dinsdag 23 september 2025

Luisteravond 138 ~ September 2025

Bryan Ferry wordt 26 september 80!
Hij opende de avond met Loose Talks, een fascinerende samenwerking met de Schotse performance-kunstenaar en dichteres Amelia Barratt.
De basis voor dit album zijn demo's uit de jaren '70 en '80 gemaakt op een simpele cassetterecorder.
Die werden verfijnd en herwerkt in de studio, met enkele nieuwe bijdragen van muzikanten als Roxy Music drummer Paul Thompson, Guy Pratt en de Belgische muzikant Tom Vanstiphout.
Een 'conversatie' noemt Ferry zijn samenwerking met de 35-jarige Barratt, hij ging over de muziek, zij over de abstracte en nogal emotieloze spokenword teksten.
Het album heeft hier deze zomer meerdere keren gespeeld en wat mij betreft is het een blijvertje.
Niet iedereen van de gasten was overtuigd, we waren deze avond met een klein gezelschap, maar de pers is redelijk unaniem positief:
 
"Het geheel is stemmig en traag, en bevat ook sferen die aan later werk als Slave To Love doen denken, maar is toch vooral te ervaren als een heel brave versie van Kae Tempest zonder barricaden of Anne Clark zonder opwindende beats. Een gewaagd, oprecht en geslaagd project van Ferry (én Barrett) is dit echter wel degelijk. Zoals we al zeiden: waardig oud geworden."
"Loose Talk is liberally studded with genuinely haunting moments, frequently when the old demos yield a snatch of vocal, as on Landscape or Cowboy Hat. Ferry’s melodies are beautiful, the fact that these vocals are either wordless place-filler or rendered incomprehensible by the lo-fi sound gives them a strange quality, like memories you struggle to recall in detail."
"De oprechte passie die beide artiesten nog steeds hebben voor het creatieve proces is opvallend. Ferry, bijna 80, spreekt nog steeds met de gretigheid van een jonge muzikant over nieuwe muzikale horizonten. Barratt brengt een frisse energie en een nieuw perspectief in een samenwerking die beide partijen lijkt te verrijken."
Hier te beluisteren:
 
Ook het volgende wat ik liet horen was geslaagd teamwork.
Temporary End (Bruise on Silence) is het prachtige resultaat van de samenwerking tussen de Luikse synth wizzard Thamel (Jérôme Mardaga) en de Gentse gitarist Jean De Lacoste, op twee tracks begeleidt Catherine Graindorge hen op viool.
Ontdek het hier maar zelf, slechts 100 exemplaren te koop:
Ook bij Luminous Dash niets dan lof:
"Temporary End is een heerlijk fluisterend ambientwerkje waarin de tijd zichzelf lijkt op te lossen.Thamel en Jean D.L. houden het boeiend en verenigen hun geluidscreaties op raadselachtige, minimalistische wijze. Het lijkt wel alsof twee zacht brommende zweefvliegen met elkaar neuriën, waardoor een organische wind door de elektronische rimpels en trillende snaren waait."
 
Net als twee luisteravonden geleden had Patsker muziek bij van de Italiaanse ambient muzikant Fabio Orsi, deze keer luisterden we naar Cinque Movimenti Per A. uit 2023.
Een boeiende elektronische symfonie in vijf delen, een subtiele en gelaagde luisterervaring.
Staat helaas niet op Bandcamp...één track op YouTube:
Gelukkig zijn er op Discogs nog fysieke exemplaren te koop.
 
Patsker had ook nog wat Stroom materiaal mee.
Dit Belgische hoogst interessante label van Ziggy Devriendt brengt de één na de andere boeiende plaat uit.
Zo ook If Paul K​​.'s Life Was a Movie, This Would Be the Soundtrack of His Death, een carrière omvattend album gewijd aan wijlen Patrick Stas. 
We horen typische jaren '80 synthpop, voorlopers van wat een paar jaar later new beat zou heten.
De tien tracks op deze compilatie werden geplukt uit uiterst zeldzame cassettes en onuitgebrachte demo's en schetsen Stas' web van stijlen, variërend van sombere postpunkgoth met de vroege band General Thî et les fourmis tot golvende orgeldub als Albert Et Guido en solo werk onder het alias Paul K. 
Elk van hen geeft een verfijnde smaak aan verschillende aspecten van Stas' muzikale persoonlijkheden, hij was ook oprichter van het label Home Produkt.
Het idee voor dit album ontstond reeds in 2018 maar in 2020 overleed Patrick Stas en werd het in 2023 uitgebracht als een postuum eerbetoon.
Hier te koop:
 
Ook op Stroom uitgebracht: Dali Muru & The Polyphonic Swarm, een experimenteel muziekproject van dichter, filmmaker en zanger Dalia Neis, producer Enir Da en multi-instrumentalist Charles Lmx.
Ze combineren middeleeuws geïnspireerde poëzie met filmische soundscapes en elektronische muziek. 
Een interview ter introductie:
Een heel boeiend project, we luisterden naar de a-kant, hier integraal te beluisteren, fysiek uitverkocht:
 
Isidore Genois ging verder met de nieuwste van ARtroniks, Transit is een EP met vier tracks, vooral de schitterende eerste tragere track kon ons bekoren maar die is helaas niet te beluisteren op Bandcamp:
Verwacht je aan techno-achtige dubstepmix doordrenkt met cyberpunk-sferen.
En het is met Plantpower mastering...dat lees ik graag.😀 
Hier is iets meer te horen: 
 
Peter ging verder met een plaat uitgebracht op het Griekse Sound Effect Records.
Gishra L'anani (2022) is het debuutalbum van King Isxan. Die combineren Arabische Maqams melodieën met neo-psychedelische invloeden. 
De maqam-invloeden en het gebruik van asymmetrische ritmes geven het album een eigen karakter, waardoor het niet zomaar psychedelica is, maar psychedelica met regionale wortels.
Halfweg de plaat merkte Peter op dat de band uit Tel Aviv afkomstig is...
Ik vond online geen informatie betreffende het standpunt van de band ivm de gruwelijkheden die worden aangericht in Gaza. 
Het album is hier te beluisteren:
Een recensie en interview:
 
Verder ging het met Claudio Fagnani en Giuseppe Palmieri, zij vormen het Italiaanse duo Bait & Borghi.
In 2020 brachten ze hun debuut Flatform uit.
Net als de vorige plaat een obscure vondst van Peter die hij "op goed geluk" kocht tijdens de uitverkoop van ZoeZoe Records in Gent.
We beluisterden één kant van de plaat en die viel in de smaak. Het album bouwt goed op, niet echt een rockplaat, de elektronica voert de boventoon, sfeervolle muziek die bij momenten filmisch klinkt.
Op de hoes staat een zinkend olieboorplatform in de Adriatische Zee maar deze plaat blijft tot het eind overeind.
 
Al veel goede muziek gepasseerd deze avond dus vond ik dat het nodig was om het niveau wat te laten zakken, en nog geen klein beetje.
Ik liet een aantal zogezegde"banned songs" horen die ik was tegengekomen in, ik weet niet meer welke krocht van het internet.
Er staan honderden van dergelijke songs op YouTube, maar ik beperkte me tot vier stuks, de pornoficatie van de Amerikaanse muziekgeschiedenis in een notedop.
Ik vermoedde al dat het AI gegenereerde songs waren en na wat opzoekwerk blijkt dit ook zo te zijn. 
  
Wel goed gemaakt, het SUS Records label waar de meeste van de songs op worden uitgebracht is zelfs terug te vinden op Bandcamp en Discogs, voornamelijk songs van Wilma Fingerdoo maar ook een single van Case, een Britse punkband uit de late jaren '70 en vroege jaren '80 die worden geassocieerd met de Oi!-scene.
Die hebben niets te maken heeft met de huidige overload aan funny pornsongs, wellicht heeft iemand dit label gewoon gepikt om het AI project geloofwaardiger te maken?
 
De beschrijving op Bandcamp verklaart alles:
SuS Records - Bringing back the songs that never were!
Maar grappig zijn de zogezegde verboden songs uit de jaren '40 en '70 wel.
Luister maar naar Anita Mandely haar I Wanna Sit on Your Face:
Het peil zakte nog wat lager met I Like It in the Pooper en Isn't Gonna Suck Itself van ene Anita Hardcok.
The Beaver Divas mochten afsluiten met hun "seventies" song The Wrong Hole.😁
Dit is slechts een kleine bloemlezing van wat er de voorbije maand werd losgelaten op YouTube, de meeste commentaren op de video's zijn fake, de meer dan 100.000 volgers zijn wellicht echt...iemand is zich hier aan het amuseren en verdient er nog goed aan ook.

Terug naar de serieuze muziek van een serieuze muzikant.
Marc Debroey kennen we vooral als de man achter Sebastopol.
Deze zomer bracht hij een bijzonder compilatiealbum uit.
Zijn persoonlijke selectie van tracks, stukken, live-werk, enz,... gedurende het tienjarig bestaan van Sebastopol. 
Uitgebracht in een zeer gelimiteerde oplage op een USB-stick in creditcardformaat met enkele heel leuke en prachtige gadgets als extraatje.

 
Op de USB-stick staan naast 10 muziek tracks en enkele foto's ook 7 video's, daarvan toonde ik een live video van een concert in Halle die niet online is te vinden
De muziektracks staan wel op Bandcamp.
 
Koen was voor het eerst aanwezig op de luisteravond, niet alleen fysiek, ook als deel van The Roswell Incident, die brachten een vervolg uit op hun Trapped album uit 2019.
Trapped Part Two kwam dit voorjaar uit en bestaat uit twee lange tracks,
Calculating the Space‑Time Gradient en The Singularity Escape‑Gate waarnaar we deze avond luisterden.
Zoals we van Koen en Jan Buytaert gewoon zijn nemen ze de tijd om een nummer op te bouwen, tijd ook voor de luisteraar om mee te glijden in hun ambient soundscapes met Berlin School sequencer invloeden.
TRI staan reeds meer dan vijftien jaar aan de top in het genre Berlin School en ze blijven verrassen, waar vele anderen in het genre in herhaling vallen weten de Buytaert Brothers telkens de luisteraar te boeien met hun inventieve klanktapijten.
Om alle details goed waar te nemen beluister je dit album best met een koptelefoon op.
Hier te koop, één track werd vrijgegeven:
 
Pieter vervolgde met opgefrist werk van Joost Carpentier aka Dreun, Sjoko en Jovica Storer.
Pieter Gyselinck (Lounasan/Music For Installations) masterde het album Mantra, daaruit hoorden we twee tracks.
Joost had bij zijn overlijden nog heel wat muziek staan op harde schijven, daarvan zal zeker nog materiaal worden uitgebracht.
We hoorden Mantra 1 en 2, twee tracks die je kan catalogeren onder meditatieve ambient.
 
Van Pieter zijn Music For Installations project luisterden we naar Droneland 7, mogelijks is dit een werktitel, dit zal later wel duidelijk worden.
Wat wel duidelijk is dat het geen vrolijke luistertrip zal worden, Droneland klinkt dystopisch donker en experimenteel gelaagd.
Over onheilspellende soundscapes drapeert Gyselinck stuiterende beats, wat deze boeiende muziek tot een echt luisteravontuur maakt.
Nog niet uitgebracht en dus is er geen luisterlink... 
Het lijkt me wel muziek die het live goed zal doen, hoe moet dit wel niet klinken in een fabrieksloods ofzo... 
 
Peter liet een nummer horen van de fantastische neokrautband Moonfolks waar hij bij speelt.
Jeroen Saegeman, de zanger van de band, ging in het Duitse Rinkerode naar een concert van de Canadese band Apollo Ghosts en kwam daar in contact met Sebastian Voss van het DIY label Bureau Platiruma.
Die was danig onder de indruk van de muziek die ze spelen bij stille Duitse films uit de jaren 1920. 
Het gevolg is dat de track Steamy Windows op de Bureau Platiruma compilatie All Them Hippiekitsch - A Platiruma Summer of Love prijkt.
 
Moonfolks sloot deze zomer Zijspoor #3 op een grandioze manier af.
 
Tijd voor de klassieker, deze keer koos ik voor Starring Rosi uit 1973 van Ash Ra Temple.
 

Ash Ra Tempel was een Duitse krautrockband gecentreerd rond de innovatieve gitarist Manuel Gottsching.
Starring Rosi was hun vijfde album en anders dan de meer kosmische voorgaande albums.
Rosi Muller was Gottsching's vriendin toen het album werd opgenomen. 
Echt een zomerse plaat met kortere tracks dan wat we gewoon zijn van de band, de muziek is ook toegankelijker.
Het album bevat zeven nummers, wat ongewoon was ten opzichte van de vorige albums, die gewoonlijk twee of drie lange nummers bevatten. 
Naast Gottsching was ook drummer Harald Großkopf van de partij en producer Dieter Dierks nam wel eens de basgitaar in de hand.
Onder de fans zijn de meningen verdeeld over deze plaat, ik vond het ideaal om een zomerse dag mee af te sluiten.
Hier in één track te beluisteren:
 
De luisteravond zat erop, net als dit verslag.
Tot slot enkele concerttips uit mijn agenda: 
16/10: https://www.brusselsphilharmonic.be/en/concerts/minimalism-in-motion-glass-nyman-and-beyond-16-10-2025
En 23 oktober is er iets op til met Carl Deseyn, Jouni Isoherranen en Andy Declerck...
Een concert in The Mancave.👉 Sint Antoniusstraat 7, 8570 Ingooigem Anzegem.
 
En 17/11 is er luisteravond 139!
 
 
Antelias Musical Terveisiä

Bakerman 
Gepost door op Geen opmerkingen:

woensdag 16 juli 2025

Luisteravond 137 ~ Juni 2025

Op deze zwoele zomeravond trokken we ons voor de 137e keer terug in de Blue Room die, naar gelang de avond vorderde, meer op een zweet tipi begon te lijken.
Zelf zat ik strategisch comfortabel naast koelkast en ventilator.
Rustig beginnen was het plan en dat deed ik met het nieuwe album van Carl Deseyn.
We hadden drie maanden geleden al een voorproefje gehoord, ondertussen is Immortal Grace uitgebracht op cd.
 
Deseyn wordt op dit album bijgestaan door de violiste Graciaëla Zaera Moraña en de Griekse harpiste Athanasia Manou die speciaal voor de opnames naar de FoF Studio (Friends of Frank) kwam van Frank Van Bogaert in Mont-lès-Houffalize.
Manou speelde nog samen met Vangelis! 
De slottrack, het meer dan 30 minuten durende Awakening Roots, is een eerbetoon aan de Griekse meester die in 2022 overleed. 
Alleen al voor deze track is het de aanschaf van dit album meer dan waard.
De inleidende tekst beschrijft de muziek op Immortal Grace als organische, intuïtieve, spontane melodische muziek, die net zo natuurlijk is als ademhaling of een zaadje dat in een boom verandert...
 
Het album werd voorzien van mooi artwork door ene Zoll...en een boekje met meer informatie over de muzikanten, wat daar in staat kom je enkel te weten als je de cd aanschaft, daarvoor mail je naar: carl.deseyn@telenet.be
Niet online te beluisteren.
23 oktober is er iets op til met Carl Deseyn, Jouni Isoherranen en Andy Declerck...
Een concert in The Mancave in Ingooigem, Yvegem voor de locals.
👉 Sint Antoniusstraat 7, 8570 Ingooigem Anzegem.
Het dorpje heeft zijn eigen bier maar ik dwaal af... 
 
Isidore Genois had iets mee dat perfect bij Immortal Grace aansloot, Epigraphs van de Noorse pianist Ketil Bjørnstad en de Amerikaanse cellist David Darling.
Een op het ECM label uitgebracht album en dan weet je dat er kwaliteit in de speler zit.
De heren lieten zich voor Epigraphs inspireren door de Renaissance.
Ze bewerkten stukken van William Byrd, Orlando Gibbons, Guillaume Dufay en Gregor Aichinger, evenals eigen composities, geïnspireerd door deze oude meesters. 
Het resultaat is aantrekkelijke, vaak traag voortbewegende muziek om heerlijk bij weg te mijmeren.
Staat helemaal op YouTube wat niet evident is voor een ECM album:
 
The Future Sound Of London (Brian Dougans en Garry Cobain) behoren hier tot het vast meubilair, dit kan je letterlijk opnemen want hun oeuvre beslaat een grote cd-toren in de Blue Room.
Ze zijn één van de grote namen in de elektronische muziek van de jaren negentig én erna.
Ze komen dan ook regelmatig aan bod op de luisteravonden, zowel als FSOL of één van hun aliassen zoals het psychedelische Amorphous Androgynous.
Deze avond liet ik muziek uit Rituals E7.001 horen, het eerste deel van een trilogie.
Dit album is één van hun beste van de laatste jaren, het duo blijft boeien, ook na meer dan 50 albums.
 
Peter vindt ze nu zelfs beter dan vroeger maar de iconische albums uit de jaren '90 zijn wat mij betreft niet te evenaren. Het recentere werk bevat wel meer psychedelische elementen wat Peter's voorkeur verklaard.
Rituals E7.001 stamt uit 2022 en is dus de eerste van de drie, A Space of Partial Illumination E7.002 volgde later dat jaar en Environment 7.003 in 2023, tegelijk ook de zevende in de Environment reeks.
Hier digitaal samen uitgebracht als de E7 Trilogy: https://fsol.bandcamp.com/album/e7-trilogy
Daarnaast blijven er delen uitkomen van de reeksen From The Archives, Calendar, Mind Maps, Trip Maps, Pulse EP's...en zijn er de vele aliassen waaronder ze opereren.
Proberen om FSOL bij te houden is een fulltime job...
Bijna het volledige album werd gespeeld, staat in één track op YouTube:
Ik ging verder met FSOLdigital Presents TRIP MAPS 1 Psychedelic Worlds by The Future Sound Of London.
 
Dit is een verzameling psychedelische elektronische eigenaardigheden geremixt, gedeconstrueerd en heropgebouwd door YAGE, die wordt vaak gecrediteerd als de ingenieur op releases van FSOL, maar ook dit is gewoon één van hun aliassen. 
De meeste songs zijn van bands die eigenlijk (nieuwe) aliassen zijn van FSOL waardoor het kluwen amper nog te ontwarren is, je zou op den duur denken dat het een constructie is om belastingen te ontwijken.😁 
 
 
De openingstrack is van Pleasurefields, hun Hands of Time deed Peter denken aan het meest psychedelische werk van The Beatles.
Stond in 2022 op een split single met een track van Humanoid, een project van Brian Dougans die in 1988 doorbrak met de bekende acid house classic Stakker Humanoid...ook hier is FSOL niet ver.
TRIP MAPS 1 Psychedelic Worlds is enkel verkrijgbaar op cd en komt niet digitaal op Bandcamp, wie de muziek wil zal the real thing moeten kopen. 
Toch is er een slimmerik die het op YouTube gooide:
 
Isidore bleef in Groot Brittannië hangen met Schotse jazz van saxofoniste en componiste Leah Gough-Cooper.
In 2009 bracht ze met haar band Leah Gough-Cooper’s Human Equivalent het album Future Pop uit. 
Future Pop is een album dat de interesse van Gough-Cooper in zowel de jazz- als de funk genres weerspiegelt. 
Met Gough-Cooper op alt- en sopraansaxofoon, Serghio Jansen op elektrische gitaar, Martin Nessi op elektrische bas, Alan Benzie op piano en keyboards en de dynamische jonge drummer Patrick Kunka, is het in wezen een fusionband die inspiratie vond bij Herbie Hancock's Headhunters, Chick Corea, Weather Report enz. Als het de muziek wat ontbreekt qua originaliteit, wordt dit gecompenseerd door de muzikale kwaliteit. Het spel van dit jonge team is consequent geweldig.
Een uitgebreide review op The Jazz Man:
We beluisterden enkele tracks, best een knap album maar Isidore zei: weg ermee, Weather Report is veel beter! En gaf prompt de cd weg aan Patsker.😮
Een uniek hebbeding nochtans, op Discogs is er slechts één exemplaar te koop en niet goedkoop...
Future Pop staat gelukkig integraal op YouTube:
Tot slot een live fragment:  
 
Ik keerde nog één keer terug naar het Zijspoor festival waar Nevel één van de bands was.
Nevel's nieuwe album Subconscious Dubs werd de vorige luisteravond gespeeld, bij de vinylversie is de ambient cd Under The Stars inbegrepen en die ging deze avond de player in.
Drie tracks staan erop, 17 16 49 Have A Safe Trip, Float en The Silent Nothingness, samen goed voor 25 minuten geweldige ambient muziek.
 
Bevonden we ons in 1995 dan zou dit zo kunnen uitgebracht zijn op Instinct Ambient Europe, het ambient sublabel van KK Records.
Under The Stars hoort bij de beste ambient wat dit jaar tot nu toe werd uitgebracht, de slottrack The Silent Nothingness is een geboren klassieker in het genre...zéér gelimiteerd uitgebracht en enkel verkrijgbaar bij aankoop van de lp en niet online te beluisteren...het begon deze avond een rode draad te zijn. 
 
Isidore ging verder met een album van twintig jaar geleden, een herontdekking zeg maar, zeker voor mij.
Felix Laband is zeker geen onbekende maar het duurde toch even tot ik wist wie hij was.
Destijds was hij één van de eerste sterren die uit de toen ontluikende elektronische scene van Zuid-Afrika kwam.
Laband bracht eerder twee albums uit op African Dope waarmee hij de aandacht trok van Compost Records. 
Dark Days Exit laat zien waarom, het album bevat een interessante mix van IDM, deep house, future jazz, latin en ambient. 
Ik kan me helemaal vinden in deze recensie op Forced Exposure:
 
 "Dark Days Exit is deep; it comes from the deepest heart and reflects a fantastical sound-journey through strange land. 
As Laband told UK magazine Dazed & Confused, "South Africa is a land of weird contrasts which definitely comes through in my music. I'm not afraid to throw things around. A lot of European stuff is quite formulistic, people stick to a certain sound and a specific way of doing things. I try to throw that out of the window."  
Dark Days Exit, with its subtly puzzled-out electronica and sublime moody electro sounds, blends the artificial intelligence and sensitivity of electronica, indie pop, folk, post rock, and old school ambient with some warm jazz elements, while occasionally recalling French movie soundtracks. 
On the one hand, it approaches the works of Stereolab, The Notwist, Console, Plaid, and such; on the other hand, it truly recalls the old school Compost community as well. 
Many people compare the album to A Forest Mighty Black, Taran, or the classic Kruder & Dorfmeister releases (the duo loved the album from the very first note and gave it rave reviews). 
Indeed, it's got a little bit of everything, but self-contained enough to be one of the most outstanding albums of 2005."

Deze ideale zomerplaat staat helemaal op Bandcamp:
 
Ik bleef in Zuid-Afrika met enkele tracks van Ellende. 
De geschiedenis van dit obscure project gaat terug tot 1976, vanaf de jaren '90 wordt er onder de naam Ellende geopereerd.
https://www.ellende.org/
Sinds 2011 brengen ze hun muziek uit op het Smeerlappen label (wellicht een eigen label...).
Ik liet Summer Child horen uit de ep Natto (2004) en uit Heavy Metal Drones, de eerste Smeerlap, de track White men can't jump.
 
Wim Bontjes en zijn neef Martinus Antonius begonnen in de jaren '70 met tape experimenten, Ellende had geen vaste bezetting en de bandnaam kwam pas later. Door de jaren heen passeerden verschillende leden de revue.
Na het overlijden in 1995 van Bontjes werkte de groep diens conceptuele ideeën verder uit. De band beschrijft zichzelf als volgt:
 
Ellende is ellende, vervreemding en liefde voor dreunen.
Tenminste één van ons is een wiskundige, omdat wiskunde de enige pure kunst is. Wij zijn geen intellectuelen.
Ellende is geen Nederlander in Tokio, noch Belg in Zuid-Afrika, noch een paar Oostenrijkers in Kuala Lumpur. 
Hoewel er Nederlanders en Zuid-Afrikanen bij Ellende betrokken zijn, was er een Engelse vrouw en kan er in de toekomst een Amerikaan zijn. 
Van de vijf zijn er twee dood, de ene stierf van ouderdom, een andere aan een oud touw. 
Niet dat dit allemaal van belang is, we zijn geen muzikanten, wij zijn Ellende.
 
Op Facebook deelde ik onlangs bovenstaande muziek en die werd prompt verwijderd door de conservatieve pilaarbijters van Meta.
Een kunstzinnige foto van een naakte vrouw is blijkbaar erger dan het geweld dat er dagelijks wordt getolereerd.
Deze review zal ook gedeeld worden op Facebook, benieuwd als de puriteinse waakhonden het deze keer gaan opmerken...misschien heeft Mark Z. het te druk met zijn veehouderij en het likken aan de kont van een oranje clown.
Wil je meer Ellende ondergaan? Check hun Bandcamp pagina en YouTube kanaal:
https://ellende1.bandcamp.com/
https://www.youtube.com/channel/Ellende
 
Stefaan ging verder met Osmium, een extreem zeldzaam en duur edelmetaal, bekend om zijn hoge dichtheid en hardheid én de naam van de experimentele groep waarbij Hildur Guðnadóttir betrokken is.
Ze bespeelt op dit album de halldorophone, een uniek cello-achtig elektroakoestisch instrument ontworpen door Halldór Úlfarsson.
Geen easy walk in the park, dit plaatje, maar wie de moeite doet om aandachtig te luisteren ontdekt een geweldig album!
 
OSMIUM is een gloednieuwe samenwerking tussen de Oscar-winnende IJslandse componiste / celliste Hildur Guðnadóttir, James Ginzburg (EmptySet, Subtext), Rully Shabara (Senyawa) en Grammy-winnende producent en geluidsontwerper Sam Slater.
OSMIUM synchroniseert drie unieke  
instrumenten 
met behulp van een aangepast robotica systeem. Dit genereert de basisritmes die de muzikanten bekomen door improvisaties en experimenten.
De bijna buitenaardse vocalen van Shabara zijn indrukwekkend, hij is een van de meest herkenbare underground artiesten van Zuid-Azië.
De geluiden die hij creëert zijn zo onderscheidend dat hij door wetenschappers in Indonesië is bestudeerd.  
Bij OSMIUM versmelt Shabara zich met de machines van de band, hij vervormt zijn stembanden zo om de robotica zo goed mogelijk na te bootsen en zo de lijn tussen menselijke en mechanische expressie te doen vervagen.
Een recensie op Clash Music:
"OSMIUM isn’t a fun listen at times: it is filled with harrowing textures and tones, and sounds like a score to a very unpleasant film in places, but it is also enjoyable, in its own perverse way. Everything is so broken and harsh it’s hard not to be swept along with it, to be taken into OSMIUM’s world. This is an album for people who miss Scott Walker’s later musical output. 
It’s for people who are craving a new Cremation Lily release. People who enjoy attending avant-garde gigs in dank basements. People who what to feel their music, emotionally speaking, rather than listen to someone tell them things are bad."
 
Stefaan dook nog wat dieper in de underground met The Great God Pan.
Dit is het meest recente album van het legendarische experimentele trio Painkiller dat bestaat uit John Zorn, Bill Laswell en Mick Harris.
De muziek is geïnspireerd op Arthur Machen's horrorklassieker The Great God Pan uit 1894.
Zoals we gewoon zijn van de heren is het een zinderende fusie van free jazz, metal en avant-garde chaos.
Het album bestaat uit twee lange, broeierige, nachtmerrieachtige en mysterieuze tracks, enigszins ingetogen, maar niet minder intens.
In twee delen is deze onheilspellende excursies door de duisternis te beluisteren:
Uitgebracht op John Zorn's Tzadik label. 
Een recensie op Avant Music News:
"One of the more unexpected occurrences of 2024 was the reunion of Painkiller – an extreme skronk metal-jazz outfit of the 1990s. 
Unappreciated at the time of announcement, by this listener at least, was that the trio of John Zorn, Bill Laswell, and Mick Harris would return for a trilogy of albums rather than just one. The Great God Pan is the latest and final chapter (for now).
Loosely based on Arthur Machan’s 1894 horror novella of the same title, the music is largely ambient.  
Harris’s percussion is absent and he instead collaborates with Laswell on brooding drones and atmospherics. Laswell eschews traditional bass on these soundscapes.  
Zorn’s sax offer poignant motifs, rolling notes and his signature howls, screeches, and honks.
The Great God Pan is a haunting and introspective reflection of Machan’s Victorian occultism. If anything, this capstone to the Painkiller revival is the most interesting album of the set." 
 
Patsker gooide het over een andere boeg met Polyfields van Halfgeleider die ook wel komt als je Maarten Voeten roept.
Reeds in 2023 was dit album klaar maar nu pas uitgebracht door Zwart Goud op vinyl. 
Ik kan alvast meegeven dat, als je fan bent van Boards of Canada, je deze Polyfields ook wel zal smaken.
Halfgeleider werkte zich de laatste jaren op tot één van de te volgen muzikanten in de Belgische elektronische muziek scene. 
Polyfields is hier te beluisteren:
Nog beter is het om de lp in huis te halen:
Tot slot enkele concertverslagen door Patsker Omaer Beguin van festivals waar Halfgeleider met veel schurende miepjes en bliepjes op de planken stond:
 
Peter ging verder met Sembler Deah hun enige album Kaessariah. Heel Een Leven Lang.
In 2010 opgericht door Colin H. Van Eeckhout en Mathieu Vandekerckhove (beide Amenra, Kingdom) en Dehnsora (Treha Sektori).
Kaessariah. Heel Een Leven Lang bevat donkere esoterische soundscapes, een auditieve duistere trip om jezelf er helemaal in onder te dompelen. 
Een koptelefoon is een surplus.
Het is vooral prachtige dark ambient.   
De tracks Troosteloos en Helen Leven Lang staan online:
Een recensie op Zware Metalen:
 
Tijdens het beluisteren van de klassieker op de vorige luisteravond (Music From The Body van Roger Waters en Ron Geesin) had Peter het over The Brain.
 
Dit zijn Tommy Greñas (Farflung, Anubian Lights, Brainticket, Pressurehed, Chrome) en Paul Fox (Pressurehed, Spirits Burning).
Ze brachten in de jaren '90 een paar elektronische muziek albums uit gemaakt met vooral analoge elektronica.
Access and Amplify was in 1996 hun tweede album en daar werd deze avond een deel van beluisterd.
Echt wel een knap album:
Uitgebracht op Hypnotic.
Het duurde meer dan twintig jaar voor er nieuw werk werd uitgebracht, een live opname voor een radiostation in Los Altos, Californië.
De opname staat op bandcamp net als hun debuut Lo-Tech.
Tot slot een review. 
 
Patsker ging verder op het elektronische pad met Rhea.
Dit is de muzikale uitlaatklep van Mark De Wit.
Die kan je kennen als lid van Purfoze (met Ruud Rondou en bandtechnicus en engineer Mark Creemers).
Begin jaren '80 waren ze één van de interessantste namen in de Belgische elektronische ambient /Berlijnse School scene.
De Wit speelde ooit gitaar bij Lavvi Ebbel en is ook bekend als organisator van elektronische evenementen zoals de Cosmic Nights. 
Onlangs organiseerde hij Under The Dome in het Planetarium van Brussel.
Rhea stond zelf op de affiche en stelde er SOON, Everything Will Be a Memory voor.
Een dubbel-cd waaruit Patsker ons enkele tracks uit cd-2 liet horen, prachtige muziek! 
Geen luisterlink, wie de muziek wil horen dient de cd te kopen, de hoesfoto is van de hand van Patsker: 
 
De zon was ondergegaan, perfecte timing moet Patsker gedacht hebben om de Hongaars-Transsylvaanse Réka Csiszér los te laten.
Als VÍZ (= water) bracht ze dit jaar haar tweede album Danses Des Larmes uit.
Een geweldige ontdekking! 
Volgens Patsker Omaer Beguin in Gonzo circus:
 
"Danses Des Larmes is gebaseerd op voorontwerpen die in opdracht zijn gemaakt voor een theaterproductie.  
Csiszér verwerkt elementen uit dark ambient, gothic, noise en Oost-Europese volksmuziek met veldopnames, experimentele elektronica, drones en soundscapes tot een melancholisch en griezelig geheel. 
De neerslachtige sfeer die ze op dit album weet te creëren doet denken aan andere Hongaarse projecten als Öröm en Fattyú.  
Danses Des Larmes luistert als een horror-science-fiction luisterspel.  
Csiszér's fascinatie voor theater, film en opera is duidelijk hoorbaar in haar composities. 
Ze fluistert, spreek en zingt zowel in het Engels als in het Hongaars, en voegt spookachtige koorecho's toe aan de innerlijke, dromerige schemeringen uit haar jeugd, waarin vervreemding, onbewuste trauma's en weemoed naar boven borrelen."
De volledige recensie is te lezen in Gonzo circus 187 die nu in de rekken ligt.
Hier te beluisteren / digitaal aan te schaffen, de fysieke release is uitverkocht:
 
Daevid Allen was één van de basisfiguren uit de zogenaamde Canterbury-scene en stichter van de legendarische psychedelische space-rock band Gong en is tien jaar geleden op 77-jarige leeftijd overleden.
Deze avond was zijn Now Is The Happiest Time Of Your Life uit 1977 de klassieker.
 
 
Now Is The Happiest Time Of Your Life is een heerlijk vrolijke plaat, het was zijn tweede soloplaat in de periode dat hij even bij Gong weg was.
Zijn gelukzalige blik op de hoes weergeeft perfect hoe de muziek klinkt, onbezorgd met hier en daar wat ongein, wellicht zal hij wel behoorlijk stoned zijn geweest.
Er staan echt wel muzikale pareltjes op. 
Een recensie op Sputnik Music:
Staat integraal op Bandcamp:
 
De avond zat erop, net als dit verslag.
De volgende luisteravond is voorzien voor 15 september.
Wie zich kan vinden in wat er hier zoal is te horen, geef een seintje, mss kan je er nog bij.
 
Antelias Musical Terveisiä

Bakerman
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Reacties (Atom)