Zijn werk Strategikos is een verhandeling over de militaire strategie en wordt beschouwd als een belangrijke bron van informatie over de tactieken en strategieën van de oude Griekse krijgskunde.
Ashtoreth, ook bekend als Astarte, was een oude Kanaänitische godin van liefde, vruchtbaarheid en oorlog. In de bijbelse traditie werd zij geassocieerd met de godin Ishtar en vereerd als een vorm van de Mesopotamische godin Inanna.
Het concept van devotio is afkomstig uit de Romeinse militaire traditie en verwijst naar een offer dat werd gedaan door een Romeinse generaal voordat hij een belangrijke slag leverde.
De generaal beloofde om zichzelf op te offeren aan de goden als een manier om de overwinning te verzekeren.
Deze praktijk werd beschouwd als een uiterste toewijding aan het Romeinse rijk en was bedoeld om het moreel van de troepen te versterken.
Er lijkt geen directe link te zijn tussen Onasander, Ashtoreth en het concept van devotio, behalve dat ze allemaal betrekking hebben op aspecten van de militaire strategie en traditie uit verschillende culturen en tijdsperioden.
Bovenstaande tekst werd geschreven door ChatGPT...
Er is echter wel een directe link tussen Onasander en Ashtoreth!
Devotio is namelijk het resultaat van Maurizio Landini (Onasander) en Peter Verwimp (Ashtoreth).
Eén van de beste dark ambient albums van de voorbije winter, we beluisterden een groot deel van het album, uniek in dit genre is dat het toegankelijk is voor luisteraars die niet thuis zijn in het genre, zonder dat er compromissen werden gesloten om dit te bereiken, en het zal wel ook niet de bedoeling zijn geweest.
Dit pareltje is verkrijgbaar bij Winter-Light:
Ook Luminous Dash is fan:
Onasander en Ashtoreth leggen met deze fenomenale bundel donkere emoties de lat in het genre terug een stukje hoger. Devotio is
een dikke aanrader voor iedereen die graag proeft van duistere
schoonheid en verleidt wil worden naar een nieuwe luistercomfortzone.
De eerste luisteravond van het jaar gaat steeds gepaard met een flesje bubbels en een Wintergrooves mix van Isidore Genois, in januari kon dit niet doorgaan (zie https://luisterpost.blogspot.com/2023/02/).
Deze avond was meer geschikt voor Isidore zijn muzikale ongein.
Wintergrooves Take 7 is terug een heerlijke eclectische dubbelaar.
Staat nog niet online, eerdere mixes gelukkig wel, check zijn Mixcloud for your listening pleasure.
Ik ga niet alle 48 tracks opsommen, daarvoor is er deze back cover.
Tussen de Cocktails in a Row mix en de Dinner Drone Draft mix door liet Peter ons de demo track Fungus Beyond horen van Onsturicheit en Ashtoreth, een track die op het tweede Svartur album zal staan dat later dit jaar wordt uitgebracht.
In november bracht Peter Moorkens ook een track mee voor dit album en toen leek het wel alsof Florian Fricke tot leven was gewekt.
Deze keer deed het gitaarwerk van Peter Verwimp ons aan Robert Fripp denken...uiteraard nog niet online te beluisteren, een link naar de vorige:
Voor de klassieker eraan kwam legde Peter nog de naald op Wah-Wah Whispers
van Michel Banabila.
We gingen verder met de Franse avant-gardegroep Oiseaux-Tempête.
van Michel Banabila.
Deze Nederlandse geluidskunstenaar bracht de laatste 40 jaar tientallen albums uit.
De laatste jaren publiceert hij bij voorkeur op zijn eigen Tapu Records label.
In 2016 gaf het Duitse label Bureau B een eerste inkijk in zijn beginjaren met de compilatie Early Works / Things Popping Up from the Past.
Wah-Wah Whispers is samengesteld met meer recente muziek uit de periode 2013-2020.
Knappe compilatie! Hier te beluisteren.
Check zijn website: https://www.banabila.com/
Hun recentste dubbel-LP What On Earth (Que Diable) is misschien wel hun meest complete en verfijnde album tot nu toe.
We hadden tijd voor één van de vier LP kanten.
Gesproken vocoderpartijen, betoverende synth-arpeggio's en weelderige elektronische beats openen het album in de vorm van Black Elephant.
Nadat de opener is verdwenen, overspoelt Partout Le Feu ons met een met krautrock doordrenkte spionagethrillervibe, bekroond met hoge synths en een zachte saxofoonlead.
Meer lees je in deze uitgebreide review op Everything Is Noise:
Dit psychedelische met krautrock gekruidde album werd uitgebracht bij Sub Rosa:
Approaching Silence is een instrumentaal album, de prachtige stem van Sylvian moet je hier missen maar toch is dit magistrale muziek.
Ik liet de 38 minuten durende titeltrack horen, een kleine dertig jaar geleden begeleidde deze muziek het multimediawerk Redemption dat in de P3 Gallery in Tokio werd geïnstalleerd.
Vandaag was het onze laatste track, de lichten werden gedempt, het laatste glas uitgeschonken en het was genieten van deze hemelse muzikale trip:
Volgens Progwereld:
Het titelnummer klinkt meer ondergronds, minder aardser en bevat af en toe die duidelijke Fripp-tic.
Uithalen in de vorm van overbekende Frippertronics, maar die niet een doorbrekende rol in de sfeer spelen.
Ook komen de tubular bells af en toe om de hoek kijken; ditmaal in de vorm van samples van Sylvian. Na een half uur voelt men de stilte steeds dichterbij komen: de muziek heeft de titel van het stuk en het album volmaakt. Het is bijna muziek voor het slapen gaan.
David Sylvian is een hele grote, check zijn website om hem beter te leren kennen voor zover dit nodig zou zijn: http://www.davidsylvian.com/
De luisteravond zat erop, alsook dit verslag.
Nog iets te beleven op concertgebied?
Eén tip: AntennA Festival 2023!
Antelias Musical Terveisiä
Bakerman
