vrijdag 24 januari 2025

Luisteravond 134 deel I: Lynch & Donuts ~ Januari 2025

De eerste luisteravond gaat doorgaans gepaard met bubbels, hapjes en een aangepaste muziekmix van Isidore Genois.
Deze keer was het anders...
15 januari 2025 was immers David Lynch overleden en als fan van de man zijn werk was het vanzelfsprekend dat de avond grotendeels aan hem zou gewijd worden.
 
 
Lynch huwde vier keer en heeft vier kinderen, de oudste drie zijn actief in de filmwereld, de 12-jarige Lula is de jongste en is genoemd naar het hoofdpersonage in de film Wild at Heart met Laura Dern als Lula Fortune.
 
Deze luisteravond zou voor een groot deel een eerbetoon aan de man worden, vandaag (20/01) zou hij 79 worden...

De avond begon met Twin Peaks ambient sounds. Bubbels waren er ook maar de hapjes waren vervangen door donuts en voor de muziekmix zorgde ik zelf.
Hiervoor mixte ik live een 60 a 70 aan, David Lynch gerelateerde tracks en geluidsfragmenten, tot een twee uur durend Lynch klankbad.
De mix is tevens een kapstok om er in dit verslag een hoop info over de man aan te hangen.
De befaamde en volstrekt unieke regisseur deed meer dan (surrealistische en experimentele) films maken, zo was hij ook acteur, componist, muzikant, schilder, striptekenaar en meubelontwerper.
 
Verder bekleedde hij een functie als hoogleraar aan de University of Fine Arts, was hij inspirator en oprichter van de Silencio club in Parijs, later ook in New York en Ibiza.
De clubs zijn gebaseerd op de gelijknamige keet uit zijn film Mulholland Drive.
 
David Lynch deed sinds 1973 aan transcendente meditatie, twee keer per dag zonder uitzondering, hij zette hij zich in als ambassadeur voor deze manier van mediteren.
 
In 2019 kreeg hij een ere-Oscar uit de handen van Isabella Rossellini, Laura Dern en Kyle MacLachlan voor zijn invloed op de filmindustrie. 
in 2024 maakte de cineast bekend dat hij gediagnosticeerd was met longemfyseem en allicht nooit meer zou regisseren...
 
Er waren plannen om eindelijk zijn 11e film Antelope Don't Run No More te maken, een verhaal dat hij schreef in 2010 en zich zou afspelen in Los Angeles.
Het gaat over "ruimtewezens, pratende dieren en een belegerde muzikant genaamd Pinky."
Pinky's Dream zou wellicht deel uitmaken van de soundtrack, de song kwam uiteindelijk terecht op Crazy Clown Time, zijn album uit 2011.
Let op de bijzondere zang van Lynch. 
 
Lynch kreeg de film helaas niet gefinancierd, er werd gespeculeerd dat hij de film zou maken met Netflix...
Doodjammer dat deze film er niet zal komen, toch niet met hem als regisseur.
Met Netflix waren eerder al de plannen om Lynch' project Wisteria (Unrecorded Night) te verfilmen afgesprongen.
 
Hij hoopte nog steeds dat zijn animatiefilm Snootworld, die hij in 2000 schreef met The Addams Family en Edward Scissorhands-schrijver Caroline Thompson, er ooit zou komen...de man zat nog vol plannen.
 
Vorige zomer bracht hij wel, samen met Chrystabell waarmee hij eerder reeds samenwerkte, het album Cellophane Memories uit.
Niet enkel zijn 10 langspeelfilms en series zijn uniek, ook zijn kortfilms, muziek en spoken word zijn geweldig.
Duik maar eens in zijn YouTube kanaal David Lynch Theater.
Ook zijn muzikale projecten kan je daar ontdekken:
 
Check zeker de reeks Rabbits, Lynch filmde in 2002 deze serie (een sitcom noemde hij het) in een set in de tuin van zijn huis in de Hollywood Hills, de setting en beelden van de konijnen werden hergebruikt in zijn laatste, en één van zijn meest experimentele langspeelfilms, Inland Empire uit 2006.
 
Ook geschikt om auditief te consumeren als ambient luistertrip.
https://www.youtube.com/@DAVIDLYNCHTHEATER/playlists 
 
Ook op David Lynch Theater, de reeks Weather Report.
Lynch begon telefonisch het weer te rapporteren op Los Angeles Indie Radio 103.1 in 2005, vervolgens werd het tussen 2006 en 2010 een reeks op zijn website.
Zo was zijn buurvrouw, de fantastische actrice Laura Dern (Blue Velvet, Mulholland Drive, Inland Empire, Twin Peaks: The Return), er eens te gast:
De serie keerde in 2020 plotseling terug op YouTube, tijdens de Covid-19 pandemie.
950! episodes ervan kan je hier bekijken, met veel blue skies and golden sunshine.
 
Een andere reeks was Today's Number.
Die liep vanaf 17 augustus 2020.
Het uitgangspunt was eenvoudig, elke dag toonde hij de kijkers 10 pingpongballen in een pot, genummerd van 1 tot 10, hij wervelde de nummers, voordat hij er een koos en deze aan de camera laat zien.
 
 
Op 16 december 2022 plaatste hij zijn laatste dagelijkse weerbericht en nummertrekking, maar hij kondigde dat feit niet aan en bracht het rapport en trekking gewoon op dezelfde manier zoals hij altijd al deed. 
Na die dag stopten de berichten, net zo mysterieus als ze plotseling waren begonnen.
In de mix liet ik toepasselijk het nummer van 20 januari horen, wel uit 2021.
Ook het weerbericht van die dag zat erin, met een verwijzing naar de inauguratie van President Biden.
 
Iets totaal anders was The Interview Project uit 2009.
Tijdens de 70 dagen dat het project actief was, reisde David Lynch en zijn team 32000 km af door de VS om 121 interviews te maken met willekeurige Amerikanen in bars of aan de kant van de weg.
 
David Lynch stierf aan longemfyseem, hij begon al op achtjarige leeftijd met roken.
 
"Roken was een belangrijk onderdeel van mijn leven", zegt hij. "Ik hield van de geur van tabak, de smaak van tabak. Ik hield van het aansteken van sigaretten, het hoorde bij mijn leven als schilder en filmmaker."
Uiteindelijk deed het hem, net als die andere grote kunstenaar David Bowie, de das om, hij ontwikkelde longemfyseem en had extra zuurstof nodig om te kunnen lopen. 
"Ik kan nauwelijks een kamer oversteken. Het voelt alsof je rondloopt met een plastic zak om je hoofd." 
Hij kon zijn huis niet meer verlaten en de evacuatie tijdens de huidige bosbranden rond Los Angelos was de druppel te veel...of te weinig in het licht van de gebeurtenissen. Lynch zou ongetwijfeld de humor inzien van dit grapje...
Hij was twee jaar geleden gestopt met roken en waarschuwde anderen voor de gevaren van de sigaret maar voor hem was het helaas te laat.
In zijn films wordt veel gerookt, hoe zouden zijn films eruitzien als hij eerder tot inzicht kwam dat het zijn dood zou worden?
 
Lynch vertolkte het personage 'John Ford' in The Fabelmans van Steven Spielberg uit 2022, zijn laatste acteerprestatie in een langspeelfilm.
Het was Laura Dern die hem overtuigde voor de rol, hij accepteerde op voorwaarde dat er Cheetos op de set waren, de oorspronkelijke en meer knapperige moesten het zijn.😄
Ik vertoef graag in de wereld van David Lynch. 
De rode gordijnen, die op zolder de gang naar The Blue Room vormen, hangen hier niet toevallig...
De muziek die deze avond in de mix zat kwam uit de films en series van Lynch aangevuld met bekende filmfragmenten, nummertrekkingen, weerberichten en andere grappige toestanden zoals zijn bijdrage aan Family Guy.

 
Heel wat muziek van Angelo Badalamenti in de mix, hij is dan ook zo wat Lynch' huiscomponist.
Ook de soundtrack van Twin Peaks is van zijn hand.
Hij overleed in 2022 en liet de wereld een oeuvre aan prachtige filmmuziek na.
 
De soundtrack van het prachtige waargebeurde The Straight Story zat eveneens verweven in de mix.
Om even later over te gaan naar de waanzin in de extra-dimensionale Black Lodge van Twin Peaks. 
Muziek uit Lynch zijn verfilming van Frank Herbert's Dune mocht deze avond niet ontbreken, wellicht de eerste keer dat Toto hier werd gedraaid maar hun soundtrack is best goed.
The Trip to Arrakis maakte jaren geleden deel uit van de intro van De Grens, het legendarische Gentse radioprogramma uit de jaren '80-'90 van vorige eeuw.
Eén track op de Dune score is van Brian Eno in samenwerking met Daniel Lanois en zijn broer Roger Eno. 
En uiteraard werd er ook muziek uit de grote Lynch klassiekers gedraaid, zoals Lost Highway met op de soundtrack o.a. Rammstein, David Bowie, Marilyn Manson, Barry Adamson, Nine Inch Nails en Tom Jobin.
De Mysterie Man scene gooide ik er ook tussen.
En een paar donuts.
De mysterieuze Log Lady mocht ook opdraven.
En de geweldige soundtrack van Angelo Badalamenti voor Blue Velvet met ook muziek van o.a. Roy Orbison en Julie Cruise.
https://www.youtube.com/OST Blue Velvet
Ook muziek uit Wild at Heart zat in de mix met o.a. Chris Isaak, Angelo Badalamenti & Kinny Landrum en Perdita van Rubber City.
https://www.youtube.com/OST Wild at Heart  
Liefhebbers van satire kunnen Perdita kennen van de haartooi scene uit Spike, de absurd-satirische televisiereeks van (pdw) die te zien was op Canvas (2000). 

Helaas is dit stuk televisiegeschiedenis nergens te vinden op internet.
Een kop damn fine cup of coffee dan weer wel.
Hilariteit in The Blue Room toen deze te horen was:😃
Ook enkele songs uit Mulholland Drive zaten in de mix.
Mulholland Dr. die we meer dan twintig jaar geleden bekeken tijdens één van de eerste luisteravonden.
Door de dronerige sounds uit het maffe Inland Empire liet ik I've Told Every Little Star van Linda Scott door schemeren.
Uiteraard werden er ook soundscapes en de song In Heaven (Lady in the Radiator Song) uit Eraserhead van David Lynch & Alan R. Splet in de mix verwerkt.
Eraserhead was in 1977 Lynch zijn eerste langspeelfilm, nog steeds een indrukwekkende surreële en duistere filmtrip.
Met het materiaal dat ik klaar had staan kon ik zeker nog 4 uur verder mixen maar er lag nog heel wat lekkers klaar die Patsker, Peter en Isidore Genois hadden meegebracht, ik zag dat er zelfs Lynch stuff tussen zat die ik niet kende... 
Ik heb de mix niet live opgenomen maar ik maak die later nog eens opnieuw en gooi die dan op Mixcloud.
 
Duran Duran zat er niet tussen, had gekund want David Lynch regisseerde hun concertfilm Unstaged uit 2011.
Wie met de mysterieuze serie Twin Peaks vertrouwd is snapt de aanwezigheid van donuts op deze luisteravond wel...
 
Ze vielen in de smaak en nu ik klaar was met mixen kon ik ook eens van zo een blauwe donut proeven, toch wel heel toepasselijk in deze kamer.
De volgende keer koop ik een hele doos van die blauwe, ze gaan zo op in het geheel dat ik ze misschien nooit meer terug vind.😁


Kenners zullen wel herkennen dat ze van Dunkin'Donuts kwamen en wie mij kent weet dat ze ook helemaal plantaardig zijn. Zoals Lynch het zelf zei: keep your eye on the doughnut and not on the hole.
 
Peter had de 12 " Noah's Ark in een Moby remix meegebracht.
In 2012 uitgebracht voor Record Store Day, toen nog een initiatief om de lokale platenwinkels te steunen.
De oorspronkelijke versie staat op Crazy Clown Time waarvan eerder sprake in dit verslag.
Moby en David Lynch zijn geen vreemden van elkaar, hier zie je hen samen jammen:
Lynch maakte de videoclip voor Moby's Shot in the Back of the Head uit 2009.
In 2014 maakte Moby nog een remix van een David Lynch song, de titeltrack uit zijn album The Big Dream, deze remix werd eveneens uitgebracht voor Record Store Day.
 
Patsker leverde met Tuxedomoon & Cult With No Name hun Blue Velvet Revisited een onverwachte bijdrage.
De muziek heeft zijdelings iets met Blue Velvet te maken, het betreft de soundtrack van de documentaire van de Duitse filmmaker Peter Braatz die in 1985 met zijn super 8 camera op de set mocht rondlopen wat leidde tot een korte tv-documentaire. 
In 2015 werd een langere versie met niet eerder vertoonde beelden uitgebracht. 
 
Daarvoor maakten Tuxedomoon & Cult With No Name een prachtige soundtrack
Het resultaat is een prachtige hybride tussen jazz en elektronica, John Foxx draagt ook nog een minimalistisch steentje bij, met Lincoln Street.
Dit is echt een hebbeding, ook het oog wordt verwend met knap artwork en nooit eerder vertoonde foto’s van David Lynch, Dennis Hopper, Isabella Rossellini, Kyle Maclachlan en Laura Dern. 
Uitgebracht door het Brusselse Crammed Discs als Volume 42 in hun Made To Measure reeks.
Hier te beluisteren, en nog steeds te koop op CD of LP:

Het verslag van deze luisteravond is te uitgebreid om het in één post te wringen dus splits ik het in twee delen.
Er is nog veel meer te ontdekken over deze bijzondere kunstenaar en zijn werk, de vele samenwerkingen, tribute bands en zoveel anderen die door hem werden geïnspireerd, dit verslag heeft zeker niet de bedoeling om een overzicht te zijn van de man zijn carrière.
Om dit deel van het verslag af te sluiten, enkele funny moments.
Antelias Musical Terveisiä

Bakerman
 
Gepost door op Geen opmerkingen:

donderdag 9 januari 2025

Luisteravond 133 ~ November 2024


Hans-Joachim Roedelius werd onlangs 90! 
Meer over de man op het eind van dit verslag, hij opende deze 133e luisteravond.
Lunz is een samenwerking uit 2002 met ambient en klassieke muziekcomponist Tim Story waarmee hij sinds 2000 zeven albums uitbracht, 4 Hands op Erased Tapes Records uit 2022 was de (voorlopige?) laatste.
 
Story en Roedelius ontmoetten elkaar in 1983 in de bergen van Lunz, Oostenrijk, pas in 1999 werkten ze samen voor het album The Persistence Of Memory.
In 2005 werd Lunz heruitgebracht als Lunz Reinterpretations, een dubbel-cd waarvan de bonus disc herinterpretaties bevat door muzikanten als Lloyd Cole, Elbow, Ulrich Schnauss, Munk...,
Ik liet het grootste deel van het originele album horen terwijl de gasten zich installeerden en hun platen, cd's en digitale stuff toonden die deze avond aan bod gingen komen.
Volgens The Edge van U2 klinkt de muziek als een soundtrack voor een fantastische film...
Dit is toch wat ik hier lees:
Nog een recensie:
Twee jaar geleden werd het album heruitgebracht:
Er was er hier eentje bijna jarig en Patsker kraakte een flesje bubbels.
 
Hij had ook muziek bij, zoals Void Voyager, de nieuwste van Zalys, en hij was niet alleen, zes exemplaren bereikten de muziekvrienden van The Blue Room en zo kochten we samen 20% van de gelimiteerde oplage.😀
We moesten vier jaar wachten op nieuw werk van de Française, het was het wachten waard, hier kan je het album ontdekken:
Volgens Luminous Dash:
"Zalys laat op dit album haar dark ambient-golven in de kast liggen en wentelt zich opvallend in eerder toegankelijkere kosmische gebieden.  
Void Voyager is een bijna puur ambient-album geworden waar flarden synthwave en beats versmelten tot een verbeeldingskrachtige luisterreis. 
De soundscapes op Void Voyager uiten zich in dromerige etherische sferen waarbij ook nog melancholische en nostalgische prikkels naar de oppervlakte komen. 
Zalys’ klanklandschappen ontplooien zich tot een innemend futuristische ruimteavontuur waar men zich volledig in kan laten opslorpen.  
Void Voyager is een heerlijke soundtrack met stimulerende transcendente eigenschappen voor een diepe innerlijke reis."
 
Nu we toch zo lekker in kosmische sferen hingen zweefden we ongemerkt naar Rhea's meest recente werk. Luminescent Ties werd op 25 november uitgebracht, een paar weken ervoor gaf Rhea (Mark De Wit) een prachtig concert in de gerestaureerde kerk van Schelderode.
https://luminousdash.be/live/rhea-anantakara-schelderode-sint-martinuskerk-08-11-2024/
Daar kon dit kleinood reeds worden aangeschaft en deze avond werd een groot deel beluisterd.
Net als het concert een knap album, hier helemaal te beluisteren en/of aan te schaffen:
https://rhea3.bandcamp.com/album/luminescent-ties
 
Genoeg naar de kosmos getuurd moet Carl gedacht hebben, hij dreef ons recht naar de hel met 666 (The Apocalypse Of John, 13/18), de legendarische plaat van de Griekse progressieve rockgroep Aphrodite's Child met als bekendste leden Demis Roussos en Vangelis.
https://nl.wikipedia.org/wiki/666_(album)
In 1972 uitgebracht en voor de fans is er nu de ultieme 4CD + Blu-Ray versie.
https://www.discogs.com/release/31840217-Aphrodites-Child-666-The-Apocalypse-Of-John-1318
Deze boxset bevat geremasterde versies van de originele albummix en de zeldzame Griekse LP-versie uit 1974 (die aanzienlijk andere mixen bevatte dan de originele LP-release).
Op de Blu-ray-schijf staat de 666 Atmos Upmix & 96 kHz / 24-bit Stereo Mix en als video content, een 28 minuten durende aflevering van de Franse televisieshow Discorama uit juni 1972 waarin Vangelis over het album praat.
De boxset bevat een rijk geïllustreerd boek met nieuwe teksten en originele interviews met de band, plus veel nog nooit eerder vertoonde foto's die Vangelis uit verschillende archieven in Europa verzamelde, kort voor zijn overlijden in mei 2022. Onze eigenste Carl Deseyn wordt eveneens bedankt!
Carl had immers goede contacten met Vangelis en zat nog samen met de bekende componist in de studio.
Het album bevat de bescheiden hit The Four Horsemen, 666 was hoofdzakelijk een project van Vangelis Papathanassiou en bracht een uiteenlopende onvoorspelbare mix die aanleunt bij progressieve rock, psychedelische muziek, hardrock, ambient, pop of gewoonweg ongeremde bizarre muziek.
666 groeide later uit tot een echte cultplaat.
We luisterden deze avond naar enkele maffe en/of geweldige tracks als The Capture Of The Beast, ∞ (Infinity) met een onaardse Irene Papas, Hic Et  Nunc, All The Seats Were Occupied, The Four Horsemen en Aegian Sea.
Hier te beluisteren:
Wie deze bijzondere box in huis wil halen, hier nog te koop voor een kleine €85.
 
Patsker moet gedacht hebben, nu we toch in de sector weirde stuff zijn beland ga ik er een schepje bovenop doen.
Evolutions, Contrast & Electronic Music van Henk Badings en Dick Raaijmakers, oorspronkelijk uitgebracht in 1958 onder de titel Electronic Music en opnieuw uitgebracht in 1968 als Evolution & Contrasts.
De naald ging op de heruitgave die door Fantôme Phonographique in 2017 werd uitgebracht. 
 
Badings en Raaijmakers (kan je ook kennen als Kid Baltan) waren componisten, arrangeurs, dirigenten en pioniers op het gebied van elektronische muziek. 
Ze creëerden elektronische soundscapes met een nogal unheimliche sfeer.
Openingstrack Capriccio For Viool And Two Sound Tracks van Henk Badings is een vreemde dialoog tussen viool en 12 oscillatoren, dit zou zo kunnen dienen als soundtrack voor een horrorfilm.
Gecomponeerd in 1952 waar het werd gebracht op het Gravesano Music Festival in Zwitzerland, meer dan 7 decennia later klinkt de muziek nog steeds even fris en opwindend.
 
De track Genese is een compositie voor vijf audiofrequentie-oscillatoren uit 1958 die werd gecomponeerd voor de Wereldtentoonstelling in Brussel waar het ook werd opgevoerd, een geweldig stuk borrelende kosmische muziek.
 
Dick Raaijmakers
Ook op deze plaat staat de originele versie uit 1957 van Song Of The Second Moon (één van de vijf bonustracks), Dick Raaijmakers bracht die in 1968 opnieuw uit in een versie met Tom Dissevelt waarmee hij vaak samenwerkte, nog zo een pionier van de Nederlandse experimentele muziek.
Henk Badings zijn meer dan 14 minuten durende Evolutions werd gecomponeerd in 1958 en uitgevoerd door het Hannover Opera Ballet op een choreografie van Yvonne Georgi.
Contrasts (gemaakt met o.a. een Ondes Martenot) van Raaijmakers was op de originele plaat de afsluiter, het is een mix van  wervelende geluiden, dreigende drones, abstract slagwerk en angstaanjagende stemmen in de achtergrond.
Dit album voor liefhebbers van vreemde elektronische muziek werd opgenomen in de Philips Physics Laboratory in Eindhoven.
Hier te beluisteren zonder de bonustracks:
Deze interessante podcast sluit perfect aan bij bovenstaande:
 
Patsker had de plaat dubbel en ze werd verloot, heel blij dat ik ze in de collectie kon zetten. 
Pieter aka Lounasan sloot erbij aan met nieuw werk, A Walk With Ashes en Droneland, veelbelovend! 
Uiteraard geen luisterlink...maar je wel kan naar zijn geweldige mixen luisteren op zijn Mixcloud pagina:
 
Murcof (Fernando Corona) staat al 23 jaar garant voor hoge kwaliteit, het is niet anders op zijn meest recente Twin Color (Vol.I).
https://www.discogs.com/release/32470743-Murcof-Twin-Color-Vol1
 
Op dit album duikt hij in het geluid van de sci-fi-films soundtracks uit de jaren '80, Blade Runner is niet veraf...
Aline Corona, zijn dochter, staat in voor de ingetogen zang op de openingstrack van dit filmisch en dystopische album.
Wat naast de fantastische muziek nog een pluspunt is dat er een vervolg komt op dit meesterwerk!
Luister zelf maar:
https://murcofmusic.bandcamp.com/album/twin-color-vol-i
Volgens Oor:
"Sinds Cosmos uit 2007 heeft Murcof van alles uitgebracht, van studiosessies tot soundtracks en werk met derden, maar zelf beschouwt hij dit als zijn eerste échte album in zeventien jaar. De basis werd gelegd tijdens de pandemie (de beste man heet in het dagelijks leven overigens Fernando Corona, je kunt je afvragen of het een gemiste kans is of een verstandige keuze dat hij daar niets mee heeft gedaan). 
Hij noemt deze plaat nostalgisch. Dat heeft geloof ik meer te maken met het feit dat hij ter inspiratie zijn decennia-oude demo’s weer eens opzette dan met de muziek op zich. Die voelt eerder tijdloos dan vervlogen."
https://oor.nl/albums/twin-color-vol-1/
Een uitgebreidere recensie:
https://acloserlisten.com/2024/11/14/murcof-twin-color-vol-i/
Twin Color is tevens een ongeziene audiovisuele beleving, gemaakt in samenwerking met de Brusselse beeldende kunstenaar Simon Geilfus.
Ze combineren video- en elektronica, futuristisch geluidsontwerpen en de nostalgie naar pop-elektronica met analoge synthese. 
 
Robert G. Rough is een in Bordeaux wonende Brits/Franse muzikant. Hij bracht de laatste tien jaar een aantal EP's en full albums uit. Soms solo dan weer samenwerkingen met Richard Pinhas (Heldon), Makoto Kawabata (Acid Mothers Temple), de New Yorkse poëet Steve Dalachinsky of de violiste L​é​a Claessens waarmee hij ook wel eens live speelt.
Een heel bijzondere plaat van RG Rough is 70, een muzikale puzzel gemaakt met niets anders dan korte samples uit jaren '70 platen die in flarden werden gescheurd, en bewerkt om met de bekomen muzieksnippers nieuwe songs te smeden.  
Het album bestaat uit tien delen (70 tot 79)  en neemt je mee op een reis door een decennium dat mogelijk bestond ​​in een parallel universum.
Deze bijzondere plaat had Patsker meegebracht, een bijzondere luistertrip en zeker iets voor fans van elektronische Duitse muziek van de jaren '70 en laat The Blue Room nu net vol van dit soort kerels zitten.
Net als al zijn ander werk te vinden op Bandcamp:
Dit album was een verderzetting van 60, hetzelfde concept maar dan met muziek uit de jaren '60, zou er nog een jaren '80 vervolg komen?
Meer over de man, zijn muziek en de totstandkoming van 70 lees je in dit interview:
 
De afgelopen zeven jaar heeft geluidskunstenaar, technoloog en elektronische muzikant Moisés Horta Valenzuela (ook bekend als Hexorcismos) kunstmatige intelligentie en generatieve kunst bestudeerd, waarbij hij zich afvroeg hoe deze nieuwe technologieën in zijn muzikale proces konden worden opgenomen.
Voor MUTUALISMX nodigde hij kunstenaars (waarvan KRMU de bekendste is) van over de hele wereld uit om samen te werken aan werk dat de vooroordelen die inherent zijn aan AI-modellen in twijfel trekken, en biedt hij een collectief alternatief dat als blauwdruk voor verder onderzoek kan dienen.
De opkomst van kunstmatige intelligentie belooft niet alleen een revolutie van alle werkprocessen, maar ook een ingrijpende verandering in luistergewoonten. 
Als iedereen met één klik generieke nummers kan genereren, neemt ook de interesse in niet-generieke vormen toe. 
Er is een enorm potentieel voor experimentele muziek, om het te gebruiken, heb je moedige kunstenaars nodig die de nieuwe technologieën verwerven. 
Valenzuela ontwikkelde AI en trainde die met kleine datasets waarmee de twaalf kunstenaars aan de slag gingen.
MUTUALISMX is er het resultaat van, een eclectische mix van ambient, drone, musique concrète, techno en IDM.
Een stuk interessante academische muziekgeschiedenis, we luisterden naar enkele tracks waaronder het verbluffende Tza Tun Tzat van Daniela Huerta, zonder voorgaande informatie zou je niet vermoeden dat hier AI werd gebruikt.
Ook deze staat helemaal op Bandcamp:
 
Peter vervolgde met Guess What, een Frans duo bestaande uit Axel Oliveres en Luke Warmcop.
In 2023 brachten ze het compilatiealbum Chrestomathy uit, het bevat onder andere hun album Al-Khawarizmi, een eerbetoon uit 2015 aan de vader van algebra en moderne astronomie.
Peter stelde voor om enkele tracks uit Al-Khawarizmi te beluisteren.

Heerlijke muziek, buiten was het herfstig maar wij hadden het gevoel dat we in een groezelige gribus, anno 1975 ergens in een woestijnstadje, waren terecht gekomen.
Doet me wat aan Black Flower denken, maar dan met meer elektronica en een grotere hoek af.
Chrestomathy staat niet op Bandcamp maar Al-Khawarizmi gelukkig wel:
 
Voor de klassieker eraan kwam liet Peter ons kennismaken met Le Renard Bleu
van Midori Takada & Lafawndah.
Een nieuwe muzikale en filmische samenwerking tussen de Japanse componiste Midori Takada, de in Londen wonende Franse zangeres en producer Yasmine Dubois aka Lafawndah en filmmakers Partel Oliva (Lola Raban-Oliva & JR Etienne).
Le Renard Bleu was in 2018 de eerste release van Takada in bijna 20 jaar en stelt zeker niet teleur. Voor degenen die haar enkel kennen van haar debuutalbum Through the Looking Glass uit 1983, is deze nieuwe EP net zo suggestief en heerlijk speels als haar klassieke werken. 
De muziek is opgebouwd rond de mythe van de vos, een aanwezige figuur in Japanse volksverhalen. 
Archetypisch sluw en chaotisch kan de vos traditioneel fladderen tussen de rijken van hemel en aarde, waardoor chaos ontstaat. 
De vos van Takada is niet anders: haar marimba-lijnen hebben een energie die het vredige, ritmische omgevingsgeluid ontwrichten.
Hier te beluisteren:

Het was tijd voor de klassieker, en die kwam van de man die deze avond opende, Hans-Joachim Roedelius die op 26 oktober 90 werd.
De man is nog steeds actief, rond zijn verjaardag gaf hij een paar concerten in Duitsland en Oostenrijk.
https://www.roedelius.com/concerts
Zijn levensverhaal leest als een filmscenario.
 
De man maakte de opkomst en neergang van de nazi's mee, speelde als kindacteur in Duitse propagandafilms. Tijdens de oorlog vond hij troost en toevlucht in Oost-Pruisen, waar hij een affiniteit met de natuur ontwikkelde die zijn hele leven zou duren. Uiteindelijk werd hij tegen zijn zin ingelijfd bij de Hitlerjugend.
Na de oorlog moest hij dienst nemen bij de DDR Volksarmee waar hij een poging deed om te deserteren wat hem twee jaar gevangenis opleverde met inbegrip van dwangarbeid in de koolmijnen.
Later werkte hij als tuinier, masseur en verpleger, de Stasi aanzag hem als een spion en pakte hem op...Roedelius besloot te vluchten naar het Westen.
Net voor het bouwen van de Muur in 1961 ontsnapte hij naar West-Berlijn.
Daar ging hij aan de slag als schoonheidsspecialist en therapeut, later ook muzikaal therapeut.
In 1968 was Roedelius medeoprichter van de muziek commune die bekend staat als Human Being en richtte met de conceptuele kunstenaar Conrad Schnitzler het Zodiak Free Arts Lab op, het centrum van de ondergrondse cultuur in Berlijn.
Het maakt deel uit van de prehistorie van Krautrock. 
 
Hans-Joachim Roedelius: "We waren allemaal 'niet-muzikanten', niemand van ons wist hoe we moesten structureren of componeren. Je zou kunnen zeggen dat we muzikale actievoerders waren. We moesten alles doen wat we konden doen om te zien of het werkte of niet. En na een tijdje werkte het wel."
Voor wie zin heeft in een potje chaos...een uur durend stuk improvisatie uit die dagen met tollende percussie, gezangen, gedempte, industriële drones en sombere koperblazers.
Roedelius werd één van de belangrijkste kunstenaars uit de West-Duitse tegencultuur van de jaren zestig.
De man is een legende voor de Krautrock en de pioniersjaren van de elektronische muziek.
Net als Woody Allen's Zelig is hij een merkwaardig alomtegenwoordige figuur op verschillende belangrijke historische punten in de tijd, hij was een belangrijke speler bij de geboorte van Kosmische muziek, Krautrock, Synth Pop en Ambient.
 
Hij is mede oprichter van Duitse cultbands Cluster en Harmonia, en werkte samen met tal van grote namen uit de rock en elektronica zoals Brian Eno (die overigens grote fan was van Cluster en Harmonia), Holger Czukay, Dieter Moebius, Michael Rother (Neu!), Tim Story, Stefan Schneider en recent Carl Michael Von Hausswolff.
Je kan hem ook kennen van zijn werk met het ambient jazz trio Aquarello.
 
In zijn latere solo carrière zou hij blijven experimenteren met melodieuze pianopartijen naast ambient en aanzetten tot techno.
Zijn oeuvre beslaat een periode van 55 jaar met meer dan 100 titels en gezien hij nog steeds actief is breidt die misschien nog verder uit.
Voor deze avond koos ik voor het album Jardin Au Fou uit 1979.
Het is één van zijn vele meesterwerken, wie een track als Rue Fortune tegelijk vrolijk en duivels kan doen klinken moet wel uit speciaal hout gesneden zijn.
Dit lijkt op een ritje op een kermis draaimolen, maar dan eentje in een surreële wereld waar niets lijkt wat het is.
Het album staat integraal met bonustracks op Bandcamp:
Een recensie om af te sluiten.
 
De laatste luisteravond van 2024 zat erop, net als dit verslag. 

Antelias Musical Terveisiä

Bakerman




Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)