In het Gentse is de Midician store reeds decennialang een begrip in de synth-wereld. Voor het eerst komt Alain Wymeels
nu ook onder die naam als artiest naar buiten. Het was twintig jaar
geleden dat de man nog eens zelf op een podium stond waardoor we totaal
geen idee hadden waaraan we ons mochten en konden verwachten.
TheMidician verbaasde de toeschouwers met een korte maar o zo boeiende set avontuurlijke elektronische muziek. Wymeels creëerde met zijn modulaire en analoge apparatuur een experimentele fundering waarover hij strakke beats drapeerde. De
invloeden van experimentele elektronische muziek waren duidelijk
hoorbaar zonder echter in het vakje "moeilijke muziek" te glijden. Na het concert sprak ik met enkele aanwezigen die me bevestigden dat ik niet de enige was die echo's hoorde van Autechre, Aphex Twin en vooral The Orb.
Deze
openingsset was zowel vintage als modern en werd zeer gesmaakt door
alle aanwezigen, de lat voor de collega's die later speelden lag meteen
hoog.
Ghosts in Mirrors is het solo project van Koen Buytaert, de helft van The Roswell Incident, één van de grotere namen in de Belgische elektronische muziekscene.
Vijfenveertig minuten werden we op sleeptouw genomen in het sfeervolle en donkere Strange Cabinet van Buytaert. Na een start met ijle stemmen en clicks daalden we alsmaar verder af in de catacomben van Ghosts In Mirrors's muzikale brein. Vooral het sfeervolle deel na een minuut of tien bracht de aanwezigen in vervoering.
Deze
muziek kan men onderbrengen onder de noemer dark ambient maar dat is
een te beperkte term gezien het divers stijl- en klankpalet dat hier
werd geserveerd.
Af en toe dreef Ghosts In Mirrors richting industrial. Naar het einde toe hoorden we een stuk dat ons helemaal naar de dystopische sferen van Blade Runner bracht. Buytaert vertelde me dat hij in de toekomst misschien iets Vangelis gerelateerd zou in elkaar willen knutselen. Onze nieuwsgierigheid werd al getriggerd. De laatste tonen waren heel speels en met lieflijke gezang werd het concert afgerond. Buytaert wekte
de luisteraars met een geruststellende knipoog uit een donkere droom.
Deze set vond plaats bij klaarlichte dag en de zon heeft nu eenmaal geen
aan of uit knopje. De geserveerde duisterheid past gewoon beter na
valavond of in een halfdonkere kelder. Geef deze man een cape met wat
begeleidende angstaanjagende visuals en de muziek van Ghosts in Mirrors zou nog veel beter tot zijn recht kunnen komen.
Er
was voldoende pauze tussen de concerten zodat de aanwezigen met een
drankje de kans kregen om contacten te leggen, oude en nieuwe vrienden
te ontmoeten of een kijkje te nemen aan de standjes met merchandise. Het derde concert werd verzorgd door de AntennA huisfotograaf, Johan De Paepe. Hij bracht de afgelopen jaren als Owann enkele mooie en warme ambient albums uit. Hier
was geen sprake van donkere of experimentele muziek. We werden (onder
andere door de geprojecteerde foto's) meegenomen op een zalige auditieve wereldreis. We herkenden muziek uit de albums Eternal Return, State of Mind en Saga die in elkaar werden verweven tot een inspirerend audiovisueel verhaal. De muziek van Owann wordt sterk gewaardeerd en De Paepe wist met zijn gepolijste en relaxerende ambient het concert boeiend te houden. De zon scheen nu minder fel door de hoge ramen zodat de geprojecteerde beelden (gelukkig) meestal zichtbaar waren. Het Owann
concert was een heerlijke luisterervaring voorzien van een warm
klankbad waarin je liefst zo lang mogelijk wil in blijven dobberen. De Britse acteur John Hurt
was te horen tijdens de eerste noten van het concert en was het juiste
antwoord op een aan dit concert verbonden quizvraag. Dit leverde één van
de bezoekers het Saga fotoalbum met cd op.
Het afsluitende concert was een samenwerking tussen BySenses (Didier Dewachtere) en Onsturicheit (Peter Moorkens). Beiden zijn de laatste jaren uitgegroeid tot gevestigde namen in de EM-scene. BySenses en Onsturicheit brachten werk uit die door de muziekpers en het publiek zeer gewaardeerd werden. Aan het album MonoCHROOM werkte Moorkens samen met Dewachtere. Deze collaboratie kreeg dan ook op Synth'Nest het live debuut. Dewachtere ging meteen heel stevig van start met de opener van Monos, een potige portie op de benen mikkende elektro waarbij de volle industrial sound de gehele zaal vulde. Daarna
kregen we soms dreigende maar steeds sfeervolle kosmische muziek
geserveerd. De oplettende luisteraar herkende zeker een eerbetoon aan Klaus Schulze. Dewachtere duwde een op Moondawn gelijkend stuk in het eerste deel van zijn set.
Na een kwartier kwam Moorkens erbij op gitaar, wat resulteerde in een geweldige afsluiter van het eerste deel. Onsturicheit nam de volgende vierentwintig minuten voor zijn rekening. Dat Moorkens
gevoel voor humor heeft was te merken aan een twintigtal kleurige My
Little Pony's die hij rond zijn al even kleurrijke modulaire synths had
opgesteld. Het deed ons denken aan Charlemagne Palestine die er niet voor terug schrikt om honderden pluche teddyberen op te stellen bij zijn concerten. Moorkens'
begon zijn set met allerlei vogel- en insecten geluiden. Na de
auditieve beestjes van zich af te slaan werden we meegenomen op een
spannend modulair avontuur waarin we toch ook enkele echo's naar Klaus Schulze bespeurden. Het concert was nu reeds een voltreffer en dan moest de live uitvoering van CHROOM nog komen. En ja, het duo gaf de aanwezigen nog een half uur durende geweldige apotheose. Bij bepaalde momenten en vooral de laatste minuten moesten we denken aan Manuel Göttsching.
Dewachtere en Moorkens zorgden voor een geweldige afsluiter van een geslaagd festival.
