vrijdag 28 november 2025

Luisteravond 139 ~ November 2025

Buiten deed het weer met regen en wind zijn herfstig dingetje maar binnen was het aangenaam warm in The Blue Room, de perfecte setting voor een luisteravond, de 139e reeds. Deze keer ene met een rode draad erin geweven maar daarover later meer.
Tijdens REBOUND, de meest recente van Starlit Frequencies, gleden de luistermakkers één na één de gezellige zolderkamer binnen.
Iemand van de gang was bijna jarig en kraakte een flesje bubbels, sommigen hadden de platenbeurs 'The largest vinyl show on earth' in Den Bosch bezocht en hadden veel te vertellen en een cd te verloten.
 
REBOUND is het tweede fysieke album van Starlit Frequencies, een muziek/kunstenaarscollectief bestaande uit Belgische muzikanten die zich bewegen in de elektronische muziekscene, de bezetting wisselt, deze keer waren Johan De Paepe, Jan Buytaert, Koen Buytaert en Alain Kinet de improvisators van dienst.
Dit album is het distillaat van een dag improvisatie in het segment van de elektronische ambient muziek.
Zelf beschrijven ze het als volgt:  
"Ontstaan ​​uit urenlange sonische verkenning, verzamelt dit album de echo's van vluchtige harmonieën, verschuivende akkoorden en evoluerende texturen in acht geconcentreerde bewegingen – de "rebounds". 
Deze rebounds kabbelen als golven – wilde, ongetemde golven die tegen de ruige kusten van West-Frankrijk beuken. Ze wervelen als inkt in troebel water en doordrenken korrelig papier met spontane kleurexplosies. Het zijn woorden – Frans en Engels – die over het Kanaal stuiteren en zich verweven in gelaagde, tweetalige verhalen. Rebound-Rebond is niet zomaar een album; Het is een reis door geluid, herinnering en emotie."
 
Bovenstaande vat de muziek goed samen, en die wilde, ongetemde golven? Die kan je bekijken als je het album koopt.
Rebound-Rebond is een gelimiteerd tweetalig boekwerk met foto's en inkttekeningen van Alain Kinet en teksten van Philippe Wauman.
Toch wel heel wat anders dan een schijfje in een doosje, een hebbeding heet zoiets, hier te koop:
 
Het album zal ook te koop zijn in The Corridor, vrijdag 28/11 treedt Alain Kinet er op als Arbos, ook Onsturicheit staat op de affiche, een aan te raden avond vol elektronische muziek:
 
 
 
De rode draad in deze luisteravond is Dune Records Gent, de platenzaak van Marc "Dune" Van Peteghem. Eind dit jaar stopt Marc ermee na 32 jaar één van de meest eigenzinnige muziekwinkels van Gent (en ver erbuiten) te zijn geweest.  
Soms werden er op het achterkoerke concerten gegeven zoals 12 jaar geleden voor het 20-jarig bestaan.

 
De website met grappige foto's en uitspraken bestaat helaas niet meer. 
Hier geven ze een handige tip mee als je langs gaat:
 "Als je je bestelde materialen ophaalt, zorg er dan voor dat je genoeg tijd hebt. Bij ieder bezoek zal Marc namelijk een gesprek van een half uur met je aanknopen. Wat uiteraard helemaal niet erg is. Want op die manier kom je stukje bij beetje het intrigerende levensverhaal te weten van een van de meest fascinerende persoonlijkheden van Gent." 

Bovenstaande klopt helemaal, ik kan aanvullen dat Dune een zaak was met flexibele openingsuren, de openingsuren die op de deuren stonden hadden een hoge krimp- en rekbaarsheidsfactor.😀
Ik bracht ik er vele uren door, om bestellingen af te halen en te luisteren naar cd's die ik uitkoos uit de bakken én cd's die Marc mij probeerde "aan te smeren".
Soms lukte dit en een aantal van die aansmeersels liet ik deze avond horen, als eerbetoon aan een heel bijzondere platenzaak en zijn unieke uitbater.
Een groot deel van mijn collectie is door de handen van Marc gepasseerd.
 
Zoals Arkos (1) Rückkehr Der Kosmischen Kuriere van Radium, dit zijn Michael Neihs en Volker Jüngerich van Waveshape die in de jaren '90 een paar geweldige albums uitbrachten.
De heren hadden veel affiniteit met sciencefiction, in hun ogen zijn elektronische muziek, astronomie en sciencefiction op de een of andere manier met elkaar verbonden.
In een bekend fanzine van de Sci-Fi scene kondigden ze in 1997 de Arkos Comic Competition aan, een wedstrijd voor een stripverhaal dat bij het artwork van hun project Rückkehr Der Kosmischen Kuriere zou horen. 
Christiane Lieke leverde het beste ontwerp in, haar 6-pagina strip prijkt middenin het boekwerk dat bij het album hoort.
Er weerklinken kosmische en futuristische thema's, naast de meer dansbare nummers horen we ook meer atmosferische geluiden die een bijna filmische sfeer creëren.
 
Het was de bedoeling dat er een Arkos trilogie ging worden uitgebracht maar het bleef bij dit ene album.
Uitgebracht in 1998 toen we al jaren werden overspoeld werden door een overload aan steengoede elektronische muziek, zeker in het genre techno/trance/ambient.
Zo viel dit project wat tussen wal en schip, te trance en dansbaar voor de meeste Waveshape fans en de trance/techno scene zal deze muziek nooit bereikt hebben.
Het zou perfect in de catalogus gepast hebben van Pete Namlook's Fax +49-69/450464 label.
Meer dan de openingstrack Electric Nights kon ik online niet vinden: https://youtu.be/Radium-Electric Nights 
Het album is voor een mooi prijsje te koop via o.a. Cue Records, Groove Unlimited en Discogs.
Tot slot een interview met Michael Neihs en Volker Jüngerich.
 
Eyeman Reel's Bird Colony is ook eentje uit de Dune Records collectie in het segment: aansmeer.
 
Een Noorse productie van Tore Dimmestøl die zich voor dit album liet begeleiden met een aantal landgenoten zoals Erik Wøllo.
Het resultaat is een schitterend en tijdloos album, avontuurlijke chill-out muziek met elementen uit techno, world en jazz. 
Op Bird Colony worden rustige ambient stukken afgewisseld met avontuurlijke world/jazz passages, wat het tot een boeiende luisterervaring maakt.
Dertig jaar oud maar nog even mooi, een eclectisch en nooit vervelend album dat binnen dertig jaar nog zal beklijven.
De vergelijking met de band Japan werd even gemaakt en bij momenten gaat dit zeker op, ik hoor er ook Jon Hassel (met beats) in.
Het album werd op het Noorse label Origo Sound uitgebracht, Biosphere bracht er een aantal van zijn bekendere albums uit alsook de eerder vernoemde Erik Wøllo. 
Ik had graag een openbare luisterlink gedeeld maar ik vind het enkel op Apple Music: https://music.apple.com/us/album/bird-colony/289841246

Ik ging verder met Escape Tank, een geweldige ambient cd uit 1995.
 Escape Tank is eigenlijk SETI (Taylor Deupree & Savvas Ysatis aka Omicron) aangevuld met Dietrich Schoenemann.
 https://www.discogs.com/Escape-Tank-Escape-Tank/release/246997 
 Uitgebracht in 1995 op het kwaliteitslabel Instinct Ambient. 
 https://www.discogs.com/label/61-Instinct-Ambient
Drie tracks op dit album
Marc "decoreerde" de cd's soms met prullaria, zo bevat het cd-doosje van mijn Escape Tank een reeks gele houten bolletjes, past perfect bij het artwork.
Ik dacht eerst dat het echt bij de cd hoorde, tot er later wel meer rariteiten opdoken in Marc zijn cd-doosjes.😁 
 
Patsker was bijna jarig en vond dat het tijd was voor een flesje bubbels, dit in combinatie met een schijfje onversneden duisternis, van wine pairing weet de man alles...
Voor die duisternis zorgde Altum, een Britse dark ambient componist die vorige maand Kingdom of Radiant Darkness uitbracht op het Spaanse partylabel Ominous Sounds.
Slechts één track op dit album maar gelukkig een hele goeie, de lange soundscape bevat heel wat lichtere momenten, duister en spooky, met af en toe een auditieve lichtbundel, de muziek is heel verhalend, deze verbluffende sonische trip slorpt je helemaal op.
Het prachtige hoesontwerp werkt inspirerend en versterkt de muzikale belevenis.
Echt iets voor de lange winteravonden en zeker voor fans van sfeervolle dark ambient.
Kingdom of Radiant Darkness belichaamt het intrigerende idee van een plek of toestand waar tegengestelde krachten, zoals licht en schaduw, of goed en kwaad, niet gescheiden zijn, maar met elkaar verweven en van elkaar afhankelijk.
Het kostbaarste licht is het licht dat je bezoekt in je donkerste uur, een quote die hier wel van toepassing is, ook al duurt het album maar 40 minuten. 
Hier te ontdekken, fysiek of digitaal:
 
Richard Pinhas
Patsker had met Richard Pinhas en noise machine Merzbow (Masami Akita) twee muzikale zwaargewichten bij, in 2008 werkten ze samen op Keio Line.
De muziek van Merzbow is doorgaans moeilijk verteerbaar of beter gezegd: verdraagbaar, wat mij betreft toch, al heb ik er zeker waardering voor.
Met Richard Pinhas zijn muziek ben ik meer vertrouwd, zowel van zijn solowerk als met zijn band Heldon.
 
Keio Line is een geslaagde samenwerking, je hoort van beide heren de muzikale achtergrond maar nooit overstemmen ze elkaar.
Dit is ook de conclusie van Sea Of Tranquility. "Pinhas has made Merzbow more accessible outside the noise movement whilst Merzbow has, if possible, pushed Pinhas' existing boundaries even further beyond the horizon."
Meer lees je in deze review:
Hier deels te beluisteren:
 
Masami Akita is anti-autoritair en anti-kapitalist. En reeds meer dan twintig jaar veganist en dierenrechtenactivist, dit is te merken op de platenhoes waar Peter enkele slogans opmerkte: STOP CONSOMMATION - STOP TO KILL ANIMALS - NI DIEU NI MAÎTRE! (Geen Meester, Geen God).
Naast zijn directe inzet voor dierenrechten en milieu, wordt Akita ook beschouwd als een cultureel activist. Hij gebruikt zijn kunst en muziek als een middel om protest te uiten tegen de culturele normen en waarden die volgens hem bijdragen aan de uitbuiting van zowel mensen als dieren. 
Tot slot een Merzbow interview uit 2018:
En voor het evenwicht, één met Pinhas uit 2015:
 
Ik ging verder met enkele Dune Records vondsten.
Craig Armstrong werkte in 1993 samen met zijn Schotse landgenoten, zangeres Louise Rutkowski en songwriter Peter Arnott voor het project The Kindness Of Strangers, het resultaat is het album H.O.P.E. 
Het album bevat zoals we van Armstrong gewoon zijn, orkestraties met strijkers en uiteraard de mooie stem van Rutkowski.
De meningen waren verdeeld, sommige gasten vonden het te braaf, inwisselbaar voor andere stroperige troep...
 
Over From Ritual Nova I & II van Boris Kovač waren de meningen unaniem: geweldig, tijdloos en origineel.
Boris Kovač is een Servische componist, rietspeler en multimediakunstenaar.
Zijn muziek is gebaseerd op Servische, Hongaarse en Roemeense folkloretradities .
Hij componeert muziek voor kamerorkesten die hij leidt zoals Ritual Nova Ensemble, LaDaABa Orchestra, La Campanella Orchestra en New Ritual Quartet.  
Hij componeerde ook muziek voor films, dans- en theater voorstellingen. 
Meer over de man lees je hier:
https://boriskovac.net/discography/chamber-music/east-off-europe/ 
De cd waar we naar luisterden was een compilatie van eerder verschenen werk uit de periode 1986-1988.
Kovač speelt daarop saxofoons en klarinetten, fluit, Hongaarse citer, percussie en een scala aan Oost-Europese volksinstrumenten en een sampler.
Hij vermengt de muzikale tradities van zijn land met de hedendaagse klassieke muziek van Janácek en Górecki, met een extra cinematografische dimensie die doet denken aan Nino Rota of Ennio Morricone.
From Ritual Nova I & II is hier nooit veraf geweest, een herontdekking in de collectie zal het nooit worden want sinds ik de cd kocht is die nooit uit mijn gedachten geweest, wellicht doordat het zo een uniek meesterwerk is, zonder Marc hadden we dit wellicht niet leren kennen. 
https://boriskovac.bandcamp.com/album/ritual-nova-collection 
Een recensie in het Duits:
 
Isidore Genois vervolgde met Marlena Shaw, het bekende California Soul (eerder een hit voor The 5th Dimension), uit haar 1969 album The Spice of Life, schalde uit de speakers.
De openingstrack moet zeker ook een belletje doen rinkelen, Woman Of The Ghetto werd herwerkt in Remember Me uit 1997 van The Blue Boy.
 
The Blue Boy is een pseudoniem voor de Schotse deephouse DJ en producer Lex Blackmore.
Twee jaar later haalde ook Ludovic Navarre aka St.Germain voor zijn song Rose Rouge heel subtiel de mosterd bij Woman Of The Ghetto. 
Het werd de openingstrack van zijn doorbraakalbum Tourist:
Marlena Shaw was een invloedrijke jazz- en soulzangeres in de jaren '60 en '70, en haar werk heeft een tijdloze kwaliteit die goed aansluit bij St Germain's esthetiek. Haar stem heeft een warme, emotionele kracht die perfect past bij de jazzy, atmosferische stijl van St Germain.
De muziek van Woman Of The Ghetto werd volgens Whosampled 69 keer gebruikt in andere songs.
Isidore sloot af met Rose Garden van ene Maralena Powell? maar daar is nu eens niets van te vinden online... 
Maar kijk, deze draag ik graag op aan Isidore:
 
Dave Ball  © Getty Images
Dave Ball is op 22 oktober dit jaar overleden, hij is vooral bekend van Soft Cell en The Grid.
 
Peter had recent werk bij van de man, geheel toevallig, de reden was gewoon dat het een knappe plaat is die hij kocht op de eerder genoemde beurs.
The Grid (Dave Ball en Richard Norris) bracht in 2021 samen met Robert Fripp van King Crimson het album Leviathan uit.
Een schitterende dubbel-lp waarvan we kant C beluisterden:
Fans van The Grid waren niet unaniem lovend over dit album maar misschien moeten ze nog eens luisteren.
Hier hebben ze goed geluisterd:
 
Ik ging verder met drie cd's uit de Dune collectie.
Te beginnen met Evening At The Grange, een ep uit 1994 van Lida Husik en Beaumont Hannant.
Hier te beluisteren:
Dit duo zijn geen onbekenden voor elkaar, samen met Warp Records engineer Richard Brown werkten ze al samen voor het project Husikesque.
Dit leverde twee jaar later het uitstekende, bij Astralwerks uitgebrachte, Green Blue Fire uit. 
 
Een album dat Marc heel hard promote was Purple Electric Violin Concerto uit 1992 van Ed Alleyne-Johnson (die ooit nog bij New Model Army zat).
Niemand kwam de winkel binnen zonder deze onder de neus te krijgen!
Alleyne-Johnson is het best bekend als een virtuoze violist en componist. Hij heeft een bijzondere carrière opgebouwd door zijn unieke benadering van de viool, die genregrenzen overstijgt en een eclectische mix van stijlen omvat, waaronder rock, klassiek, en experimentele muziek. 
In plaats van zich te beperken tot de traditionele viooltechnieken, ging hij op zoek naar nieuwe geluiden door de viool te verwerken met effectenpedalen, waardoor hij een soort "elektronisch geluid" kon creëren.
 
Hij is ook bekend geworden door zijn gebruik van loopstations, waarmee hij meerdere lagen van geluid opnam en afspeelde, wat hem in staat stelde om complexe composities in real-time op te bouwen.
https://www.discogs.com/master/236829-Ed-Alleyne-Johnson-Purple-Electric-Violin-Concerto
Het eerste deel Oxford Suite kreeg hier en daar wat bekendheid, of het de tand des tijds helemaal heeft doorstaan...? https://youtu.be/Oxford Suite 
 
Wat zeker aan bod moest komen is de soundtrack van The Big Battalions van Christopher Gunning...The Big what? hoor ik sommigen denken?
Het is de muziek van een tv-serie uit 1992, The Big Battalions vertelt het verhaal van drie families (christen, moslim en joods), en beweegt zich tussen Groot-Brittannië, Ethiopië, Israël, Jordanië en Saoedi-Arabië...zo staat het toch op IMDB: https://www.imdb.com/title/tt0120928/
Christopher Gunning is een Britse componist van muziek voor films, televisie en concerten. Hij componeerde zeven symfonieën, talloze concerten en andere concertwerken, en een groot aantal partituren voor films en televisiedrama's, waaronder Agatha Christie's 'Poirot'.
Marc vond de muziek voor The Big Battalions geweldig, en dat verkondigde hij aan iedereen die langs kwam, zo ging zijn voorraad al snel de deur uit, op zijn eentje had hij zowat de hele oplage van de cd verkocht!
Daar stopte het niet bij, Marc drong aan op een heruitgave en ja hoor, ook die oplage ging bij Dune de deur uit.
Er volgde nog een oplage en daarvan zijn er nu nog een aantal te koop (tot eind dit jaar dus).
In totaal verkocht Marc rond de 1000 exemplaren van de soundtrack, bijna alles dus wat er ooit werd uitgebracht, in de winkel hangt een grote filmposter waar niet naast te kijken valt.
De serie heb ik nooit gezien, het thema kan je hier beluisteren:
 
Peter vervolgde met Bruit ≤ hun The Age Of Ephemerality, een plaat die hij onlangs kocht in Dune Records tijdens een pop-up die een klant organiseerde.
Bruit ≤ is een Frans post-rock/modern klassiek kwartet die dit voorjaar hun tweede album uitbracht. 
We luisterden naar een kant van de plaat, sterke plaat, wel wat noisy maar dat is precies wat de bandnaam wil zeggen.
Je leest er meer over in deze recensies:
 
Patsker bracht deze avond de klassieker aan en het was zoals te verwachten, een specialleke. 
Noise-Maker's Fifes bracht in 1993 hun tweede cassette Soundscapes Of The Inner Eye uit, twee jaar later volgde een release op cd, die ging deze avond de player in.
 

Noise-Maker's Fifes is een Belgisch audiovisueel project, opgericht in 1990 door Geert Feytons en Timo van Luijk.
In 1993 sloot Greg Jacobs zich aan bij de groep en geluidstechnicus Eric Faes werd een vast lid tot '98. 
In 1996 verdween Timo van Luijk naar de achtergrond om zich te concentreren op zijn eigen muzikale werk en maakte Marc Wroblewski deel uit van de vaste bezetting van het NMF. 
De klanken voor hun composities werden gegenereerd door diverse zelfgemaakte instrumenten, waarvan de meest bijzondere stronken en stammen van dode bomen waren. Ze componeerden muziek voor diverse films, installaties, theater- en dansvoorstellingen. 
Na het overlijden van Geert Feytons in 2006 besloten de overige leden te stoppen met optreden en spelen onder de vlag van het NMF. 
Greg Jacobs, Marc Wroblewski en Timo Van Luijk herenigden zich opnieuw als Onde.
We beluisterden de hele cd, het liep dus wat uit maar de heren weten de noisetrip boeiend te houden:
https://youtu.be/Noise-Maker's Fifes – Soundscapes Of The Inner Eye
Wie een exemplaar wil kopen...o.a. hier hebben ze er nog:
https://lasciedoree.be/shop/cd/noise-makers-fifes-soundscapes-of-the-inner-eye-cd/
Zo zat de laatste luisteravond van dit jaar er op, net als dit verslag.
 
Antelias Musical Terveisiä

Bakerman  

Gepost door op Geen opmerkingen:

dinsdag 23 september 2025

Luisteravond 138 ~ September 2025

Bryan Ferry wordt 26 september 80!
Hij opende de avond met Loose Talks, een fascinerende samenwerking met de Schotse performance-kunstenaar en dichteres Amelia Barratt.
De basis voor dit album zijn demo's uit de jaren '70 en '80 gemaakt op een simpele cassetterecorder.
Die werden verfijnd en herwerkt in de studio, met enkele nieuwe bijdragen van muzikanten als Roxy Music drummer Paul Thompson, Guy Pratt en de Belgische muzikant Tom Vanstiphout.
Een 'conversatie' noemt Ferry zijn samenwerking met de 35-jarige Barratt, hij ging over de muziek, zij over de abstracte en nogal emotieloze spokenword teksten.
Het album heeft hier deze zomer meerdere keren gespeeld en wat mij betreft is het een blijvertje.
Niet iedereen van de gasten was overtuigd, we waren deze avond met een klein gezelschap, maar de pers is redelijk unaniem positief:
 
"Het geheel is stemmig en traag, en bevat ook sferen die aan later werk als Slave To Love doen denken, maar is toch vooral te ervaren als een heel brave versie van Kae Tempest zonder barricaden of Anne Clark zonder opwindende beats. Een gewaagd, oprecht en geslaagd project van Ferry (én Barrett) is dit echter wel degelijk. Zoals we al zeiden: waardig oud geworden."
"Loose Talk is liberally studded with genuinely haunting moments, frequently when the old demos yield a snatch of vocal, as on Landscape or Cowboy Hat. Ferry’s melodies are beautiful, the fact that these vocals are either wordless place-filler or rendered incomprehensible by the lo-fi sound gives them a strange quality, like memories you struggle to recall in detail."
"De oprechte passie die beide artiesten nog steeds hebben voor het creatieve proces is opvallend. Ferry, bijna 80, spreekt nog steeds met de gretigheid van een jonge muzikant over nieuwe muzikale horizonten. Barratt brengt een frisse energie en een nieuw perspectief in een samenwerking die beide partijen lijkt te verrijken."
Hier te beluisteren:
 
Ook het volgende wat ik liet horen was geslaagd teamwork.
Temporary End (Bruise on Silence) is het prachtige resultaat van de samenwerking tussen de Luikse synth wizzard Thamel (Jérôme Mardaga) en de Gentse gitarist Jean De Lacoste, op twee tracks begeleidt Catherine Graindorge hen op viool.
Ontdek het hier maar zelf, slechts 100 exemplaren te koop:
Ook bij Luminous Dash niets dan lof:
"Temporary End is een heerlijk fluisterend ambientwerkje waarin de tijd zichzelf lijkt op te lossen.Thamel en Jean D.L. houden het boeiend en verenigen hun geluidscreaties op raadselachtige, minimalistische wijze. Het lijkt wel alsof twee zacht brommende zweefvliegen met elkaar neuriën, waardoor een organische wind door de elektronische rimpels en trillende snaren waait."
 
Net als twee luisteravonden geleden had Patsker muziek bij van de Italiaanse ambient muzikant Fabio Orsi, deze keer luisterden we naar Cinque Movimenti Per A. uit 2023.
Een boeiende elektronische symfonie in vijf delen, een subtiele en gelaagde luisterervaring.
Staat helaas niet op Bandcamp...één track op YouTube:
Gelukkig zijn er op Discogs nog fysieke exemplaren te koop.
 
Patsker had ook nog wat Stroom materiaal mee.
Dit Belgische hoogst interessante label van Ziggy Devriendt brengt de één na de andere boeiende plaat uit.
Zo ook If Paul K​​.'s Life Was a Movie, This Would Be the Soundtrack of His Death, een carrière omvattend album gewijd aan wijlen Patrick Stas. 
We horen typische jaren '80 synthpop, voorlopers van wat een paar jaar later new beat zou heten.
De tien tracks op deze compilatie werden geplukt uit uiterst zeldzame cassettes en onuitgebrachte demo's en schetsen Stas' web van stijlen, variërend van sombere postpunkgoth met de vroege band General Thî et les fourmis tot golvende orgeldub als Albert Et Guido en solo werk onder het alias Paul K. 
Elk van hen geeft een verfijnde smaak aan verschillende aspecten van Stas' muzikale persoonlijkheden, hij was ook oprichter van het label Home Produkt.
Het idee voor dit album ontstond reeds in 2018 maar in 2020 overleed Patrick Stas en werd het in 2023 uitgebracht als een postuum eerbetoon.
Hier te koop:
 
Ook op Stroom uitgebracht: Dali Muru & The Polyphonic Swarm, een experimenteel muziekproject van dichter, filmmaker en zanger Dalia Neis, producer Enir Da en multi-instrumentalist Charles Lmx.
Ze combineren middeleeuws geïnspireerde poëzie met filmische soundscapes en elektronische muziek. 
Een interview ter introductie:
Een heel boeiend project, we luisterden naar de a-kant, hier integraal te beluisteren, fysiek uitverkocht:
 
Isidore Genois ging verder met de nieuwste van ARtroniks, Transit is een EP met vier tracks, vooral de schitterende eerste tragere track kon ons bekoren maar die is helaas niet te beluisteren op Bandcamp:
Verwacht je aan techno-achtige dubstepmix doordrenkt met cyberpunk-sferen.
En het is met Plantpower mastering...dat lees ik graag.😀 
Hier is iets meer te horen: 
 
Peter ging verder met een plaat uitgebracht op het Griekse Sound Effect Records.
Gishra L'anani (2022) is het debuutalbum van King Isxan. Die combineren Arabische Maqams melodieën met neo-psychedelische invloeden. 
De maqam-invloeden en het gebruik van asymmetrische ritmes geven het album een eigen karakter, waardoor het niet zomaar psychedelica is, maar psychedelica met regionale wortels.
Halfweg de plaat merkte Peter op dat de band uit Tel Aviv afkomstig is...
Ik vond online geen informatie betreffende het standpunt van de band ivm de gruwelijkheden die worden aangericht in Gaza. 
Het album is hier te beluisteren:
Een recensie en interview:
 
Verder ging het met Claudio Fagnani en Giuseppe Palmieri, zij vormen het Italiaanse duo Bait & Borghi.
In 2020 brachten ze hun debuut Flatform uit.
Net als de vorige plaat een obscure vondst van Peter die hij "op goed geluk" kocht tijdens de uitverkoop van ZoeZoe Records in Gent.
We beluisterden één kant van de plaat en die viel in de smaak. Het album bouwt goed op, niet echt een rockplaat, de elektronica voert de boventoon, sfeervolle muziek die bij momenten filmisch klinkt.
Op de hoes staat een zinkend olieboorplatform in de Adriatische Zee maar deze plaat blijft tot het eind overeind.
 
Al veel goede muziek gepasseerd deze avond dus vond ik dat het nodig was om het niveau wat te laten zakken, en nog geen klein beetje.
Ik liet een aantal zogezegde"banned songs" horen die ik was tegengekomen in, ik weet niet meer welke krocht van het internet.
Er staan honderden van dergelijke songs op YouTube, maar ik beperkte me tot vier stuks, de pornoficatie van de Amerikaanse muziekgeschiedenis in een notedop.
Ik vermoedde al dat het AI gegenereerde songs waren en na wat opzoekwerk blijkt dit ook zo te zijn. 
  
Wel goed gemaakt, het SUS Records label waar de meeste van de songs op worden uitgebracht is zelfs terug te vinden op Bandcamp en Discogs, voornamelijk songs van Wilma Fingerdoo maar ook een single van Case, een Britse punkband uit de late jaren '70 en vroege jaren '80 die worden geassocieerd met de Oi!-scene.
Die hebben niets te maken heeft met de huidige overload aan funny pornsongs, wellicht heeft iemand dit label gewoon gepikt om het AI project geloofwaardiger te maken?
 
De beschrijving op Bandcamp verklaart alles:
SuS Records - Bringing back the songs that never were!
Maar grappig zijn de zogezegde verboden songs uit de jaren '40 en '70 wel.
Luister maar naar Anita Mandely haar I Wanna Sit on Your Face:
Het peil zakte nog wat lager met I Like It in the Pooper en Isn't Gonna Suck Itself van ene Anita Hardcok.
The Beaver Divas mochten afsluiten met hun "seventies" song The Wrong Hole.😁
Dit is slechts een kleine bloemlezing van wat er de voorbije maand werd losgelaten op YouTube, de meeste commentaren op de video's zijn fake, de meer dan 100.000 volgers zijn wellicht echt...iemand is zich hier aan het amuseren en verdient er nog goed aan ook.

Terug naar de serieuze muziek van een serieuze muzikant.
Marc Debroey kennen we vooral als de man achter Sebastopol.
Deze zomer bracht hij een bijzonder compilatiealbum uit.
Zijn persoonlijke selectie van tracks, stukken, live-werk, enz,... gedurende het tienjarig bestaan van Sebastopol. 
Uitgebracht in een zeer gelimiteerde oplage op een USB-stick in creditcardformaat met enkele heel leuke en prachtige gadgets als extraatje.

 
Op de USB-stick staan naast 10 muziek tracks en enkele foto's ook 7 video's, daarvan toonde ik een live video van een concert in Halle die niet online is te vinden
De muziektracks staan wel op Bandcamp.
 
Koen was voor het eerst aanwezig op de luisteravond, niet alleen fysiek, ook als deel van The Roswell Incident, die brachten een vervolg uit op hun Trapped album uit 2019.
Trapped Part Two kwam dit voorjaar uit en bestaat uit twee lange tracks,
Calculating the Space‑Time Gradient en The Singularity Escape‑Gate waarnaar we deze avond luisterden.
Zoals we van Koen en Jan Buytaert gewoon zijn nemen ze de tijd om een nummer op te bouwen, tijd ook voor de luisteraar om mee te glijden in hun ambient soundscapes met Berlin School sequencer invloeden.
TRI staan reeds meer dan vijftien jaar aan de top in het genre Berlin School en ze blijven verrassen, waar vele anderen in het genre in herhaling vallen weten de Buytaert Brothers telkens de luisteraar te boeien met hun inventieve klanktapijten.
Om alle details goed waar te nemen beluister je dit album best met een koptelefoon op.
Hier te koop, één track werd vrijgegeven:
 
Pieter vervolgde met opgefrist werk van Joost Carpentier aka Dreun, Sjoko en Jovica Storer.
Pieter Gyselinck (Lounasan/Music For Installations) masterde het album Mantra, daaruit hoorden we twee tracks.
Joost had bij zijn overlijden nog heel wat muziek staan op harde schijven, daarvan zal zeker nog materiaal worden uitgebracht.
We hoorden Mantra 1 en 2, twee tracks die je kan catalogeren onder meditatieve ambient.
 
Van Pieter zijn Music For Installations project luisterden we naar Droneland 7, mogelijks is dit een werktitel, dit zal later wel duidelijk worden.
Wat wel duidelijk is dat het geen vrolijke luistertrip zal worden, Droneland klinkt dystopisch donker en experimenteel gelaagd.
Over onheilspellende soundscapes drapeert Gyselinck stuiterende beats, wat deze boeiende muziek tot een echt luisteravontuur maakt.
Nog niet uitgebracht en dus is er geen luisterlink... 
Het lijkt me wel muziek die het live goed zal doen, hoe moet dit wel niet klinken in een fabrieksloods ofzo... 
 
Peter liet een nummer horen van de fantastische neokrautband Moonfolks waar hij bij speelt.
Jeroen Saegeman, de zanger van de band, ging in het Duitse Rinkerode naar een concert van de Canadese band Apollo Ghosts en kwam daar in contact met Sebastian Voss van het DIY label Bureau Platiruma.
Die was danig onder de indruk van de muziek die ze spelen bij stille Duitse films uit de jaren 1920. 
Het gevolg is dat de track Steamy Windows op de Bureau Platiruma compilatie All Them Hippiekitsch - A Platiruma Summer of Love prijkt.
 
Moonfolks sloot deze zomer Zijspoor #3 op een grandioze manier af.
 
Tijd voor de klassieker, deze keer koos ik voor Starring Rosi uit 1973 van Ash Ra Temple.
 

Ash Ra Tempel was een Duitse krautrockband gecentreerd rond de innovatieve gitarist Manuel Gottsching.
Starring Rosi was hun vijfde album en anders dan de meer kosmische voorgaande albums.
Rosi Muller was Gottsching's vriendin toen het album werd opgenomen. 
Echt een zomerse plaat met kortere tracks dan wat we gewoon zijn van de band, de muziek is ook toegankelijker.
Het album bevat zeven nummers, wat ongewoon was ten opzichte van de vorige albums, die gewoonlijk twee of drie lange nummers bevatten. 
Naast Gottsching was ook drummer Harald Großkopf van de partij en producer Dieter Dierks nam wel eens de basgitaar in de hand.
Onder de fans zijn de meningen verdeeld over deze plaat, ik vond het ideaal om een zomerse dag mee af te sluiten.
Hier in één track te beluisteren:
 
De luisteravond zat erop, net als dit verslag.
Tot slot enkele concerttips uit mijn agenda: 
16/10: https://www.brusselsphilharmonic.be/en/concerts/minimalism-in-motion-glass-nyman-and-beyond-16-10-2025
En 23 oktober is er iets op til met Carl Deseyn, Jouni Isoherranen en Andy Declerck...
Een concert in The Mancave.👉 Sint Antoniusstraat 7, 8570 Ingooigem Anzegem.
 
En 17/11 is er luisteravond 139!
 
 
Antelias Musical Terveisiä

Bakerman 
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Reacties (Atom)