dinsdag 4 juni 2024

Luisteravond 130 ~ Mei 2024

Hellstorm Of Flaming Nothingness is door de jaren heen geëvolueerd van aardedonkere minimale soundscapes naar een warmere ambient sound.
Vorig jaar werd ...regrets uitgebracht. Digitaal in eigen beheer en in beperkte oplage door het Amerikaanse cassettelabel Fiadh Productions.
https://www.discogs.com/release/27785388-Hellstorm-Of-Flaming-Nothingness-regrets 
Persoonlijk vind ik dit album bij het beste horen wat Hellstorm Of Flaming Nothingness reeds uitbracht.
Het album is de muzikale vertaling van de gemoedstoestand waarin Bjorn, (de man achter HOFN) zich bevond na een vrijwillige opname in een psychiatrisch ziekenhuis.
Wanhoop, droefheid, eenzaamheid, misantropie en duisternis zijn kenmerkend voor het eerdere werk van HOFN, de focus is nu verschoven naar hoop, warmte, liefde, vriendelijkheid, melancholie en licht.
Ronald Mariën stond in voor de mastering.
Ik begon er de luisteravond mee, het album werd grotendeels gespeeld.
Een recensie van Serge Timmers voor Luminous Dash:

Colours of Air van Loscil & Lawrence English sloot erbij aan, het prachtige pijporgelalbum dat de twee ambient grootheden vorig jaar uitbrachten.
Elke track is genoemd naar kleuren die overeenkomen met de sfeer van een bepaald nummer.
Geen enkel ambient pijporgelalbum heeft ooit zo geklonken. 
In eerste instantie zou je waarschijnlijk niet raden dat een instrument van meer dan een eeuw oud de bron was van de muziek.
Meer te lezen in de recensie op Resident Advisor:
Uitgebracht bij Kranky:
 
Ik gooide het over een andere boeg met Memories of Earth van David Rothon.
De plaat baadt bij momenten in een seventies sfeertje maar dit juweeltje is uit 2021.
Rothon is een Britse steel pedal muzikant. 
De man zijn muzikale carrière overspant minstens vier decennia. 
In de jaren tachtig maakte hij deel uit van de Britse garage rock band The Cannibals, sinds eind jaren negentig speelt hij pedal steel en maakt hij deel uit van The Redlands Palomino Co, één van de beste countryrock/americana-bands van Groot-Brittannië. 

In 2009 deelde hij het podium met pedal steel-legendes Al Perkins en BJ Cole. 
Hij werkte samen met al dan niet grote namen uit de indie/folk/countryscene zoals Emily Barker, Gina Villalobos, James Apollo, Naomi Bedford, Lost Horizons, Johanna Warren, Marissa Nadler en The Hanging Stars.
Verder maakt hij deel uit van Statues In Fog, een spin-off van Piano Magic en met Claudia Barton van Gamine vormt hij het duo Cloudier Skies.
Een ander project is Sore And Steal, een duo met Ian Masters van Pale Saints.
In 1999 namen ze het bijzondere Many Moons A-Go-Go op.
Memories of Earth viel bij de gasten goed in de smaak en werd grotendeels beluisterd.
 
De katalysator voor Memories of Earth was de tentoonstelling Moving to Mars in 2019 in het London Design Museum, waarin een simulatie werd gemaakt van een toekomstige nederzetting op Mars.
Memories of Earth weerspiegelt een spectrum van emotionele reacties op het idee van ruimtereizen – van het optimisme en de verwondering van die kinderdromen tot het gevoel van ontkoppeling, isolatie en verlies dat we kunnen voelen tijdens een enkele reis naar Mars… of verder.  
Het laatste, bitterzoete nummer brengt ons terug met beide benen op de grond, met het gevoel dat de zorg voor onze eigen planeet misschien wel onze prioriteit zou moeten zijn.
 
Muzikaal put Memories of Earth uit een gevarieerd palet aan invloeden, waaronder vroege prog-, elektronica- en Europese filmsoundtracks. 
Deze diversiteit aan stijlen vloeit samen en vormt een album dat coherent is maar vol verrassingen. 
Met vocale bijdragen van de veelgeprezen Amerikaanse muzikante Johanna Warren en actrice/zangeres Claudia Barton, die de tekst voor het titelnummer schreef en vertolkt.
Meer lees je hier:
Patsker schonk er een lekkere Bock Cuvée uit 2017 bij.
David Rothon bracht tot nu toe vier soloalbums uit, allen op Clay Pipe Music, een label dat zeker de moeite is om nader te onderzoeken.
 
Tomas Järmyr & Dirk Serries als The Void Of Expansion gaven onlangs een geweldig concert in de Gentse Kinky Star.
Patsker Omaer Beguin was aanwezig en schreef een sticky review voor Luminous Dash.
The Void Of Expansion viert dit jaar hun 10-jarig bestaan met een nieuw album Escaper.
Dit zijn opnames uit 2022 die als dubbel-LP werden uitgebracht bij Dunk! Records.
Na het concert schafte ik me die aan en vanavond ging de naald erop.
Vier tracks die evenveel kanten van een plaat innemen, we beluisterden er twee.
Op plaat klinkt het minder energiek dan live, best toegankelijk ook.
Hier helemaal te beluisteren en/of aan te schaffen:
 
Patsker ging verder met Electronic And Acoustic Works 1957-1972 van Vladimir Ussachevsky.
 
Hij componeerde vooral werken voor traditionele instrumenten.
Toch mag de man terecht een pionier van de elektronische muziek worden genoemd.
De van Mantsjoerije afkomstige componist emigreerde in 1930 naar de VSA.
Na te werken tijdens WW II voor de United States Army Military Intelligence Corps trad hij in 1947 toe tot de faculteit van Columbia University, waar hij les gaf tot zijn pensionering in 1980.

Vanaf 1951 begon hij elektronische muziek te componeren nadat hij de zorg toe vertrouwd kreeg voor een Ampex 400 bandopnemer.
Samen met Otto Luening richtte hij in 1959 het Columbia-Princeton Electronic Music Center in New York City op, destijds één van de bekendste en meest productieve bronnen van elektronische muziek ter wereld.
Na zich twintig jaar te hebben ondergedompeld in de elektronische muziek keerde Ussachevsky terug naar akoestische muziek.
De componist schreef dat, toen hij opgroeide als lezer en misdienaar in de Russisch-orthodoxe kerk, het geluid van het koor dat de traditionele dienst zong en de werken van de beste negentiende-eeuwse Russische componisten, een onuitwisbare indruk op hem achterlieten.
Het was voor hem dan ook vanzelfsprekend om koormuziek te componeren als terugkeer naar de akoestische muziek.
Van de compilatie Electronic And Acoustic Works 1957-1972 vind ik de eerste zeven tracks het interessantste, 25 minuten elektronische muziek van 70 jaar geleden, die werden met ver(be)wondering beluisterd.
 
Een album met als titel Call Of The North trekt meteen mijn aandacht.
Het is een cd van Pavel Malyshkin aka Ugasanie.
Hij werd eind 2010 voor dit dark ritual project geïnspireerd door regen, mist en poedersneeuw tijdens de koude Belarus winter.
Met 23 albums in 13 jaar zit hij in de platenkakker categorie zoals Patsker veel-releasers plastisch beschrijft.
Call Of The North dateert uit 2014 en de titel weergeeft helemaal de sfeer van het album.
Volgens Zware Metalen:
"Elke track doet denken aan een ijzig landschap waar geen greintje leven te bespeuren is. 
Enkel de koude noordenwind die goochelt met de spookachtige ambient op de achtergrond.
Dat maakt ook dat je op dit kleine uur aan materiaal meegenomen wordt naar kille en barre landschappen zonder enige grilligheid. 
Verwacht dus ook geen spontane veranderingen in het klimaat, geen opbouw of climaxen. 
Dit is een plaat die zowel op rustgevende als op kille wijze, meesterlijk haar thema vorm geeft." 
Muziek voor lange winteravonden, bij voorkeur met koptelefoon.
Call Of The North werd net als heel wat werk van Ugasanie uitgebracht bij de koudste dark room van de muziekindustrie, Cryo Chamber.
Hier kunt u zicht helemaal onderdompelen in de duisternis:
 
Patsker vervolgde zijn drieluik met Bones & Drones van Uhushuhu.
Een duo dat opereert uit Armenië en voorheen gebaseerd was in St-Petersburg.
De samenstelling van dit project wisselde al een paar keer, de bezieler is Pavel Dombrovsky (niet te verwarren met de bekende Russische pianist).
Sinds 2019 werkte Dombrovsky samen met Liliia Akivenson en werd Uhushuhu een duo.
Bones & Drones is de eerste fysieke uitgave en bevat één enkele compositie van 43 minuten. 
Samengesteld met talrijke veldopnamen en natuurgeluiden.
In het enorme aanbod aan dark ambient/drone releases komt deze wel boven de rest bovenuit.
Met de koptelefoon luisteren is echt wel aan te raden om alle elementen van deze luistertrip waar te nemen.
Uitgebracht op het Poolse Zoharum label:
 
Genoeg duisternis moet Isidore Genois gedacht hebben en hij legde Très Chic! (French Spirit... Unmistakable Joie De Vivre!) op.
Dit is een verzamelaar onbezorgde muziek die de Franse levensvreugde zou moeten belichamen.
Dit is een heel leuke verzamelreeks, muziek voor een zomers terras of zonnige autoritten.
Heel wat grote namen op deze dubbelaar, de titel doet vermoeden dat dit een verzameling is met Franse muziek maar dit klopt niet helemaal.
Het gaat om levensvreugde en daar zorgden deze avond o.a. Serge Gainsbourg, Françoise Hardy, Luiz Bonfá, Jacques Brel en Miles Davis voor.
Geen luisterlink... staat wel op Spotify.

Isidore trok nog wat verder naar het Zuiden, naar Zuid-Afrika meebepaald, het thuisland van Native Soul. 
Het duo (Kgothatso Tshabalala en Zakhele Mhlanga aka DJ Zakes) bracht in 2021 Teenage Dreams uit, een amapiano album, dit is een subgenre van kwaito, de tragere Afrikaanse versie van house.
Twee tieners die een plaat uitbrengen die zo volwassen klinkt, dat gebeurt niet elke dag, de mastering van Jessica Thompson zal er ook wel voor iets tussen zitten.
Uitgebracht op Awesome Tapes From Africa, een label dat ooit begon als blog, hier helemaal te beluisteren:
Mij kan het niet de hele lengte van de plaat boeien, het kabbelt lekker door maar na een tijdje heb je het wel gehoord.
Peter merkte op dat de muziek wel wat heeft van de soundtrack voor The White Lotus.
 
The Silence is een Japanse psychedelische band en dan weet je dat we bij de keuze van Peter zijn beland.
We luisterden naar hun tweede plaat, Hark The Silence.
Uitgebracht bij Drag City.
Met onder de leden muzikanten van Ghost, Acid Mothers Temple, Satoko Fujii Orchestra Tokyo en Jan And Naomi kan je de band beschouwen als een superband.
We luisterden naar Ancient Wind, een driedelige track die de eerste kant van de dubbel-lp vult.
De legendarische krautrockgroep Can was niet ver weg...
De video van de geweldige finale van deel drie:
Een recensie op Gonzo Circus:
Hier te beluisteren:

Stefaan zorgde voor het lachmoment van de avond met Tiny Tongue, een project uit Chicago waarover geen enkele info is te vinden.
Comfy synth of dungeon synth zijn recente benamingen waarmee dit soort elektronische muziek wordt omschreven.
We horen elementen uit elektro en exotica en de sound van Raymond Scott is ook niet zo ver weg.
Albums in dit genre zijn vaak kort, over het algemeen slechts 15 minuten en bevatten kinderlijke, lusvormige synthpatronen.
Op de hoezen prijkt doorgaans overdreven schattig artwork met afbeeldingen van kikkers en konijnen, portretten van donut winkels, kusthuisjes en sprookjesdorpen.
De onschuldige taferelen komen over als een reactie op hoe grimmig en gewelddadig onze wereld soms is.
The Animal Ice Cream Shopper is één van de acht mini albums van Tiny Tongue op Bandcamp.
Werd helemaal beluisterd, ik hoor Pieter nog lachen tijdens Sugar Rush..😄
Iemand zei: 't is muziek voor Playmobil mannetjes, Peter sprak van Emerson, Lake & Palmer in hun kinderjaren.
 
De naald werd gelegd op Loudness For The Masses, een live dubbel-lp van Vibravoid, een Duitse band uit Düsseldorf en één van de belangrijkste trendsetters van de huidige psychedelische scene.
Er ontspon zich een rode draad door de keuze van Peter want ook hier was er een link met Can gezien de band de plaat afsluit met hun versie van Mother Sky. 
Toen Peter zijn platen koos voor deze avond moeten zijn gedachten zeker bij Damo Suzuki zijn geweest die 9 februari overleed.
We luisterden naar de D-kant.
Dit album staat niet op Bandcamp of Youtube, maar veel hun andere platen wel:
 
Stefaan ging verder met techno van Anders Ilar.
Ilar groeide op in het kleine stadje Ludvika in Zweden en begon halverwege de jaren 80 zijn verkenningen van elektronische muziek.
Zijn vrije tijd bracht hij door tussen synthesizers, drummachines, keyboards en sequencers.
Zijn liefde voor het genre komt voort uit zijn vroege interesse voor ambient pioniers als Tangerine Dream en Jean Michel Jarre, de donkere kille sounds van Skinny Puppy en Front 242, de droefheid van Cocteau Twins en de techno van Aphex Twin.
Geïnspireerd door de vroege industrial en EBM vormde hij verschillende bands met vrienden, begon hij liveshows te spelen op kleinere lokale feesten en bracht hij verschillende demotapes uit in zeer beperkte hoeveelheden.  
In de jaren 90 verlegde hij zijn creatieve invloeden geleidelijk naar ambient techno en acid en begon hij te DJ'en en computersoftware te gebruiken.
in 2001 verscheen zijn eerste vinyl EP op het Duitse label Plong!, al snel gevolgd door nog veel meer releases op labels als Merck, Shitkatapult, Audio.nl en Echocord.
Hij ontwikkelde een eigen pallet van minimal dub-techno en ambient en kreeg lovende kritieken met zijn album Nightwidth (Narita Records 2006), gevolgd door het hoog gewaardeerde album Sworn (Level Records 2008). 
Meer releases volgden op Further Records, Level Records, Pulse State, New York Haunted, Yard Rec., Touched Music en het eigen label Pinesky. 
Ilar heeft ook remixen gemaakt voor gevierde artiesten als Apparat en verscheen op talloze compilaties en DJ-mixen.  
Live stond hij op het podium ​​in de meeste Europese landen en Japan.
Deze avond luisterden we naar zijn meest recente album Homeworld, dat door Touched Music werd uitgebracht.
Anders Ilar maakt het soort dromerige, melodieuze techno dat de winterse landschappen van zijn thuisland oproept, minimal techno verweven met deep house. 
Een mix van warme analoge elementen en kille digitale geluiden. 
Alle aanwezigen waren onder de indruk van Homeworld, hier te beluisteren:
Meer muziek van Ilar: https://andersilar.bandcamp.com/
Tot slot een interview uit 2014: 
 
 
Peter is een Bert Dockx fan, je kan hem kennen van Dans Dans, Ottla, Flying Horsemen, of de Bert Dockx Band.
Ottla is een vogel die niet alleen prachtig zingt, maar ook krachtig klapt en krijst. Maar ook bekend als band die Dockx oprichtte om eenmalig samen te spelen ter ere van het 25-jarig jubileum van de Jazz Lab concertreeks.  
Gelukkig vonden Dockx en de muzikanten die hij voor dat jubileum-sextet verzamelde al snel veel enthousiasme en meer mogelijkheden om samen te spelen.
 
In 2019 veranderde, wat aanvankelijk een vluchtig experiment leek, in componeren, repeteren, een album opnemen en nog veel meer spelen.
Er was een nieuw repertoire in de maak, maar de uitvoering ervan was tijdelijk uitgesloten. De acute rugklachten van Bert in het najaar van 2021 temperden het enthousiasme.  
Alle muziek werd opzij gezet, maar gelukkig maar voor even.  
Muziek is altijd de taal geweest waarmee Dockx betekenis en orde in de wereld vond, dus deze zware fysieke en emotionele tegenslag zou ook zijn weerslag vinden in de muziek.  
 
Uit die donkere periode ontstond het album Ghosts, dat in oktober van dit jaar onder de nieuwe naam Bert Dockx Band werd uitgebracht.  
Dat album lijkt veel meer op een kooi op zoek naar een vogel, om met een Kafkaiaans aforisme te spreken (Ottla is ook de voornaam van Kafka's zus). 
Ottla's nieuwste album, Vogel, is het volledige ontwaken na Ghosts. 
Het raam vliegt open, de zon brandt.
Deze avond lieten we de vogel vliegen in The Blue Room de A-kant werd beluisterd.
Geweldige plaat, uitgebracht bij Unday Records.
Enkele recensies:

Heppeneert is een gehucht van de Belgische stad Maaseik gelegen op de Maasdijk aan de oever van de Oude Maas. 
In de Sint-Gertrudiskerk wordt de Heilige Maagd Maria vereerd onder de titel van Onze-Lieve-Vrouw van Rust. 
Heppeneert is een populair bedevaartsoord!
Het dorp werd voor het eerst vermeld in 1202, als Heppenardt, maar bewoning van dit gebied is veel ouder, getuige bodemvondsten uit het neolithicum en de bronstijd.
 
Eind 1990 werd op een akker het grootste bijlendepot uit de eindfase van het Bronzen Tijdperk (rond 800 v.Chr.) in België gevonden, het zogenaamde Bronsdepot van Heppeneert. 
Om Heppeneert tegen de Maas te beschermen bouwde men in 1926 een dijkmuur op de winterdijk. 
Dat jaar overstroomde Heppeneert voor de laatste keer. 
 
Na de hoogwaterstand op kerstmis 1993, toen het Maaswater opnieuw de muur bereikte, besloot men tot versteviging van de muur. 
De hoogwaterstand in juli 2021 zorgde ervoor dat men twee lagen zandzakjes op de muur moest leggen om een nieuwe overstroming te vermijden.
Bij de dijkversteviging in 2014 is buitendijks een nieuw pelgrimspad aangelegd vanuit Maaseik naar het bedevaartskerkje (3km). 
 
Doordat dit pad gescheiden is van het toegangsverkeer is een rustige bezinnende wandeling door de kleurrijke natuurlijke Maasuiterwaarden mogelijk. 
In de toekomst zullen ook de Compostellagangers dit pad volgen!
Het nabijgelegen Duivelsbruggetje ontleent zijn naam aan de legende van de Kaartridder. 
Riddart, de bewoner van Kasteel Borckhoff, raakt na de vroegtijdige dood van zijn vrouw aan het kaartspel verslaafd en verspeelt al zijn geld. 
 
Door zijn ziel aan de duivel te verkopen kan hij nog zeven jaar in weelde leven. 
Als zijn vrienden aan het eind van deze periode tijdens een groot afscheidsmaal vernemen welk lot Riddart te wachten staat, raden ze hem aan tot de heilige Gertrudis te bidden. 
Dan vertrekt de ridder te paard naar het bruggetje waar de duivel hem opwacht om zijn ziel op te eisen. Maar Sint-Gertrudis is ongemerkt achter de rug van de ridder meegereden en drijft de duivel op de vlucht. 
Riddart keert berouwvol naar zijn kasteel terug en leeft voortaan in soberheid...
Maar wat heeft dit met deze luisteravond te maken...?
Meer dan je op het eerste zicht zou denken.👆
Dit gehucht herbergt namelijk het zangkoor De Heppeneert!
In 1977 brachten ze Leef lang... Blijf jong! (Door en voor de gepensioneerden) uit.
 
Die plaat is op één of andere manier in Peter zijn collectie terecht gekomen.
Hij wilde dit toch even met ons delen en zo luisterden we naar muzikale pareltjes als Mister Walkie-Talkie, De Mosseldans, Square Of The Daltons en Wij Rijden Met De Velo.😁
Het koor stond onder leiding van (vorig jaar overleden) auteur Jos Caerts.
Zijn broer is Leo Caerts, geen kleine jongen in de Belgische muziekindustrie.
Hij was orkestleider bij Will Tura, schreef heel wat bekende liedjes waaronder de wereldhit Eviva España en hij was producer, onder andere van de eerste twee platen van punkband The Kids (1978). 
De man begon een muziekwinkel in Tessenderlo en later in Leuven, deze winkel bestaat nog steeds.
Leef lang... Blijf jong! (Door en voor de gepensioneerden) was de eerste release op Leo Caerts's label MIT, genaamd naar het koosnaampje van zijn vrouw Marie-José, dit is toch wel heel essentiële informatie!
Wie meer verborgen schatten wil ontdekken, je zoektocht start hier, zou Jefke Verwimp familie zijn van Peter Verwimp, de man achter Ashtoreth?🤔
https://www.discogs.com/label/57409-Mit?page=1

Patsker zorgde met Film Music van Vladimir Ussachevsky voor de klassieker.
Uitgebracht door New World Records, deel van Anthology of Recorded Music,w Inc. dat in 1975 werd opgericht in 1975 om Amerikaanse muziek te documenteren die grotendeels wordt genegeerd door de commerciële platenmaatschappijen.
 
 
Deze release combineert twee van Ussachevsky's krachtigste en meest innovatieve partituren.  
Suite from No Exit (1962), uit de film van Sartre's toneelstuk No Exit, geregisseerd door Tad Danielewski na een bewerking door Orson Welles.
De score is zowel opwindend als verontrustend, het gebruik van de menselijke stem, zowel gemanipuleerd als puur, geeft Suite for No Exit een bijzondere directheid.  
Kinderkoren, achterstevoren geschreeuw en demonische stemmen zijn clichés geworden in de toolkit van moderne filmcomponisten; Ussachevsky heeft ze allemaal bedacht.
Het grootste deel van Film Music wordt ingenomen door de muziekscore voor de avant-gardefilm Line of Apogee (1967) van Lloyd Michael William.
De film is een oefening in abstract surrealisme, de beelden worden ogenschijnlijk gedreven door de golvende texturen van de muziek.
Op een gegeven moment wordt een eenvoudige piano nocturne onderbroken door een aandringende rinkelende telefoon, die op zijn beurt wordt vervangen door elektronisch gebabbel dat bijna lijkt samen te smelten als vogelgezang.
Wat in eerste instantie lijkt op een sirene, openbaart zich als een vrouwelijke operastem.
Over Ussachevsky had ik het reeds eerder in dit verslag, dit artikel gaat dieper in op het leven en werk van de man:
Ussachevsky gaf ook les. Onder zijn studenten zaten enkele grote namen zoals Jon Appleton, Wendy Carlos, Charles Dodge, Robert Moog, Halim Abdul Messieh El-Dabh, Alice Shields, Harvey Sollberger en Charles Wuorinen.
Robert Moog over zijn leermeester:
De afdeling had zijn eerste bandrecorder, een Ampex 400, overgenomen en Vladimir kreeg de opdracht om ervoor te zorgen. 
Nadat hij het uitgebreid had gebruikt om live optredens op te nemen, ging hij op zoek naar nieuwe manieren om de tapemachine te gebruiken. 
Hij creëerde nieuwe muzikale geluiden door snelheid te veranderen, segmenten van de tape naar achteren te spelen, te splitsen, lussen leggen en elektronisch te bewerken om de geluiden in experimentele composities te gebruiken. 
 
Ussachevsky overleed op 2 januari 1990 in New York, een stad die al 41 jaar zijn thuis was. Zijn begrafenis werd bijgewoond door de meeste grote levende componisten van die tijd en door honderden ex-collega’s en leerlingen. 
Ze herinneren hem allemaal als een vriendelijke en geduldige man, dol op woordspelingen en bekend om zijn spontane dans. 
En hoewel hij nooit een bekende naam werd, strekt de invloed van Ussachevsky's werk zich veel verder uit dan degenen die het geluk hadden hem te ontmoeten en met hem samen te werken.
 
De luisteravond zat erop, net als dit verslag.
Rest me enkel nog de aandacht te vestigen op enkele interessante muziekevenementen in juni.
15 juni wordt het kiezen tussen Gent en Aarschot.
Belgian Modular Day II:  
Db2fluctuation Electronic Music Day:
22 juni hoeft er niet worden getwijfeld, allen naar Zijspoor#2!


Antelias Musical Terveisiä

Bakerman
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)