De avond werd begonnen met Subsconcious Dubs, de nieuwste van Nevel, de muzikale uitlaatklep van producer en dj Bart Van Meulebroeck. Subsconcious Dubs is de opvolger van zijn geweldige debuut The Hageland uit 2019.
Hij wilde een uniek album maken en is daar met verve in geslaagd.
Niet enkel qua muziek maar ook door de samenwerkingen met zeven andere muzikanten en de milieuvriendelijke aanpak van het project, Van Meulebroeck is een creatieve duizendpoot en ontwierp de kartonnen ecologische cd-doosjes helemaal zelf, huisvlijt die op prijs wordt gesteld!
Ik liet de cd-versie horen, reeds eerder werd het album ook uitgebracht op 12" vinyl, inclusief twee cd's waarvan de meer ambient gerichte bonus-cd Under The Stars enkel verkrijgbaar is wanneer je de vinyl kocht, een geboren collectors item! Dat de man een fan is van The Orb hoor je meteen aan de dubby spacey sound maar de muziek is zeker geen doorslagje van de muziek van Alex Paterson en co, de samenwerkingen met DoctorD, Reverend Basstorius, Dirk Da Davo, BySenSeS, Jeroen Ollevier, Arnaud Le Gamin en Ahráyeph zorgen voor een verscheiden sound die nooit verveelt.
Ook Leo de zoveelste is fan!
Een top album om de luisteravond mee te beginnen, werd helemaal beluisterd en viel unaniem in de smaak.
Wat een heerlijke orgelsolo van Jeroen Ollevier is te horen op Chillax! Wat mij betreft, één van de zomertunes van 2025, Ollevier maakt deel uit van de Leuvense jazz fusion band Alpacas Collective.
Subsconcious Dubs is niet digitaal verkrijgbaar, wie de muziek wil zal de fysieke cd moeten aanschaffen!
In de hoes tref je een QR-code aan waardoor je het album ook digitaal kan downloaden met als bonus een schat aan extra materiaal.
Hier kan je het album aanschaffen:
Nog beter is om het album aan te schaffen zonder portkosten en het te kopen op het Zijspoor Festival want daar is Nevel één van de zes artiesten op het podium!
Wie nog geen plannen heeft op 21 juni...niet twijfelen, alle info kan je hier vinden:
De vooruit geschoven single Sun Voices met Dirk Da Davo (The Neon Judgement - Neon Electronics) staat wel op YouTube.
En hier is nog heel veel meer Nevel te ontdekken:
Tor slot enkele recensies:
Ik ging verder met Undertow, een project dat ontstond voor het AntennA Festival in 2020.
Het is een samenwerking van de Gentse muzikant Koen Buytaert aka Ghosts In Mirrors en fotograaf Kristof Vande Velde. Buytaert, die we kennen van het legendarische Berlin School duo The Roswell Incident. Buytaert laat hier zijn meest donkere muzikale kant zien.
Twee jaar later groeide het idee om het project, dat bestond uit een
fotoreportage met begeleidende muziek, vast te leggen in een boek.
Het was tijd voor een tweede fase waarbij een derde kunstvorm “het woord” zich
opdrong om zo het geheel met poëzie nog meer kracht bij te zetten. Die
woorden kwamen uit het onderbewuste van Geraard Van Heusden, hij omvormde het
ritme en de toon van de klanken en beelden tot een reeks
gedichten.
2 mei 2025 werd het boek voorgesteld in het gezellige De Corridor in Wetteren, het werd een mooie avond waar Buytaert een bezwerende dark ambient trip serveerde bij Vande Velde's sfeervolle foto's van spoorlijnen, ondergelopen
akkers en verwaarloosde achtergevels, tussendoor droeg Van Heusden de begeleidende poëzie voor.
De avond werd afgesloten met een Ghosts in Mirrors live ambient-soundscape met verbluffende beelden van Alain Kinet van Eilkin Creatives.
Het boek bevat een selectie van de beelden, gedichten én een cd.
Om dit alles vorm te geven werd een beroep gedaan op Alain Kinet.
Terwijl ik deze luisteravond het boek liet rondgaan speelde de muziek van de cd, die staat niet online maar in het boek staan QR-code's om de
volledige fotoreportage met de begeleidende muziek te bekijken.
Dit boek en cd zal te koop zijn op Zijspoor #3 waarvan Koen Buytaert niet enkel de presentator is, hij is dit jaar één van de zes artiesten, zijn Ghosts in Mirrors set die hij in het tweede deel van de boekvoorstelling losliet op het publiek, klonk alvast veelbelovend voor wat we op 21 juni mogen verwachten! Dienne zag ik vorig jaar aan het werk op Night Air, een knappe performance waarmee ze het festival mocht afsluiten. Begin dit jaar bracht ze haar tweede soloalbum uit. Conducturis is een meeslepend filminstallatieproject van Mira Sanders en Cédric Noël.
Het project verdiept zich in de wereld van speculatieve fictie en gebruikt de filmische taal van de roadmovie om de gevolgen van de constructie van een kunstmatig brein in het Zwitserse landschap te visualiseren.
Conducturis ontpopt zich als een zintuiglijke verkenning van de menselijke geest en de grenzeloze horizonten van kunstmatige intelligentie.
Met Dienne's soundtrack als hartslag nodigt dit project het publiek uit om op ontdekkingsreis te gaan, waarbij de echo's van menselijke creativiteit weerklinken over de digitale grens...Zo is het toch te lezen op Bandcamp, luister vooral naar de muziek, die is geweldig!
Skull Tunnel, Open Valley en Lugano’s Peaks beslaan de b-kant van de plaat en die werd deze avond beluisterd. Dienne werd halfweg bij de creatie van Conducturis betrokken.
Vanaf dan werd het een collaboratief proces waarbij muzikale composities in interactie traden met het visuele.
Het resultaat is een verbluffende plaat die werd uitgebracht op het Cortizona label.
"Het album is een luisterstuk dat de verstrengeling van natuurlijke
schoonheid met menselijke technologie en vooruitgang onderzoekt. De
muziek biedt geen antwoorden. Ze duwt de luisteraar richting
introspectie en meer vragen."
Meer lees je in een recensie op Indiestyle:
Ze vormt samen met haar zus Nelle Bogaerts het duo Lili Grace.
Ik bleef bij Cortizona pingpongen.
Twee jaar geleden organiseerde het label Dokrijk waar Walter Verdin een muzikale confrontatie aanhing met Mauro Pawlowski.
Vorige maand bracht hij PINGPONG uit, een 2LP-compilatie met eerder niet uitgebracht werk. Verdin genoot eind jaren '70 bekendheid als lid van Specimen & The Rizikoos (met de hits Er is Iets en Storingen) en in de jaren '80 als oprichter van Pas De Deux, de Belgische band die in de jaren '80 cultklassiekers als Rendez-Vous en Cardiocleptomanie produceerde.
Ik liet zes tracks horen die bevestigen wat iedereen wel weet, Verdin is een creatieve klasbak.
Enkele recensies:
Zoals HUMO schrijft is deze compilatie nu reeds een cultklassieker, in een mum van tijd uitverkocht maar wel integraal te beluisteren en/of digitaal aan te kopen:
10 mei werd de plaat voorgesteld in de AB:
Meer over de man op zijn Wikipedia pagina:
Pieter kon er niet bij zijn deze avond maar stuurde me twee nieuwe tracks door voor één van zijn muzikale monikers, het lijkt me wel stuff voor zijn Music For Installations project. We luisterden naar Droneland 5 & 6, een track met een hoekige ritmische sound en een sfeervolle ambient-trip, ideaal avondvoer voor de koptelefoon, beide tracks vielen unaniem in de smaak, uiteraard is er nog geen luisterlink.
Ik realiseer me tijdens het schrijven van dit verslag dat er tot nu toe uitsluitend Belgische muziek werd gespeeld, wat een weelde aan talent in ons land.
Isidore Genois nam ons mee naar Schotland met The Standing Stones, een duo bestaande uit Jem Finer, de Local Psycho van The Poques en Jimmy Cauty van de onnavolgbare en volstrekt unieke The KLF. Voor de song Twa Brothers werkten ze in 2024 samen met de Schotse folkzanger Alasdair Roberts.
Het lied is een Schotse traditional dat het trieste relaas vertelt van twee worstelende broers waarvan er één per ongeluk op een mes terecht komt en sterft.
The Standing Stones hun versie is outstanding! Eentje voor de autoritten alginder.
Isidore had twee verse tracks mee van Formwandler, Promenade is een techno track zoals we van de Gentenaar gewend zijn maar in de prachtige ambient-track Gloom laat hij zich van zijn zachtste kant zien. Hou deze Soundcloud in de gaten, misschien komen de tracks hier wel online:
Isidore Genois voelde zich helemaal in zijn sas met Staff Carpenborg And The Electric Corona hun Fantastic Party (Die Tanzplatte Für Heiße Stunden) uit 1970.
Aan de hoes zou je verwachten dat we met een plaat vol camp hebben te maken maar het betreft hier een krautrock album, en dan nog een hele goeie! in de openingstrack All Men Shall Be Brothers Of Ludwig horen we motorisch monotone ritmes, een stuiterende bas, vreemde orgel-intermezzo's, gitaargerinkel en ingetogen elektronische gimmicks. Door het hele stuk heen zijn verschillende toespelingen op Beethovens Vijfde Symfonie te horen.
De rest van het album is even vreemd en onconventioneel.
We horen psychedelische, elektronische eigenaardigheden, gedomineerd door elektrische gitaar, bas, orgel, percussie (vibrafoon en allerlei soorten bellen) en drums, af en toe aangevuld met intermezzo's op fluit en sax en een paar vocale intermezzo's.
De muziek is ritmisch en meeslepend opgebouwd, perfect om op te dansen.
Er waren speculaties dat dit pareltje zou opgenomen zijn in de jaren '90 maar de originele fysieke LP's uit 1970 laten geen twijfel mogelijk.
Fantastic Party is waarschijnlijk één van de vreemdste ontdekkingen, Staff Carpenborgs enige werk werd halverwege de jaren '90 voor het eerst onder de aandacht gebracht door de samenstellers van de gevierde cd-serie Kraut! Demons! Kraut!.
Sindsdien zijn de geruchten en de interesse rond het album exponentieel toegenomen, aangezien deze vreemde plaat een van de vroegst bekende voorbeelden van krautrock is.
Fantastic Party bleef onder de radar van veel diggers en platenverzamelaars, omdat ze niet verwachtten dat er zo een geweldige muziek zou verborgen achter de hoes die eerder aan variëty en James Last-achtige muziek uit een cheesy Duitse TV-show doet denken.
Dat de plaat werd uitgebracht op het entertainment label Maritim maakte de undercover operatie helemaal af, een met opzet verborgen juweeltje.
Om het mysterie nog wat ingewikkelder te maken bracht Gear Fab Records in 2014 Fantastic Party opnieuw uit op een split cd samen met de fictieve groep The Projection Company.
Niemand weet wie er achter dit studioproject zat, behalve een zekere Paul Bucher, die op de plaat wordt vermeld als componist van alle nummers.
Hoe dan ook, wat deze anonieme groep muzikanten achterliet, was een raadselachtige set psychedelische jams, met een overdosis effecten die gemakkelijk als proto-kraut kunnen worden bestempeld.
Een recensie op Progarchives:
Isidore diepte nog een ander Duits pareltje op uit zijn collectie, Planet Of Two Suns, het enige album van de fusion jazz band Cyklus. Daaruit hoorden we de track Funky Depression, heerlijke easy jazz zoals we die kennen van Lonnie Liston Smith en de vroege Kool and the Gang.
Depressief werden we er niet van, integendeel:
Bij Progarchives beschrijven ze het zo:
Cyklus is een zwaar onderschatte jazzfusionband uit Duitsland die in 1979 één album uitbracht bij het ter ziele gegane label Erlkönig, genaamd Planet of Two Suns.
Hoewel het album een waar genot is om naar te luisteren, meer richting de lichtere kant van jazz, maar met een flinke dosis ruigere momenten, kregen ze nooit een bredere erkenning van jazzliefhebbers.
Cyklus, die hun inspiratie haalde hun inspiratie bij de andere geweldige Duitse jazzband, Passport, en zelfs bij Return to Forever (de band van Chick Corea) is erin geslaagd een solide album te maken met geweldige stukken.
Alle nummers zijn echte toppers en verdienen een aandachtige luisterbeurt om de kern van het hele album te begrijpen.
De langere nummers zijn de beste, zoals Nito, Wolken en Funky Depression, maar ook het openingsnummer Airflow is echt goed.
Drie leden van deze band maakten ook deel uit van een andere Duitse jazzrockband, Aera.
Het bleef bij één album, hier helemaal te beluisteren:
Eén van de leden is Jens Fisher, die kan je onder andere kennen van zijn band Tri Atma, Falco, de samenwerking met Eberhard Schoener en zijn albums op het Erdenklang label.
Isidore sloot zijn bijdrage al squirtend af met The Squirt Company.😂 Uitgebracht op George Garabedian zijn Mark56 Records, een speeltuin voor de Isidore Genoise's van deze wereld.
Liever een full LP vol squirten?
De plaat werd voorzien van een mooie hoes, ene Mike Beahan heeft duidelijk een crush op het covermeisje.
De toon werd ernstiger want Patsker ging verder met Dust Tears And Clouds van Gianluca Becuzzi en Fabio Orsi.
De keuze voor dit album werd aangewakkerd door de hoes, hij diepte de dubbel-cd op uit zijn collectie de avond dat er in Rome een man van kleed wisselde.
Beide muzikanten zijn grote namen in de Italiaanse ambient- en elektronische muziek scene, ze werkten reeds vaak samen. Dust Tears And Clouds bevat materiaal dat in 2007 werd opgenomen.
Voor deze dubbel-cd hebben ze rijkelijk geput uit de geluidsverzameling van de Amerikaanse folklorist en musicoloog Alan Lomax.
De eerste van de twee cd's bevat instrumentale nummers met stemsamples uit de archieven van Lomax (zoals Muddy Speaking Ghosts Through My Machines uit 2006).
De tweede schijf is een heruitgave van de 50-kopieën tellende drievoudige mini-cd Please Don't Count The Clouds uit 2007, aangevuld met een niet eerder uitgebracht nummer.
De eerste cd Dust Tears And Skinny Legs Poets, is een combinatie van blues roots stemsamples, een flinke dosis gitaren en elektronica die samen zorgen voor een fenomenale sfeer. Prachtige ambient met geweldige veld opnames.
De vier lange delen van Please Don’t Count The Clouds zijn homogener en bewegen zich op de uitgestrekte terreinen van introspectieve ambient, bitterzoete melodie aan de ene kant gemengd met vlagen van koude elektronica aan de andere kant.
Beide delen staan integraal op YouTube:
We luisterden naar het schitterende en 16 minuten durende Deep Green Dreamer, de openingstrack van de tweede cd.
Het volgende wat Patsker liet horen leek dicht bij Harold Budd aan te leunen, de typische pianosound van de Amerikaanse ambient grootmeester vulde The Blue Room, ik hoorde echter ook percussie. Wat we hoorden was Like A Fire That Consumes All Before It van Eraldo Bernocchi. De Italiaanse componist-producer kan je kennen als oprichter van het kunstzinnige industrial collectief Sigillum S waarvan hij reeds veertig jaar deel van maakt, of van zijn vele albums onder eigen naam, vaak met andere grote namen zoals o.a. Hans-Joachim Roedelius, Toshinori Kondo, Mick Harris, Thomas Fehlmann, FM Einheit, Jo Quail, Chihei Hatakeyama, Merzbow en Harold Budd waarmee hij twee albums maakte waarvan Winter Garden met Robin Guthrie.
Like A Fire That Consumes All Before It is de soundtrack voor Cy Dear, een documentaire film over de Amerikaanse beeldende kunstenaar Cy Twombly. Bernocchi kreeg de volledige vrijheid en ontdekte al snel dat zijn ideeën van nature die van de makers van de film weerspiegelden.
De titel van het album is afkomstig van het schilderij Twombly dat op de hoes is gereproduceerd, de titels van de tracks verwijzen naar woorden en zinnen die in de film zijn te horen. Meer over dit prachtige album lees je hier:
En hier kan je het beluisteren:
Tot slot een link naar Bernocchi's website maar de man heeft het te druk met componeren dat zijn site maar niet geüpdatet raakt.
We bleven in Italië met Sostrah Tinnitus. Achter die alias gaat Mario Costa schuil, maar hij zal wel snel door hebben gehad dat je met die naam niet verder raakt dan de lokale strandbar.
Op zijn Bandcamp pagina is hij karig met informatie: 'Sostrah Tinnitus was born in 2003. There is not much more to say'.
Dan maar naar zijn muziek luisteren, verwacht geen tinnitus veroorzakende noise maar wel prachtige ambient soundscapes. De natuur, en vooral water, regen en de zee lijken hem te inspireren.
Patsker liet ons Concredrones horen, een samenwerking met Maurizio Bianchi, een Italiaan die gedurende een carrière van meer dan 45 jaar om en bij de 300 releases op zijn naam heeft staan, soms enkel op zijn initialen zoals bij dit album.
Concredrones bevat zoals de titel aangeeft dronerige ambient, een (ont)spannende soundscape waarbij het lekker wegdromen is.
De stemmen die je af en toe in de verte hoort weerklinken creëren een unheimlich sfeertje, op geen enkel moment slaat de verveling toe of wordt het te vlak.
Uitgebracht bij Korm Plastics, het label van Frans De Waard.
Hier te beluisteren:
Patsker sloot af met Miss Tetanus. Een powertrio uit Charleroi dat in 2021 hun derde album Ssim Sonatet III uitbracht en daar ging de naald op.
De plaat begint met Toby, een kopstoot van een acid-elektrorock song. De vervormde zang en theremin van frontvrouw Miss Tetanos, het toetsenwerk van Sri.Fa en het opzwepende drumwerk van Stephen O Maltine zorgen voor een unieke sound.
Hier helemaal te beluisteren:
Waar ik zeker nog wil op wijzen is de geweldige hoes, een ontwerp van de Brusselse grafisch ontwerper en illustrator Elzo Durt.
We gingen verder met Unending Ascending, een recent album van Gong. In 2023 uitgebracht, Peter vond in Frankrijk een special edition met als bonus, zes live tracks van een concert in Edinburgh in maart 2024.
Ik zie nu pas dat Saskia Maxwell van Ozric Tentacles en Silas & Saski op een aantal songs zingt.
De band bestaat sinds eind jaren '60 en van de originele bezetting is niemand nog betrokken maar ook de huidige versie van Gong blijft bekoren.
Geen komende concerten in de buurt volgens hun website...
We luisterden naar een drietal tracks, het album staat helemaal op Bandcamp:
Peter zag onlangs de kraut/psychedelische rockband Motorpsycho aan het werk in De Casino in St.Niklaas.
Een recensie en fotoverslag op Musiczine:
Hij kocht er hun laatste plaat, het titelloze Motorpsycho.
Na 36 jaar en een dertigtal albums zit er bij de Noren nog geen sleet op! Meer dan de openingstrack Lucifer, Bringer Of Light konden we niet beluisteren want de klassieker kwam eraan, maar wat we hoorden was straf.
Hier is het anderhalf durende album integraal te horen:
De Krenten uit de Pop beschrijft het zo:
"Het is een album met een
behoorlijk aantal redelijk compacte tracks, maar er zijn ook dit keer
langere tracks, met het ruim 21 minuten durende Neotzar (The Second
Coming) als uitschieter.
In muzikaal opzicht doet het me meer dan eens
denken aan de geniale trilogie van een paar jaar geleden, al vind ik het
niveau op het nieuwe album net wat minder consistent.
Het nieuwe album
van Motorpsycho laat echter ook met grote regelmaat de muziek horen die
ik het liefst van de band hoor.
Het
is de bonte mix van met name progrock, jazzrock, folk, bluesrock,
psychedelica, hardrock en Krautrock en een stevige jaren 70 vibe die ook
op een aantal recente albums uit het verleden was te horen en het is
een mix die vol zit met muzikaal vuurwerk.
Door de complexiteit, maar
ook zeker door het gitaarwerk en de zang doet ook het nieuwe album van
Motorpsycho me weer denken aan de muziek die de Britse band Yes in haar
beste dagen maakte, maar de Noorse band verwerkt deels andere invloeden
en voegt ook eigen ingrediënten toe aan haar muziek."
Peter had nog een cadeautje voor Isidore, Dia Prometido is een duo bestaande uit de Iraanse psalterspeler Kamel Missaghian en de Chileense gitarist Pancho Amenabar. De muziek is een combinatie van oosterse folklore en popjazz, met hier en daar een psychedelische touch.
We beluisterden enkele tracks zoals Samba De Una Sola Nota, origineel van Antônio Carlos Jobim.
Het volledige album staat op YouTube:
De klassieker rondde zoals gewoonlijk de avond af, deze keer Music From The Body uit 1970 van Roger Waters en Ron Geesin die hetzelfde jaar ook mee schreef aan Pink Floyd's Atom Heart Mother.
Het album werd in 1968 opgenomen, maar zag het daglicht pas in 1970.
Ik dacht wel dat Peter als Pink Floyd fan de muziek redelijk snel zou herkennen maar dat dit slechts na 2 seconden al zo was vond ik toch wel straf, bleek dat Peter de plaat in zijn jeugd honderden keren had beluisterd.
Op het laatste nummer van het album, Give Birth to a Smile, doen alle vier de leden van Pink Floyd mee plus Geesin op de piano.
De muziek is de soundtrack voor de medische documentaire The Body, we horen dan ook heel wat menselijke geluiden als in/uitademen, boeren, scheten...
Die humor blijft niet beperkt tot de muziek, wie songtitels bedacht als More Than Seven Dwarfs In Penis-Land en Lick Your Partners zal wel een leuke dag hebben gehad.
Een recensie op Progarchives:
Dit vreemde album van Geesin & Waters is precies
wat je verwacht in deze Pink Floyd periode, ergens tussen
Ummagumma, de soundtrack More en Atom Heart Mother.
Dit album is veel meer dan alleen
een uitloper of anekdote; het is een beetje een hoeksteen waarop Pink Floyd
zijn fundament heeft gebouwd voor hun geweldige latere loopbaan.
En een uitgebreidere recensie op Julian Cope's Head Heritage:
De luisteravond zat erop, wat een geweldige muziek passeerde er alweer tijdens die vijf uur.
Dan rest me slechts één concert tip:
Antelias Musical Terveisiä
