woensdag 16 juli 2025

Luisteravond 137 ~ Juni 2025

Op deze zwoele zomeravond trokken we ons voor de 137e keer terug in de Blue Room die, naar gelang de avond vorderde, meer op een zweet tipi begon te lijken.
Zelf zat ik strategisch comfortabel naast koelkast en ventilator.
Rustig beginnen was het plan en dat deed ik met het nieuwe album van Carl Deseyn.
We hadden drie maanden geleden al een voorproefje gehoord, ondertussen is Immortal Grace uitgebracht op cd.
 
Deseyn wordt op dit album bijgestaan door de violiste Graciaëla Zaera Moraña en de Griekse harpiste Athanasia Manou die speciaal voor de opnames naar de FoF Studio (Friends of Frank) kwam van Frank Van Bogaert in Mont-lès-Houffalize.
Manou speelde nog samen met Vangelis! 
De slottrack, het meer dan 30 minuten durende Awakening Roots, is een eerbetoon aan de Griekse meester die in 2022 overleed. 
Alleen al voor deze track is het de aanschaf van dit album meer dan waard.
De inleidende tekst beschrijft de muziek op Immortal Grace als organische, intuïtieve, spontane melodische muziek, die net zo natuurlijk is als ademhaling of een zaadje dat in een boom verandert...
 
Het album werd voorzien van mooi artwork door ene Zoll...en een boekje met meer informatie over de muzikanten, wat daar in staat kom je enkel te weten als je de cd aanschaft, daarvoor mail je naar: carl.deseyn@telenet.be
Niet online te beluisteren.
23 oktober is er iets op til met Carl Deseyn, Jouni Isoherranen en Andy Declerck...
Een concert in The Mancave in Ingooigem, Yvegem voor de locals.
👉 Sint Antoniusstraat 7, 8570 Ingooigem Anzegem.
Het dorpje heeft zijn eigen bier maar ik dwaal af... 
 
Isidore Genois had iets mee dat perfect bij Immortal Grace aansloot, Epigraphs van de Noorse pianist Ketil Bjørnstad en de Amerikaanse cellist David Darling.
Een op het ECM label uitgebracht album en dan weet je dat er kwaliteit in de speler zit.
De heren lieten zich voor Epigraphs inspireren door de Renaissance.
Ze bewerkten stukken van William Byrd, Orlando Gibbons, Guillaume Dufay en Gregor Aichinger, evenals eigen composities, geïnspireerd door deze oude meesters. 
Het resultaat is aantrekkelijke, vaak traag voortbewegende muziek om heerlijk bij weg te mijmeren.
Staat helemaal op YouTube wat niet evident is voor een ECM album:
 
The Future Sound Of London (Brian Dougans en Garry Cobain) behoren hier tot het vast meubilair, dit kan je letterlijk opnemen want hun oeuvre beslaat een grote cd-toren in de Blue Room.
Ze zijn één van de grote namen in de elektronische muziek van de jaren negentig én erna.
Ze komen dan ook regelmatig aan bod op de luisteravonden, zowel als FSOL of één van hun aliassen zoals het psychedelische Amorphous Androgynous.
Deze avond liet ik muziek uit Rituals E7.001 horen, het eerste deel van een trilogie.
Dit album is één van hun beste van de laatste jaren, het duo blijft boeien, ook na meer dan 50 albums.
 
Peter vindt ze nu zelfs beter dan vroeger maar de iconische albums uit de jaren '90 zijn wat mij betreft niet te evenaren. Het recentere werk bevat wel meer psychedelische elementen wat Peter's voorkeur verklaard.
Rituals E7.001 stamt uit 2022 en is dus de eerste van de drie, A Space of Partial Illumination E7.002 volgde later dat jaar en Environment 7.003 in 2023, tegelijk ook de zevende in de Environment reeks.
Hier digitaal samen uitgebracht als de E7 Trilogy: https://fsol.bandcamp.com/album/e7-trilogy
Daarnaast blijven er delen uitkomen van de reeksen From The Archives, Calendar, Mind Maps, Trip Maps, Pulse EP's...en zijn er de vele aliassen waaronder ze opereren.
Proberen om FSOL bij te houden is een fulltime job...
Bijna het volledige album werd gespeeld, staat in één track op YouTube:
Ik ging verder met FSOLdigital Presents TRIP MAPS 1 Psychedelic Worlds by The Future Sound Of London.
 
Dit is een verzameling psychedelische elektronische eigenaardigheden geremixt, gedeconstrueerd en heropgebouwd door YAGE, die wordt vaak gecrediteerd als de ingenieur op releases van FSOL, maar ook dit is gewoon één van hun aliassen. 
De meeste songs zijn van bands die eigenlijk (nieuwe) aliassen zijn van FSOL waardoor het kluwen amper nog te ontwarren is, je zou op den duur denken dat het een constructie is om belastingen te ontwijken.😁 
 
 
De openingstrack is van Pleasurefields, hun Hands of Time deed Peter denken aan het meest psychedelische werk van The Beatles.
Stond in 2022 op een split single met een track van Humanoid, een project van Brian Dougans die in 1988 doorbrak met de bekende acid house classic Stakker Humanoid...ook hier is FSOL niet ver.
TRIP MAPS 1 Psychedelic Worlds is enkel verkrijgbaar op cd en komt niet digitaal op Bandcamp, wie de muziek wil zal the real thing moeten kopen. 
Toch is er een slimmerik die het op YouTube gooide:
 
Isidore bleef in Groot Brittannië hangen met Schotse jazz van saxofoniste en componiste Leah Gough-Cooper.
In 2009 bracht ze met haar band Leah Gough-Cooper’s Human Equivalent het album Future Pop uit. 
Future Pop is een album dat de interesse van Gough-Cooper in zowel de jazz- als de funk genres weerspiegelt. 
Met Gough-Cooper op alt- en sopraansaxofoon, Serghio Jansen op elektrische gitaar, Martin Nessi op elektrische bas, Alan Benzie op piano en keyboards en de dynamische jonge drummer Patrick Kunka, is het in wezen een fusionband die inspiratie vond bij Herbie Hancock's Headhunters, Chick Corea, Weather Report enz. Als het de muziek wat ontbreekt qua originaliteit, wordt dit gecompenseerd door de muzikale kwaliteit. Het spel van dit jonge team is consequent geweldig.
Een uitgebreide review op The Jazz Man:
We beluisterden enkele tracks, best een knap album maar Isidore zei: weg ermee, Weather Report is veel beter! En gaf prompt de cd weg aan Patsker.😮
Een uniek hebbeding nochtans, op Discogs is er slechts één exemplaar te koop en niet goedkoop...
Future Pop staat gelukkig integraal op YouTube:
Tot slot een live fragment:  
 
Ik keerde nog één keer terug naar het Zijspoor festival waar Nevel één van de bands was.
Nevel's nieuwe album Subconscious Dubs werd de vorige luisteravond gespeeld, bij de vinylversie is de ambient cd Under The Stars inbegrepen en die ging deze avond de player in.
Drie tracks staan erop, 17 16 49 Have A Safe Trip, Float en The Silent Nothingness, samen goed voor 25 minuten geweldige ambient muziek.
 
Bevonden we ons in 1995 dan zou dit zo kunnen uitgebracht zijn op Instinct Ambient Europe, het ambient sublabel van KK Records.
Under The Stars hoort bij de beste ambient wat dit jaar tot nu toe werd uitgebracht, de slottrack The Silent Nothingness is een geboren klassieker in het genre...zéér gelimiteerd uitgebracht en enkel verkrijgbaar bij aankoop van de lp en niet online te beluisteren...het begon deze avond een rode draad te zijn. 
 
Isidore ging verder met een album van twintig jaar geleden, een herontdekking zeg maar, zeker voor mij.
Felix Laband is zeker geen onbekende maar het duurde toch even tot ik wist wie hij was.
Destijds was hij één van de eerste sterren die uit de toen ontluikende elektronische scene van Zuid-Afrika kwam.
Laband bracht eerder twee albums uit op African Dope waarmee hij de aandacht trok van Compost Records. 
Dark Days Exit laat zien waarom, het album bevat een interessante mix van IDM, deep house, future jazz, latin en ambient. 
Ik kan me helemaal vinden in deze recensie op Forced Exposure:
 
 "Dark Days Exit is deep; it comes from the deepest heart and reflects a fantastical sound-journey through strange land. 
As Laband told UK magazine Dazed & Confused, "South Africa is a land of weird contrasts which definitely comes through in my music. I'm not afraid to throw things around. A lot of European stuff is quite formulistic, people stick to a certain sound and a specific way of doing things. I try to throw that out of the window."  
Dark Days Exit, with its subtly puzzled-out electronica and sublime moody electro sounds, blends the artificial intelligence and sensitivity of electronica, indie pop, folk, post rock, and old school ambient with some warm jazz elements, while occasionally recalling French movie soundtracks. 
On the one hand, it approaches the works of Stereolab, The Notwist, Console, Plaid, and such; on the other hand, it truly recalls the old school Compost community as well. 
Many people compare the album to A Forest Mighty Black, Taran, or the classic Kruder & Dorfmeister releases (the duo loved the album from the very first note and gave it rave reviews). 
Indeed, it's got a little bit of everything, but self-contained enough to be one of the most outstanding albums of 2005."

Deze ideale zomerplaat staat helemaal op Bandcamp:
 
Ik bleef in Zuid-Afrika met enkele tracks van Ellende. 
De geschiedenis van dit obscure project gaat terug tot 1976, vanaf de jaren '90 wordt er onder de naam Ellende geopereerd.
https://www.ellende.org/
Sinds 2011 brengen ze hun muziek uit op het Smeerlappen label (wellicht een eigen label...).
Ik liet Summer Child horen uit de ep Natto (2004) en uit Heavy Metal Drones, de eerste Smeerlap, de track White men can't jump.
 
Wim Bontjes en zijn neef Martinus Antonius begonnen in de jaren '70 met tape experimenten, Ellende had geen vaste bezetting en de bandnaam kwam pas later. Door de jaren heen passeerden verschillende leden de revue.
Na het overlijden in 1995 van Bontjes werkte de groep diens conceptuele ideeën verder uit. De band beschrijft zichzelf als volgt:
 
Ellende is ellende, vervreemding en liefde voor dreunen.
Tenminste één van ons is een wiskundige, omdat wiskunde de enige pure kunst is. Wij zijn geen intellectuelen.
Ellende is geen Nederlander in Tokio, noch Belg in Zuid-Afrika, noch een paar Oostenrijkers in Kuala Lumpur. 
Hoewel er Nederlanders en Zuid-Afrikanen bij Ellende betrokken zijn, was er een Engelse vrouw en kan er in de toekomst een Amerikaan zijn. 
Van de vijf zijn er twee dood, de ene stierf van ouderdom, een andere aan een oud touw. 
Niet dat dit allemaal van belang is, we zijn geen muzikanten, wij zijn Ellende.
 
Op Facebook deelde ik onlangs bovenstaande muziek en die werd prompt verwijderd door de conservatieve pilaarbijters van Meta.
Een kunstzinnige foto van een naakte vrouw is blijkbaar erger dan het geweld dat er dagelijks wordt getolereerd.
Deze review zal ook gedeeld worden op Facebook, benieuwd als de puriteinse waakhonden het deze keer gaan opmerken...misschien heeft Mark Z. het te druk met zijn veehouderij en het likken aan de kont van een oranje clown.
Wil je meer Ellende ondergaan? Check hun Bandcamp pagina en YouTube kanaal:
https://ellende1.bandcamp.com/
https://www.youtube.com/channel/Ellende
 
Stefaan ging verder met Osmium, een extreem zeldzaam en duur edelmetaal, bekend om zijn hoge dichtheid en hardheid én de naam van de experimentele groep waarbij Hildur Guðnadóttir betrokken is.
Ze bespeelt op dit album de halldorophone, een uniek cello-achtig elektroakoestisch instrument ontworpen door Halldór Úlfarsson.
Geen easy walk in the park, dit plaatje, maar wie de moeite doet om aandachtig te luisteren ontdekt een geweldig album!
 
OSMIUM is een gloednieuwe samenwerking tussen de Oscar-winnende IJslandse componiste / celliste Hildur Guðnadóttir, James Ginzburg (EmptySet, Subtext), Rully Shabara (Senyawa) en Grammy-winnende producent en geluidsontwerper Sam Slater.
OSMIUM synchroniseert drie unieke  
instrumenten 
met behulp van een aangepast robotica systeem. Dit genereert de basisritmes die de muzikanten bekomen door improvisaties en experimenten.
De bijna buitenaardse vocalen van Shabara zijn indrukwekkend, hij is een van de meest herkenbare underground artiesten van Zuid-Azië.
De geluiden die hij creëert zijn zo onderscheidend dat hij door wetenschappers in Indonesië is bestudeerd.  
Bij OSMIUM versmelt Shabara zich met de machines van de band, hij vervormt zijn stembanden zo om de robotica zo goed mogelijk na te bootsen en zo de lijn tussen menselijke en mechanische expressie te doen vervagen.
Een recensie op Clash Music:
"OSMIUM isn’t a fun listen at times: it is filled with harrowing textures and tones, and sounds like a score to a very unpleasant film in places, but it is also enjoyable, in its own perverse way. Everything is so broken and harsh it’s hard not to be swept along with it, to be taken into OSMIUM’s world. This is an album for people who miss Scott Walker’s later musical output. 
It’s for people who are craving a new Cremation Lily release. People who enjoy attending avant-garde gigs in dank basements. People who what to feel their music, emotionally speaking, rather than listen to someone tell them things are bad."
 
Stefaan dook nog wat dieper in de underground met The Great God Pan.
Dit is het meest recente album van het legendarische experimentele trio Painkiller dat bestaat uit John Zorn, Bill Laswell en Mick Harris.
De muziek is geïnspireerd op Arthur Machen's horrorklassieker The Great God Pan uit 1894.
Zoals we gewoon zijn van de heren is het een zinderende fusie van free jazz, metal en avant-garde chaos.
Het album bestaat uit twee lange, broeierige, nachtmerrieachtige en mysterieuze tracks, enigszins ingetogen, maar niet minder intens.
In twee delen is deze onheilspellende excursies door de duisternis te beluisteren:
Uitgebracht op John Zorn's Tzadik label. 
Een recensie op Avant Music News:
"One of the more unexpected occurrences of 2024 was the reunion of Painkiller – an extreme skronk metal-jazz outfit of the 1990s. 
Unappreciated at the time of announcement, by this listener at least, was that the trio of John Zorn, Bill Laswell, and Mick Harris would return for a trilogy of albums rather than just one. The Great God Pan is the latest and final chapter (for now).
Loosely based on Arthur Machan’s 1894 horror novella of the same title, the music is largely ambient.  
Harris’s percussion is absent and he instead collaborates with Laswell on brooding drones and atmospherics. Laswell eschews traditional bass on these soundscapes.  
Zorn’s sax offer poignant motifs, rolling notes and his signature howls, screeches, and honks.
The Great God Pan is a haunting and introspective reflection of Machan’s Victorian occultism. If anything, this capstone to the Painkiller revival is the most interesting album of the set." 
 
Patsker gooide het over een andere boeg met Polyfields van Halfgeleider die ook wel komt als je Maarten Voeten roept.
Reeds in 2023 was dit album klaar maar nu pas uitgebracht door Zwart Goud op vinyl. 
Ik kan alvast meegeven dat, als je fan bent van Boards of Canada, je deze Polyfields ook wel zal smaken.
Halfgeleider werkte zich de laatste jaren op tot één van de te volgen muzikanten in de Belgische elektronische muziek scene. 
Polyfields is hier te beluisteren:
Nog beter is het om de lp in huis te halen:
Tot slot enkele concertverslagen door Patsker Omaer Beguin van festivals waar Halfgeleider met veel schurende miepjes en bliepjes op de planken stond:
 
Peter ging verder met Sembler Deah hun enige album Kaessariah. Heel Een Leven Lang.
In 2010 opgericht door Colin H. Van Eeckhout en Mathieu Vandekerckhove (beide Amenra, Kingdom) en Dehnsora (Treha Sektori).
Kaessariah. Heel Een Leven Lang bevat donkere esoterische soundscapes, een auditieve duistere trip om jezelf er helemaal in onder te dompelen. 
Een koptelefoon is een surplus.
Het is vooral prachtige dark ambient.   
De tracks Troosteloos en Helen Leven Lang staan online:
Een recensie op Zware Metalen:
 
Tijdens het beluisteren van de klassieker op de vorige luisteravond (Music From The Body van Roger Waters en Ron Geesin) had Peter het over The Brain.
 
Dit zijn Tommy Greñas (Farflung, Anubian Lights, Brainticket, Pressurehed, Chrome) en Paul Fox (Pressurehed, Spirits Burning).
Ze brachten in de jaren '90 een paar elektronische muziek albums uit gemaakt met vooral analoge elektronica.
Access and Amplify was in 1996 hun tweede album en daar werd deze avond een deel van beluisterd.
Echt wel een knap album:
Uitgebracht op Hypnotic.
Het duurde meer dan twintig jaar voor er nieuw werk werd uitgebracht, een live opname voor een radiostation in Los Altos, Californië.
De opname staat op bandcamp net als hun debuut Lo-Tech.
Tot slot een review. 
 
Patsker ging verder op het elektronische pad met Rhea.
Dit is de muzikale uitlaatklep van Mark De Wit.
Die kan je kennen als lid van Purfoze (met Ruud Rondou en bandtechnicus en engineer Mark Creemers).
Begin jaren '80 waren ze één van de interessantste namen in de Belgische elektronische ambient /Berlijnse School scene.
De Wit speelde ooit gitaar bij Lavvi Ebbel en is ook bekend als organisator van elektronische evenementen zoals de Cosmic Nights. 
Onlangs organiseerde hij Under The Dome in het Planetarium van Brussel.
Rhea stond zelf op de affiche en stelde er SOON, Everything Will Be a Memory voor.
Een dubbel-cd waaruit Patsker ons enkele tracks uit cd-2 liet horen, prachtige muziek! 
Geen luisterlink, wie de muziek wil horen dient de cd te kopen, de hoesfoto is van de hand van Patsker: 
 
De zon was ondergegaan, perfecte timing moet Patsker gedacht hebben om de Hongaars-Transsylvaanse Réka Csiszér los te laten.
Als VÍZ (= water) bracht ze dit jaar haar tweede album Danses Des Larmes uit.
Een geweldige ontdekking! 
Volgens Patsker Omaer Beguin in Gonzo circus:
 
"Danses Des Larmes is gebaseerd op voorontwerpen die in opdracht zijn gemaakt voor een theaterproductie.  
Csiszér verwerkt elementen uit dark ambient, gothic, noise en Oost-Europese volksmuziek met veldopnames, experimentele elektronica, drones en soundscapes tot een melancholisch en griezelig geheel. 
De neerslachtige sfeer die ze op dit album weet te creëren doet denken aan andere Hongaarse projecten als Öröm en Fattyú.  
Danses Des Larmes luistert als een horror-science-fiction luisterspel.  
Csiszér's fascinatie voor theater, film en opera is duidelijk hoorbaar in haar composities. 
Ze fluistert, spreek en zingt zowel in het Engels als in het Hongaars, en voegt spookachtige koorecho's toe aan de innerlijke, dromerige schemeringen uit haar jeugd, waarin vervreemding, onbewuste trauma's en weemoed naar boven borrelen."
De volledige recensie is te lezen in Gonzo circus 187 die nu in de rekken ligt.
Hier te beluisteren / digitaal aan te schaffen, de fysieke release is uitverkocht:
 
Daevid Allen was één van de basisfiguren uit de zogenaamde Canterbury-scene en stichter van de legendarische psychedelische space-rock band Gong en is tien jaar geleden op 77-jarige leeftijd overleden.
Deze avond was zijn Now Is The Happiest Time Of Your Life uit 1977 de klassieker.
 
 
Now Is The Happiest Time Of Your Life is een heerlijk vrolijke plaat, het was zijn tweede soloplaat in de periode dat hij even bij Gong weg was.
Zijn gelukzalige blik op de hoes weergeeft perfect hoe de muziek klinkt, onbezorgd met hier en daar wat ongein, wellicht zal hij wel behoorlijk stoned zijn geweest.
Er staan echt wel muzikale pareltjes op. 
Een recensie op Sputnik Music:
Staat integraal op Bandcamp:
 
De avond zat erop, net als dit verslag.
De volgende luisteravond is voorzien voor 15 september.
Wie zich kan vinden in wat er hier zoal is te horen, geef een seintje, mss kan je er nog bij.
 
Antelias Musical Terveisiä

Bakerman
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)