen.
De teksten en titels die verwijzen naar de tijdgeest (de Iran-gijzelingscrisis, de Khomeni-revolutie, de opkomst van Reagan, de invasie van Afghanistan, de Koude Oorlog enz.)
We horen dubby, experimentele tape loops en primitieve drummachines die werden gecombineerd tot fragiele, sinistere postpunk lo-fi proto-techno.
Een vooruitstrevend album dat nog niets aan essentialiteit heeft ingeboet.
Donkere, verontrustende, uitdagende muziek die de industriële roots van Cabaret Voltaire laat zien.
In het hypnotiserende titelnummer horen we een opname van een Amerikaanse agent of bewaker die bevelen geeft aan zijn ondergeschikten, News From Nowhere gebruikt samples van bombardementen van vliegtuigen en raceauto's en Partially Submerged klinkt alsof een saxofoonkwartet door een gehaktmolen wordt geduwd.
Premonition start met een oorverdovend geluid, de indruk wordt gewekt dat we ons in een fabriek bevinden, het ritme is regelmatig en scherp als een meedogenloos. 
This is Entertainment begint oorverdovend luid en gaat verder met een snelle, ruwe elektronische beat.
 

Geen zwakke nummers op deze klassieker, het album beluister je best in zijn geheel maar de tijd ontbrak om dit te doen, het was laat en de tijd zat erop, er was deze avond opnieuw heel wat schitterende muziek de revue gepasseerd.
Voor de muzikale begeleiding bij het schrijven van dit verslag zorgden enkele Mixcloud mixes:  
 
Dit jaar staan er nog enkele concerten in mijn agenda zoals Anna Von Hausswolff in Brussel en Jan Swerts in Brugge.
 

Antelias Musical Terveisiä


Bakerman

 
 

 

dinsdag 12 oktober 2021

Luisteravond 114 ~ September 2021

Voor het eerst in 20 maanden vond de luisteravond plaats in de vertrouwde Blue Room.
Ik ging van start met het op katten geïnspireerde benefietalbum A Cat Compendium
 
Deze compilatie, gemaakt door Grey Malkin (The Hare and The Moon) en Sven Visterin, is bedoeld om liefdadigheidsinstellingen voor dieren in hun geboorteland Schotland en België te helpen. 
Door de Covid beperkingen hebben die te kampen met geldgebrek omdat hun gebruikelijke manieren om geld in te zamelen de laatste tijd beperkt zijn geweest.
Alle opbrengsten van dit digitale album zullen worden verdeeld onder specifieke kattenopvangcentra zoals het Edinburgh Dog and Cat Home en Zwerfkat Wommelgem VZW.
De muziek voor dit opmerkelijke album werd niet eerder uitgebracht of speciaal voor dit project gemaakt. 
Alle nummers hebben een kattenthema of zijn zelfs opgebouwd uit opnames van katten zoals Purr Love van Zool., waar de kat spint als een drone-instrument.
Het is een aangenaam verrassend album geworden met verschillende stijlen van avant-garde, psychedelica, folk en ambient.
Initiatiefnemer Grey Malkin kan je ook kennen van zijn samenwerkingen met Ashtoreth
Een van de hoogtepunten van het album is de cover van Pink Floyd's Lucifer Sam door Grey Malkin en Michael Warren.
Meer info over de artiesten en duiding over dit project in deze review op Dark Entries.
Beluisteren en een duit in het zakje van de katjes doen kan hier:

Verder ging het met Brusselse jazz van ECHT!.
Uit hun debuut album INWANE werden enkele tracks gespeeld die heel goed in de smaak vallen.
ECHT! combineert electro, hiphop, trap, funk en futuristische jazz, wat resulteert in een uitgesproken en uniek geluid. 
Het leverde hen 5 sterren op van Dansende Beren.
Hier te beluisteren:
In dit interview in HUMO kan je onder andere lezen dat
toetsenist Dorian Dumont eerder dit jaar APHEXions uitbracht, een album met pianocovers van Aphex Twin.
 
De volgende cd die aan bod kwam is één van de opmerkelijkste releases van dit muzikale vruchtbare jaar, Symbiosis van The Black Swan Triad.
Een verbond bestaande uit Peter Verwimp (Ashtoreth), de Schot Grey Malkin en de twee Noren Menaleah en Vindlandsraud.
Hoe deze unieke release klinkt kan je lezen op Luminous Dash:
"De versmelting van metal, drones, folk en ambient in een experimenteel kader, zorgt voor een sterke synergie op dit album. 
Diepdonker, de ene keer als zwevende grijze wolken, de andere keer als klevend, gitzwart pek, word je in de tracks meegenomen naar even surrealistische, onaardse plekken als naar heel natuurlijk aanvoelende woestenijen. 
Elk nummer, zacht of hard, zit vol kracht, als een heidens ritueel."
Hier de volledige review.
Beperkt uitgebracht op cd, ik zou niet te lang twijfelen om dit laatste exemplaar aan te schaffen:
 
Stefaan bracht
The See Within mee van Echo Collective.
Hun eerste album met uitsluitend eigen composities.
Eerder maakten ze naam en faam met een herwerking van Amnesiac van Radiohead en samenwerkingen met onder andere de pianist Joep Beving, de intussen overleden IJslandse componist Jóhann Jóhannsson, Christina Vantzou, Laniakea, A Winged Victory for the Sullen en Stars of the Lid.
Het is een prachtig sfeervol album geworden, ideaal voor deze tijd van het jaar. Werd vorig jaar toepasselijk in de herfst uitgebracht. 
Alles werd akoestisch en live opgenomen, de muzikanten maakten gebruik van een magnetische resonatorpiano, een omgebouwde akoestische piano waarbij magneten en een extra pedaal zorgen voor een langer aangehouden klank.
Volgens Luminous Dash: Warme arrangementen die de perfecte soundtrack vormen voor de koude herfst en winterdagen.
Hier de volledige recensie.
Een uitgebreide recensie op IndieStyle:
Dit mooie album kan je hier beluisteren:
Patsker las ondertussen een column die hij schreef voor het blad van de Kortrijkse concertclub The Pit's.
Een fragment uit: Waarom kopen we zoveel platen?
 
"De miserie begon ooit bij het bezoek aan een platenzaak in Sluis een dikke drieënveertig jaar geleden, waar ik de toestemming kreeg om een singletje uit te kiezen naar eigen keuze. Plaatjes draaien deed ik al eerder als jonge snotter van een jaar of twaalf op een stokoude pick-up. De muziek (uit de kleine platencollectie van mijn vader) was in het begin eigenlijk maar bijzaak. De motorische handelingen die met veel zorg uitgevoerd dienden te worden nog voor de naald het vinyl aanraakte, stimuleerden een buitengewone fascinatie voor deze verslavende activiteit. De tweede miserie begon toen het muziekbeestje na een paar singletjes definitief door de bloedbanen begon te stromen. Als vijftien jarige werd er deftig tegen de etalageramen van de Music Man en de Bilbo te Gent gekwijld naar de lekkernijen die tentoon gespreid lagen. Het bleef bij kwijlen want er waren amper centen om vinyl aan te schaffen. Het zakgeld dat ik toen kreeg (amper € 2,- per week) was nauwelijks genoeg om één lp per maand aan te schaffen. We begonnen dan uit noodzaak maar aan het home taping (is killing music) proces omdat onze drang naar meer nieuwe muziek niet meer te stillen was. De tapes werden toen geruild of doorgegeven met klasgenoten of would-be vrienden. Het eerste licht aan de donkere vinyl tunnel was mijn eerste loon (ik werd toen per week uitbetaald) en dacht dit compleet op te souperen bij de platenboer. Maar neen de derde miserie begon. Op moeders bevel, de helft van je centen afgeven voor kost en inwoon. De platenspeler en cassetterecorder op mijn mansardekamer draaiden dag en nacht en veroorzaakten blijkbaar hoge kosten ten huize. De andere helft van mijn zuur verdiende centen werden gedumpt op de spaarboek en met een kleine € 15,- ‘drinkgeld’ per week, van mijn eigen weekloon, moest ik het stellen. Vader verzon tussendoor vlug een smoesje: ‘als ik de zaterdag zou gaan werken, dan alles mocht houden’. Hij wist echter niet dat mijn baas gevraagd had om ook de zaterdag te komen werken dus meer vinyl wenkte (eindelijk). De vierde miserie was dat eerste lief. Ze was knap en charmant maar mijn eerste vastere vriendin had liever dat ik mijn centen aan haar besteedde en spaarde voor de ‘uitzet’ dan aan grammofoonplaten uit te geven. Zagen dat het jong over die plaatjes kon, man man, dus draaide ik na de vleselijke lusten nog enkele plaatjes heavy metal waardoor ze vlug verdween..."
 
De rest van dit verhaal vol miserie zal je in The Pit's moeten lezen.
 
Ik legde een plaat op dat hier mooi bij aansloot.
Silent Noise Revolution, het pianoproject van Jan De Block bracht dit jaar het zeer gewaardeerde Insides uit.
Fragiele pianomuziek op een bedje van abstracte ruis, zijn antwoord op de luide en opdringerige muziek van vandaag.
Een straf vinyl-debuut dat ook bij de aanwezigen van de luisteravond veel bijval kreeg.
Patsker Omaer Beguin schreef eerder een lovende review voor Luminous Dash:
Hier te beluisteren of beter nog, aan te schaffen:
De Block is hiermee niet aan zijn proefstuk toe, vanaf 2016 bracht hij als Silent Noise Revolution een dozijn singles en enkele EP's uit:
Zijn muziek duikt ook reeds vijf jaar op in de Piano Day lijst van Nils Frahm.
Wie de man kent weet dat hij ook passioneel bezig is met modulaire elektronische muziek, zo was er in 2019 de organisatie van het PULSE festival.
Modular 404 is ook aan het brein van De Block ontsproten, een online platform waar uitsluitend modulaire muziek aan bod komt, tot nu toe verschenen er 28 tracks. 
Op het komende B-Wave festival krijgen acht Modular 404 artiesten (o.a. Sebastopol, Onsturicheit en Nordlys) de kans om hun kunnen te tonen op een apart podium, alle info hier te vinden:
Silent Noise Revolution staat er trouwens op het hoofdpodium.
En dan is er ook zijn Addictive Noise, een experimenteel lab voor elektronische geluiden en modulaire synthesizer.
Op het bijhorende Addictive Noise Records bracht hij als producer/songwriter het debuutalbum uit van Kyoko Baertsoen (ex Hooverphonic, Lunascape) en met de Italiaanse Odette Di Maio in 2012 als Miss O het album Infection
Net als op Insides is Luc Van Lieshout (o.a. Tuxedomoon) op enkele nummers van de partij.
Voordat Jan De Block songs begon te schrijven maakte hij vooral muziek voor tv programma's, ook nu nog is de interesse er om filmmuziek te schrijven:
 
Wie na deze uiteenzetting niet kan wachten om de man live aan het werk te zien...
Silent Noise Revolution staat op de affiche van Dystopia, een festival in Gent op 16 oktober.
Een sterk aan te raden evenement! 
Het einde van de wereld is niet voor meteen maar je kan er alvast wat in de mood komen.
Dystopia wordt mede georganiseerd door AntennA VZW en Belgian NeuMusik.
Die organiseerden eind augustus de tweede Sonic Emissions
Oubys, Dreun, Ashtoreth & Onsturicheit en Hyperkube brachten er vier onvergetelijke concerten, in ondergetekende zijn tuin...
Een verslag van dit festival op de Gonzo (circus) website:
 
Dreun (Joost Carpentier) & Onsturicheit (Peter Moorkens) stonden er niet samen op het podium maar de heren brachten die dag als Dreuhnigheit het absurde album Rheutels uit.
De Rheuthels strijden met de Zwanstikas over de therapeutische toepassing van de Zwanenzang...een phrase uit de waanzinnige teksten door Moorkens gedeclameerd op het elektronische gereutel van Carpentier.
De beide muzikanten gaan heel breed in het spectrum van de elektronische muziek. Van ambient, soundscapes, psychedelica tot techno en bijna triphop, steeds overgoten met een modulaire en onsturig geschifte Moorkenssaus.
Aanrader voor fans van The Residents!
Nummer 35 in de Belgian Neumusik reeks en hier te koop: 

Ik ging verder met de ultieme acid house klassieker.
34 jaar geleden werd ik erdoor omver geblazen en tot de dag van vandaag blijf ik het geweldige muziek vinden.
Acid Trax wordt algemeen aanzien als de eerste in het genre, dit staat ter discussie maar het acid house genre gaven ze wel een naam hiermee.
In 1984 schaften de Chicago House producers DJ Pierre (Nathaniel Pierre Jones), Spanky (Earl Smith Jr.) en Herb J (Herbert Jackson) zich een Roland TB-303-synthesizer aan, namen ze de naam Phuture aan en ontwikkelden de acid sound. 
Een jaar later werd hun In Your Mind, de oerversie van Acid Trax, een hitje in danceclub Music Box van DJ Ron Hardy.
 
Dit is zo een vroegere versie
uit 1986:
https://www.youtube.com/watch?v=09eMFP74Ouk
In 1987 mixte Marshall Jefferson het tot de definitieve versie.
https://www.youtube.com/watch?v=bIAqdtMVGDk
In de jaren 1987-1988 overspoelde acid house de Europese discotheken met in het Verenigd Koninkrijk een tweede Summer of Love als gevolg.
https://en.wikipedia.org/wiki/Second_Summer_of_Love
Het smiley-logo werd synoniem met deze periode in het VK, ook de opkomst van de drug XTC liep gelijk met de acid house hype.
 
Maar...er is meer, zoals eerder aangegeven staat het ter discussie wie de eerste acid plaat uitbracht en ziehier, uit 1982!, in het jaar dat de TB-303 werd uitgebracht:
Charanjit Singh is een Indiase muzikant uit Mumbai die in de jaren '60 en '70 in tal van Bollywood-soundtrackorkesten optrad. 
Singh leidde een trouworkest en nam een ​​aantal albums op met covers van populaire liedjes.
In 1982 bracht hij Synthesizing - Ten Ragas To A Disco Beat uit,
gemaakt met de Roland TR-808 en TB-303.
Elektronische muziek met 130 beats per minuut en invloeden van Kraftwerk, disco en funk.  
In 1982 was er veel discomuziek te horen in films, zei Singh tijdens een interview in 2011 met The Guardian
Dus dacht hij, waarom niet iets anders doen met alleen discomuziek.
Hij kreeg het idee om Indiase raga's te spelen met een discobeat en zonder tabla, het pakte goed uit maar het werd aanvankelijk geen succes.
Het in een kleine oplage uitgebrachte album flopte en raakte in de vergetelheid...
Onder de noemer instrumental disco viel de
plaat tussen twee werelden, vijf jaar te laat voor de disco, vijf jaar te vroeg voor de house en pakweg 10 jaar te vroeg voor Goa trance waar deze muziek nog het meest doet aan denken. 
Van een pionier gesproken!
In 2002 tikte de Nederlandse Bollywood-soundtrackverzamelaar Edo Bouman in Delhi een exemplaar op de kop.
Bij het beluisteren was hij heel verrast, de muziek had sterke gelijkenissen met de acid house muziek, een genre dat zich pas vijf jaar later zou ontwikkelen!
Singh bleek zijn tijd ver vooruit...
Bouman bracht het album in 2010 uit als dubbel-lp op zijn label Bombay Connection, dit deed geruchten ontstaan dat het een hoax betrof en dat Aphex Twin achter het project zat.
De originele LP werd een collector's item en is te koop voor een schamel prijsje tussen € 2.499 en € 4000! Ook voor de heruitgave leg je al vlug
€ 150 op tafel...
Hier kan je vooraf eens luisteren:
Hoewel Charanjit Singh aarzelde om zijn aandeel in de evolutie van het acid genre op te eisen werd hij als maker van de allereerste acid plaat toch een cultfiguur. 
 
In 2012 (Antwerpen) en 2013 (Gent) trad hij nog op in ons land.
De man stierf in 2015, Talvin Singh zou dat jaar in Londen met hem samenwerken.
 
Patsker vervolgde met de Gentenaar Mathieu Mathlovsky, die bracht dit jaar de 2LP Yassssin uit.
Een orgie van metal, techno, drum n bass, industrial, noise en meer rusteloze oorspijs.
Live wordt Mathlovsky bijgestaan door drummer Gregory Simons (Vonnis, Modder, Barst).
Deze plaat is een verzameling van samenwerkingen gedurende de jaren met andere muzikanten zoals onder andere Eleanora zanger Mathieu Joyeux, hiphopper Amazumi, Owen Perry Weston van de Gentse jazzband PAARD, Thibaud Meiresone (Monnik), het gillende Gentse duo Jason & Rhonda en Cis Deman en Brennt Vanneste van de metalband Stake
Meer info in de recensies op Luminous Dash en Dansende Beren.
Uitgebracht op het Amerikaanse label Ohm Resistance en hier kan je luisteren of aankopen, of nog beter zonder verzendingskosten bij de kleine platenhandelaar.
 
In mei 2020 werd de Britse muzikant Kevin Richard Martin (Techno Animal, The Bug, King Midas Sound) uitgenodigd door Kunstencentrum Vooruit in Gent om een ​​nieuwe score te componeren voor een film naar keuze. 
Martin is al lang geïnspireerd door de baanbrekende Russische regisseur Andrei Tarkovsky en de keuze voor zijn meesterwerk Solaris uit 1972 lag voor de hand. 
Daar moesten we bij zijn!
 
Martin
koos om zich sober op te stellen en overlaadde de film niet met muziek, op de momenten waar hij muziek toevoegde was dit goed doordacht.
Return To Solaris, een in een dystopische sfeer ademend straf ambient-drone album is het gevolg van die avond en is recent uitgebracht op Phantom Limb, hier te beluisteren:
Martin woonde met zijn gezin in Berlijn maar verhuisde vorig jaar naar Brussel, vorige maand had HUMO een gesprek met de man:
 
Peter zorgde voor een geinig moment met The Claudio Serpentine.
Dit is een project van de Belgische gitarist, singer-songwriter Kloot Per W en Marleen Van Ende (jaren '80 punk band Ze Barbies en tegenwoordig actief in haar avant-gardistische project The Snake Moans). 
In 2005 bracht dit duo The Wide Album uit, een plaat met bijzondere versies van  Beatles songs.
Neem hier zeker een kijkje:
Weinig online te beluisteren, slechts enkele tracks op Youtube zoals hun versie van Strawberry Fields:
 
Het Stroom label van Ziggy Devriendt bracht de laatste jaren al heel wat moois op de markt, aan die catalogus werd vorig jaar een release van de Belgische klarinetspeler Ben Bertrand aan toegevoegd.
De man maakt deel uit van het Christian Klinkenberg Orchestra en solo heeft hij tot nu toe drie releases uitgebracht.
Door voorgaande woorden zou je geen ambient muziek verwachten maar Bertrand zijn tweede plaat Manes is een geweldige elektronische klinkende sfeervolle plaat!
Stefaan had het uitstekende idee opgevat om deze mee te brengen.
Hier te beluisteren of/en aan te schaffen:
Zonder dat er hierover afspraken waren gemaakt werd deze luisteravond een grotendeels Belgische avond, het mag duidelijk zijn, dit land bulkt van het talent!
 
Patsker had
Xpujil van Nova Materia bij, dit is nr. 45 in de opnieuw opgestarte Made To Measure reeks.
MTM is een sublabel van het Brusselse Crammed Discs dat zich sinds 1984 focust op muziek voor performance, multimedia en soundtracks.
In de beste traditie van dit label werden we getrakteerd op een auditieve reis door de jungle, Patsker Omaer Beguin geeft zelf een woordje uitleg op Luminous Dash:

 
"Het duo Caroline Chaspoul en Eduardo Henriquez trokken samen door de Mexicaanse jungle in de omgeving van de ruïnes van de oude Maya stad Xpujil (‘ks-poe-gil’ uitgesproken). 
Tijdens hun tocht door de verzengende hitte en bijna ondoordringbare vegetatie van het oerwoud, maakten ze veldopnames van de geluiden en ritselingen die de dieren en insecten in hun habitat produceerden. 
Terug in hun Parijse studio werden de opnames bewerkt en omgevormd met lichte elektronische effecten en minimale instrumentatie zoals gong, ocarina’s (een blaasinstrument in gebakken klei) en percussie.
Het eindresultaat op Xpujil is een veertig minuten durende mysterieuze sonische trip doorheen een rijk gevulde wereld van klankprocessen."
De volledige recensie lees je hier.
Een rechte lijn naar het Mexicaanse oerwoud via Bandcamp, daar maak je de trip van 41 minuten, een muskietennet is niet nodig, een hoofdtelefoon maakt de luisterervaring intenser:
 
Patsker liet ons ook kennis maken met de nieuwe plaat van Sons Of Kemet, de band rond de Britse saxofonist Shabaka Hutchings.
Dit jaar verscheen hun vierde album, een politieke conceptplaat, volgens HUMO: jazz met de vuist in de lucht!
De inspiratie voor dit album haalde Hutchings bij de Black Live Matters beweging.
Na de moord op George Floyd begon hij aan het album te werken, de songtitels vormen trouwens een gedicht dat de bedoeling van deze plaat meer duiding heeft.
 
Het leek plots hoogzomer met deze muziek, zonder de politieke boodschap (de instrumentale nummers) klinkt dit heel zorgeloos, het kon ook aan de wijn
gelegen hebben, Patsker schonk er immers een lekkere Kajmád Szekszárdi Cabernet Sauvignon uit 2016 bij!

De visie van Written in Music:
"De vierde van Sons of Kemet is even opwindend als intrigerend tegelijk en mateloos in muzikaal avontuur.
Door muzikaal dieper te graven heeft de band hun eigen muzikale toekomst herschreven. 
Een wel heel bijzondere waarvan we niets, maar dan ook helemaal niets, willen missen. Heldenband!
Ook bij Dansende Beren niets dan lof, radicaal doch toegankelijk:
"Sons Of Kemet maakt muziek die nergens anders te vinden valt. 
Black to the Future is radicaal doch toegankelijk, al geeft je dat niet het excuus om de hele clou van dit album naast je neer te leggen. 
Dit is een uiterst politieke collectie aan muziek die je je comfort ontneemt en je verbiedt de gemakkelijke vragen te stellen."
Hier te beluisteren.

 
Peter had nog wat vinyl dat smeekte om gedraaid te worden, zoals de op dat moment meest recente plaat van Elko B.: Realm Of Rides & Romance.
 
Tussen de luisteravond in september en het verschijnen van dit verslag bracht Elko Blijweert ook Prison Of The Mind uit, een weergave van een concert deze zomer in De Nor, een
paviljoen in het Antwerpse Middelheim openluchtmuseum.
We kennen de muzikant vooral als gitarist bij heel wat bands maar de man is een echte multi-instrumentalist en heeft heel wat synthesizers en andere elektronische muziekinstrumenten in huis.
Zijn solowerk is dan ook grotendeels elektronisch van aard, dat hij bij zijn solowerk als Elko B. naar buiten komt is een verwijzing naar Daniel Bressanutti van Front 242, die Daniel B. wordt genoemd.
Die maakt ook deel uit van Nothing But Noise waarbij Blijweert live voor de gitaarbijdrage zorgt.
We luisterden naar één kant van Realm of Rides & Romance.
Veel van de nummers vinden hun oorsprong in Blijweerts werk als componist van soundtracks voor theater, dansperformance en artistieke installaties.
Naar eigen zeggen haalde hij voor dit album inspiratie bij de sfinx, het casino, het Decap-orgel, kolonialisme, vleermuizen en kikkers
...
De man is van veel muzikale markten thuis en dat hoor je, van speelse en avontuurlijke vintage elektronica tot soundtrack-achtige exotica en nog veel meer, de man heeft zich duidelijk goed geamuseerd en dat deden wij ook.
De Duitse kunstenaar Joe Brockerhoff zorgde voor de prachige hoes.
Uitgebracht op het Ekster label en hier te beluisteren en/of aan te schaffen:
Tot slot een uitgebreide recensie op Luminous Dash.

34 jaar geleden brachten Gerry Vergult (o.a. Fred Angst, Aroma Di Aroma, Zool.) en Gerrit Valckenaers (o.a. Adult Fantasies, The Colorist Orchestra, samensteller bij Klara, componist voor dans en theater en leraar muziekgeschiedenis) hun oktobernachten door in de Gentse Top Studio.
https://www.discogs.com/master/1585198-Nasca-Nasca-
Het resultaat was het broeierige Nasca.
Die opnames werden pas vorig jaar uitgebracht door het Cortizona label van Phillipe Cortens.
De helft van de aanwezigen kende deze muziek en heeft de plaat in zijn kast staan maar dat was geen reden om ze niet te spelen.
Nasca mag dan wel in 1987 gemaakt zijn, de sensuele grooves, aanstekelijke tribale ritmes en psychedelische soundscapes passen helemaal in de huidige exotische jazz-dub sound.
Vergult en Valckenaers zaten eigenlijk in de studio om een plaat van Fred A. af te maken maar werkten stiekem aan Nasca, ze creëerden een abstract universum waar minimale post-punk baslijnen versmelten met dub, tropische vibes, jazz en dromerige elektronica.
Zoals in de tracks Ketama en Ritz waar tropische tribale vibes oscilleren tussen futuristische nostalgie en opgejaagde dromen.
Of in Josaphat waar slome dub overgaat in zweterige stadsblues. 
Hier te beluisteren, fysiek wel reeds uitverkocht:
Gerry Vergult staat trouwens als Zool. op de affiche van Dystopia, zaterdag 16 oktober 2021 in Gent:
https://www.antennafestival.be/dystopia
 
Voor de klassieker deze avond koos ik een album van een halve eeuw oud.
Meddle van Pink Floyd.
 

Over deze band is al zoveel geschreven dat ik me ga beperken tot het posten van een paar links.
Het was al laat en ik beperkte me tot het epische 23 minuten durende Echoes, dat de gehele B-kant van Meddle vult.
Eén van hun beste werken, zeker de Live at Pompeii versie:
Enkele reviews:

De luisteravond zat erop, tot slot enkele concertt(r)ips.
Een greep uit mijn concertagenda:
 
15/10: Intensités - Concert-Performance & Multimédia in Louvain-la-Neuve, een concertavond met RHEA (Mark Dewit) en Anantakara (Philippe Wauman) in samenwerking met het dansgezelschap Son-Corps-Voix-SéquenceS en regisseur Jean Mastin. 
 
15/10: A Journey into The Universe, een kerkconcert in Bissegem met kosmische muziek van Pascal Coppé en de sopraan Françoise Vanhecke.
 
16/10: Het eerder in dit verslag reeds aangehaalde Dystopia in Gent:
 
18/10:Fred Frith & Karen Willems in de Gentse Handelbeurs:
 
20/10: In het kader van Film Fest Gent is er terug Videodroom in Kunstencentrum Vooruit met o.a. Condor Gruppe plays Daughters of Darkness:

4/11: Gert Keunen + Boshaard in De Centrale in Gent:
 
En tot slot op 27/11 in CC Muze in Heusden-Zolder vindt het B-Wave festival plaats, ditmaal met veel aandacht aan modulaire synths:
 
Tot op één van deze muziekavonden!
 
Antelias Musical Terveisiä

Bakerman