maandag 14 februari 2022

Luisteravond 116 ~ Januari 2022

Niet dat we iets te herdenken hadden (tenzij het voorbije jaar), maar ik begon met Im Memoriam van The Lovecraft Sextet.
Het nieuwe project van de Nederlander Jason Köhnen.
De man is thuis in de donkerste hoeken van de jazz die hij eerder reeds verkende met zijn band The Mount Fuji Doomjazz Corporation en de live variant The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.
Köhnen is van vele muzikale markten thuis, als Bong-Ra in de breakcore en drum n bass scene, met Jurgen Desmet in het black metal/core duo Servants of the Apocalyptische Goat Rave en actief in nog een twintigtal andere projecten en aliassen.
 
Im Memoriam
is doom jazz zoals we het kennen van
Bohren und der Club of Gore
, The Dale Cooper Quartet en Lower Level Bureau.
Funebre Macabre neemt de hele a-kant in beslag en bestaat uit de drie delen Vocalis, Musicorum en Ambientum.
B-kant De Mysteriis heeft dezelfde onderverdeling en verwijst naar De Mysteriis Dom Sathanas, het eerste studioalbum van de Noorse black metal band Mayhem
Meer informatie is te lezen in deze review.
In Memoriam is een multimediaproject, bij de download (die ook wordt geleverd met de fysieke vinyl- of CD-versie), is een audioboek van 30 minuten en PDF-tekstbestand inbegrepen van The Lovecraftian Tragedy, een novelle geschreven door Köhnen in de stijl van H.P. Lovecraft, bij mij zat die er wel niet bij...
 
Het was Blue Monday en ik weefde enkele covers van de bekende New Order song door de luisteravond.
Zo is er deze versie van singer-songwriter, multi-instrumentaliste en componiste Hannah Peel (John Foxx And The Maths, The Magnetic North) die stond op Rebox uit 2009.
Peel brak in 2011 door met haar album The Broken Wave maar er is meer moois (o.a. Unheard Delia) te vinden op haar Bandcamp pagina:
 
De eerste luisteravond van het jaar gaat steeds gepaard met Patskerbubbels, een hapje en een luchtige muziekmix.
Isidore Genois had het te druk om plaatjes te mixen dus haalde ik er zijn Schotse tegenhanger Ω HuussH Ω (Hush Puppy) bij.
Forbidden Exotica is een mix met als ingrediënten exotic, lounge, chillout, ambient en min of meer verwante genres. 
Het was genieten met o.a. Martin Denny, Funki Porcini, Eden Abhez, Frank Hunter, 23 Skiddo, The Residents, Tranquility Bass, Arthur Lyman, Michael Rau en Throbbing Gristle.
 
Isidore Genois sloot erbij aan met Jonge Plant van Willy Organ.
Na een decennium in een rockbandje te spelen (The Tubs) gooide Simon Platteau het over een andere boeg en transformeerde hij in een soort eighties schlager zanger van den Aldi, of naar mijn mening een gehypte 2020 versie van Phil Kevin, zou dit niet dezelfde kerel zijn? 33 jaar geleden en met krullen?
Ik vind er persoonlijk niet veel aan, wekt bij mij eerder ergernis op maar de man krijgt goede kritieken in de media, als HUMO een goede recensie schrijft zal't wel goed zijn zekers...😏
Dit soort muziek krijgt vaak de stempel foute muziek, dat bestaat niet, wel goede en slechte muziek, wat mij betreft komt dit in die laatste categorie.
Hier te beluisteren, let op voor de hoes, die is aartslelijk!
https://willyorgan.bandcamp.com/album/jonge-plant
Een eerder neutrale en een lovende recensie.
Ik ga het album niet helemaal afbreken, de eerste twee minuten van deze Voor De Seks vind ik best te doen:😁 
In het Nederlandstalige studentikoze genre zijn deze knallers toch stukken beter:
 
Isidore vertelde over The Daily Doug, het YouTube kanaal waar muzikant / componist / lesgever Dr. Douglas Helvering duiding heeft bij vooral (prog)rockalbums.

Het was tijd voor een kerkbezoek.
Anna Von Hausswolff trad 13 december 2021 op in de Brusselse Sint-Dominicuskerk.
De concert tour langs Europese kerken met een Arp Schnitger orgel werd wereldnieuws doordat in Frankrijk een groepje fanatici het niet hadden begrepen op de muziek van de Zweedse... En zo gingen we onder politiebegeleiding naar een concert, een vreemde maar unieke ervaring.
Hans Vermeulen van Luminous Dash was er ook, ik kan me helemaal vinden in zijn recensie:
Na het concert schafte ik me All Thoughts Fly aan, slechts één instrument is te horen op dit album: het orgel in de kerk van Örgryte in haar thuisstad Göteborg waar een perfect werkende replica staat van zo een
Arp Schnitger orgel.
Von Hausswolff creëert er magische soundscapes mee; één voet in het profane, de andere in het transcendentale.
Een geweldig album dat we zo goed als volledig beluisterden.
De mening van Pichfork:
 
Patsker zorgde alvast voor de meest in het oog springende hoes door Bami Viagra van het duo Bradung mee te brengen.
Een album dat werd uitgebracht op het black metal label New Era Productions.
We horen hier wel een ruimere opvatting van het genre. Invloeden van psychedelica, industrial en noise, dit alles gekruid met een portie humor, zie de hoes en songtitels als Sumatraanse Hond Opium Portiek en Kromtong en het Saffiaantje.
Eén van de bandleden is Midgaars die ook deel uitmaakt van het Belgische Lugubrum en die beschrijven hun muziek als "Boersk Blek Metle".

 
The Future Sound Of London
blijft een interessante band!
Hun Music for 3 Books verzamelt alle 17 nummers die oorspronkelijk digitale bonus-EP's waren bij aankoop van de eerste drie Ramblings of a Madman-zines/mini-boeken die werden uitgebracht tussen 2017-2019.
De drie keer 20 minuten muziek werden samen gevoegd tot een fantastisch luisteravontuur.
Integraal op YouTube te beluisteren, één van de commentaren onder de video:

H
oly Macaroni! I never knew about the release of a new album, time to do some private acid trip sessions.😄
Ik kocht mijn exemplaar ergens anders maar het album is nog steeds verkrijgbaar via hun Bandcamp pagina, om niet voor aangename verrassingen te staan informeer je best ivm taxes.

Ik gooide er nog een Blue Monday versie tussen, ditmaal door The Brythoniaid Male Voice Choir, een 60-koppig mannenkoor uit Noord-Wales.
New Order was in 2012 de headliner op de eerste editie van Festival No.6, een uniek muziek-, kunst- en cultuurfestival.
Om dit wat extra luister bij te zetten werd het koor gevraagd een eigen interpretatie van Blue Monday op te nemen in de studio en vervolgens ook de video op locatie in het prachtige Portmeirion, een kustdorpje dat de locatie is voor Festival No.6.
De song werd ontelbare keren gecoverd maar dit is een indrukwekkende versie.
 
Ook indrukwekkend was de carrière van Fred Van Hove.
De man is onlangs overleden en was een grote naam binnen de Europese free jazz-beweging en de geïmproviseerde muziek.  
Van Hove bespeelde verschillende instrumenten: piano, accordeon, kerkorgels en klokken, daarnaast was hij ook actief als componist. 
In zijn carrière speelde hij samen met nagenoeg alle grote namen uit de jazzwereld zoals Peter Brötzmann, Han Bennink, Steve Lacy, Lol Coxhill, Cel Overberghe e.a. 
 
Op 80-jarige leeftijd stond hij nog op het podium en ontving van Klara de carrièreprijs.
In 2020 maakte regisseur Philippe Cortens in opdracht van Studiecentrum Vlaamse Muziek een documentaire over zijn carrière, Fred Van Hove: An Improvised Life.
Ik liet Joost mag het weten horen uit Prosper, een album dat in Berlijn werd opgenomen in 1981 en een jaar later op LP werd uitgebracht, nu ook digitaal:
 
Over Joost gesproken...die was ook aanwezig op de luisteravond.
Joost Carpentier is één van de muzikanten die op het komende AntennA Festival zal meewerken aan een tribute voor Patrick Kosmos, de Belgische elektronische muzikant die 7 jaar geleden overleden is.
Dit festival was voorzien voor 18 en 19/02/2022 maar is uitgesteld tot??? door jeweetwelwelkvirus.
Dat tribute wordt een eerbetoon in twee delen.
Enerzijds door EILAND (Bruno Coussee, Marcus Scheibmaier en Steve Slingeneyer) en anderzijds door Triolog (Raphael De Cock, Johan Van den Abeele en Joost Carpentier).
 
Van die laatste kregen we reeds een veelbelovend voorproefje te horen, er staat een fragment van hun eerste concert op Youtube:
Meer over Carpentier kan je lezen in de voorstelling van diens label C-O-L-O-U-R-S op Luminous Dash tijdens De Week van de Belgische muziek.
 
Peter is fan van
The Legendary Pink Dots, deze Brits-Nederlandse band staat al meer dan 40 jaar garant voor een amalgaan van psychedelische en experimentele rock, synth-pop, avant-garde en industrial.
De spil van de band is Edward Ka-Spel, zijn solowerk inbegrepen werden er in 4 decennia ongeveer 350! albums uitgebracht.
Op eentje daarvan ging de naald.
 
Alien Subspace
is een samenwerking uit 2019 van Ka-Spel en Motion Kapture (Filippo Corradin & Stefano Rossello).
Alweer een heel interessante plaat, een samenvloeien van ambient en donkere art-pop.
Alien Subspace vangt en transporteert ons naar elektronische synthruimtes waar gitaren en bassen worden uitgezet om ons te katapulteren naar eclectische verhalen en visioenen die alleen de geïnspireerde en melodieuze stem van Edward Ka-spel weet te creëren.
De clips van Subspace en Why We Live:
Hier helemaal te beluisteren:
 
Michel Sanchez
is één van de oprichters van de Franse ethnic-ambient groep Deep Forrest, in 2005 verliet hij de band om zich meer op zijn solo
carrière te richten.
Isidore Genois liet twee tracks horen uit zijn debuut Windows (1994), Calumet en het jolige Yodle Dance, vooral die laatste werkt op de lachspieren.
 
De productie was in handen van Dan Lacksman, de heren hebben zich wellicht goed geamuseerd.
Voor wie het moeilijk lezen is vertaalde ik een deel:

"Hoewel hier en daar de schaduw van Deep Forest terug te vinden is, kan gezegd worden dat het een stijl is die etniciteit sublimeert. 
De nummers die je hier hoort zijn melancholische Europese romantiek, new age met fusion-elementen en moderne synths met dikke synths. 
Het sluit erg aan bij het recente werk van Vangelis
De transparante synthtonen, briljante melodieën, eenvoudige en onopvallende elektrische beats en etnische toetsen zoals op Vangelis' Voices en Oceanic (1995-96)."
In 2016 werd Windows II uitgebracht, nog negen te gaan om het bekende besturingsprogramma bij te houden!
 
Peter ging verder met de nieuwe BySenses waarvoor hij zelf een bijdrage leverde op gitaar.
 
MonoCHROOM
, het vijfde album van Didier Dewachtere, is een knap en verrassend album dat niet zomaar in een hokje te zetten is.
Een blend van minimal, ambient, industrial en Berlin school dat ook bij de gespecialiseerde pers in de smaak valt.
Dark Entries
:
"Maar denk nu niet dat wat BySenses hier brengt een doorslagje is van de Berlin School of kosmische krautrock van Tangerine Dream of Klaus Schulze.

Nee, die invloeden (en die van Vangelis, Jean-Michel Jarre…) zitten er ontegensprekelijk in, maar de muziek bij BySenses is veel gevarieerder."
http://www.darkentries.be/nl/recensies/bysenses-monochroom/

DaMusic
:

"Met MonoCHROOM maak je in feite twee keer een lange, boeiende en compleet verschillende klankreis waarin voortdurend nieuwe plots en wendingen bovenkomen. 
Niet abrupt, maar met langzame omwentelingen, zoals het kwalitatieve synthesizerambient betaamt. 
Maar waarbij je wel ernstige en zelfs dreigende momenten met diepe baspulsen naast dromerige, ijle drones krijgt. 
Waarbij je eindeloze en oeverloze soundscapes naast korte melodieconstructies krijgt. Waarbij tochtige mysteries naast mooi ontluikende natuurlandschappen staan."
https://damusic.be/cd/bysenses-monochroom-8084.html
 
Luminous Dash:
"Op CHROOM, het tweede nummer van dit album wordt er (terug) een elektronische mish-mash voorgeschoteld. 
 Dewachtere laat zich bijstaan door Peter Moorkens (Onsturicheit, Moonfolks) op gitaar. We krijgen tussen het gebliep en de soundscapes allerlei stijlwendingen die naadloos met elkaar versmelten. 
Moorkens speelt, geïnspireerd door Manuel Göttsching (Ash Ra Tempel, Ashra) wat gitaarsolo’s tussen de door beats geleide repetitieve klankconstructies."
https://luminousdash.be/reviews/bysenses-monochroom-eigen-beheer/
 
Bij het beluisteren merkten de gasten op dat de cd-mastering beter kon, ondanks dat minpuntje is het een sterk album, hier te beluisteren / aan te schaffen:
https://bysenses.bandcamp.com/album/monochroom
 
Electric Moon
is een Duitse
psychedelische rockband, één van de oprichters is David Schmidt aka Sula Bassana, onder die moniker bracht hij de laatste 20 jaar een 25-tal albums uit.
Peter liet ons kennis maken met de CV Sessions uit 2020.
Die zijn een combinatie van de Coronatijd en de apparatuur die Sula in deze periode gebruikte, namelijk analoge apparatuur die is aangesloten en gemoduleerd met CV-kabels (stuurspanning).  
Hij gebruikte een stel kleine analoge synthesizers, twee drummachines, een sequencer, een polyfone synth, een strijkersensemble, een casio SK 1 & SK 60, Stylophone x1, gitaren, een bas en wat dan ook.
Het is een geweldig instrumentaal elektro-spacerock album geworden.
Eén kant van het dubbelalbum werd beluisterd en unaniem goedgekeurd.
Integraal op Bandcamp:
De mastering werd gedaan door krautrocklegende
Eroc, de man is geen onbekende hier.
Eerdere albums van Sula Bassana, Electric Moon en genregenoten Electric Orange (die een paar luisteravonden terug werden gespeeld) konden ook al op zijn mastering rekenen.
Meer info in deze Dark Entries review:
 
Johan Van Moorhem
was niet aanwezig maar hij stuurde me zijn fotografie eindwerk Taal van Handen.
Een drie minuten durende video met een zwart-wit foto collage, tekstueel voorzien van haiku's op muziek van Carl Deseyn's Zenith.
Voor wie vriendjes is op facebook staat het inmiddels online, even chillen:
 
 
Peter sloot aan met Dream Memory van Ken Camden.
 
Dit is zijn derde soloalbum, de man hanteerde begin deze eeuw de gitaar bij spacerockers Arco Flute Foundation en later bij Implodes.
Op dit album maakt hij naast steel slide gitaar en e-bow, ook gebruik van de vocaltron, een mellotron-achtige analoge sampler met tapes waarvoor indie zangeres Angel Olsen en Implodes gitariste Emily Elhaj hun stem leenden.
Dream Memory is een 43 minuten durende, ver boven het gemiddelde uitstekende ambienttrip.
Wij luisterden naar de geweldige B-kant.
Het album werd in 2015 door Kranky uitgebracht, integraal op Bandcamp:
Een recensie:
 
Patsker bracht Saffronkeira
mee, dit is de Sardijnse geluidsonderzoeker Eugenio Caria die sinds 2008 actief is in de elektronische muziekscene en reeds zeven albums uitbracht op het befaamde Denovali Records.
De man gaat regelmatig samenwerkingen aan om zijn eigen creaties te verrijken met meer klanklagen, zoals het op veel lof onthaalde In Origine: The Field Of Repentance uit 2020 met de Italiaanse jazztrompettist Paolo Fresu.  
Met een achtergrond in techno heeft Caria zijn eigen kenmerkende sound ontwikkeld, zwevend tussen ambient, drone en field recordings.
Voor The Fading Orbit werkt hij samen met Siavash Amini, een Iraanse ambient-drone componist.
Die bracht sinds 2012 gemiddeld twee albums per jaar uit op verschillende labels zoals Room40, Hallow Ground en Opal Tapes en is mede-oprichter van SET – Experimental Art Events en SETfest in Teheran.
Eerder werkte hij samen met Rafael Anton Irisarri, 9T Antiope, Heinali en Zenjungle.
Twee interessante namen dus uit de elektronische muziek scene die de handen in elkaar sloegen voor The Fading Orbit waarvan we een paar tracks beluisterden.
Volgens deze review is de titel van het album misleidend want in een baan om de aarde kun je geen geluid horen omdat geluidsgolven zwaartekracht nodig hebben en waar er geen zwaartekracht is, kan er dus geen geluid zijn... 
Voor de rest geen klagen over deze knappe plaat.

De klassieker was deze keer van Brainticket met de cultplaat Cottonwoodhill, hun debuut uit 1971, een keuze van Patsker.
 
Dit is een
psychedelische rockband uit Zwitserland onder leiding van de Belgische fluitist Joel Vandroogenbroeck met leden uit Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk.
De band heette eigenlijk Cottonwoodhill, en het album Brain Ticket, maar op de een of andere manier is de projectnaam veranderd...
Ook na een halve eeuw blijft dit een schitterend experimenteel en psychedelisch album vol effectgitaar, funky bas, freaky Hammondorgelspel, paranoïde en hectische vrouwelijke spoken-word gekte, psychedelisch beïnvloede zang en maffe klankexperimenten.
 
De band heeft tijdens de opnames waarschijnlijk veel gebroken glas en poselein geproduceerd.
😀
Waar de eerste twee tracks Black Sand en Places Of Light nog vrij conventioneel klinken, zij het wel psychedelisch gekruid met wat stonerpoëzie, gaat de band voor de resterende 26 minuten helemaal loos in de epische en uitzinnige Brainticket suite. 
De volledige twee (drie)-delige track is doorspekt met een hectische groove, het resultaat van Vandroogenbroeck's hyperactieve funkorgel en het loop-effect van Ron Bryers gitaar synchroon met de basgitaar van Werner Frohlich.
Een hallucinante trip compleet met alarmbellen, schor gelach, brekend servies, tandenpoetsen (compleet met gorgelen en spugen), goederentreinen, manische chimpansees en, aan het einde van het eerste deel, de heroïsche orkestrale fanfare van vier noten op Beethovens Vijfde symfonie in C Minor.
 
En dan is er de demonische en
extatische zang van de totaal losgeslagen Dawn Muir, soms verleidelijk en grappig, dan dreigend, beangstigend en hyperventilerend op het randje van een orgasme.
Op de originele persingen waren de hoezen voorzien van waarschuwingsstickers met boodschappen als "Na het luisteren naar deze plaat kennen je vrienden je misschien niet meer" en "Luister hier maar één keer per dag naar. Je hersenen kunnen vernietigd worden!".  
Hier is Cottonwoodhill in één trip te beluisteren, ik beluisterde de plaat al meermaals en...tja:
 

 
Nurse With Wound
vond het zo goed dat ze in 1984 een hele kant van hun plaat 
Brained By Falling Masonry vulden met een uitvoering van Brainticket Part One.
Voor het weerzinwekkende geschreeuw stond J.G. Thirlwell van Foetus in
Brainticket maakte nog een tiental albums met steeds andere bezettingen en met Vandroogenbroeck als constant lid, maar deze gekte werd toch niet meer overtroffen.
Precies twee jaar geleden leverde Joel Vandroogenbroeck ook de klassieker op de luisteravond met het eveneens uit 1971 afkomstige Drum Circus, een al even geflipte plaat.
De man was eind 2019 op 81-jarige leeftijd overleden en ik schreef toen een heel uitgebreid verslag over deze merkwaardige muzikant.
Het is een onwaarschijnlijk toeval dat die januari avond in 2020, de plaat gedraaid voor de klassieker er ook ene van Saffronkeira was!
 
Helemaal afsluiten deden we met een derde cover van Blue Monday.
Het geheimzinnige BBC Arts' Orkestra Obselete gebruikten in 2016 voor hun versie uitsluitend instrumenten die beschikbaar waren in de jaren 1930, van de theremin en zaag tot het harmonium en de geprepareerde piano.
 
Een versie zoals je die nooit eerder hoorde.
Welke muzikanten achter dit gemaskerde gezelschap schuil gingen bleef geheim tot twee jaar geleden de Schotse muzikant Angus McIntyre.
Die is beter bekend als een succesvolle tv-producent en regisseur, hij zette de onafgewerkte versie eventjes op zijn YouTube kanaal en gaf uitleg over het tot stand komen van dit project.

 
Meer info is hier te lezen:
De man werkt (volgens wat er te lezen is op zijn YT kanaal) aan een album: Blando Obscuro! Library Music From The BBC, klinkt veelbelovend!
There's something nice about a '70s girl, probeer dat maar eens tegen te spreken:

En zo zat de 116e luisteravond erop.
Voor concertinformatie kan ik jullie een glazen bol aanraden.

Antelias Musical Terveisiä


Bakerman