woensdag 28 juli 2021

Luisteravond 113 ~ Juli 2021

Eind juli en toch maar beginnen met een winterse plaat? Jazeker!
Niklas Paschburg deed het immers zelf een paar weken geleden op Gent Jazz.
Persoonlijk vond ik zijn concert het hoogtepunt van die dag, hier is een review te lezen van de volledige festivaldag.
Na zijn concert kocht ik aan zijn stand enkele cd's van de man waaronder Svalbard, zijn tweede full album, net als zijn debuut Oceanic uitgebracht door 7k!.
De muziek voor dit album werd geschreven in Spitsbergen, één van 's werelds meest noordelijke bewoonde gebieden.
 
De eilanden zijn geïsoleerd en hun relatief snel veranderende landschappen vertonen onmiddellijke en zichtbare effecten van klimaatverandering.
Deze gedachten wegen zwaar in hart en geest van de 25-jarige kunstenaar, wiens proces werd verrijkt door de omgeving waarin hij koos om in te schrijven.
Na het schrijven trok hij naar Engeland waar Andy Barlow (Lamb) 
betrokken werd bij de opnames.
 Niklas Paschburg @ Gent Jazz © CPU – Jan Van Hecke  
                                                                       
Niet wachten tot de winter om te luisteren, hier kan het nu reeds:
 
Brock Van Wey die we ook kennen als bvdub loste zijn nieuwe dubbelalbum Hard Times, Hard Hearts net voor de luisteravond begon.
Hij keert hiermee terug naar AY, het Japanse label waar hij tot nu toe drie albums heeft uitgebracht.
https://www.discogs.com/artist/824551-Bvdub
Van Wey staat bekend om zijn productieve output, maar dit staat niet in de weg dat hij een waardevol dubbelalbum met een diepgaand verhaal brengt.
Het eerste album, Complexity, bevat melancholisch ambient met de kenmerkende vocale samples van bvdub en een snelle beat dat door de lagen zware synthesizergeluiden snijdt.
Op het tweede album Simplicity worden de beats achterwege gelaten.
Hier integraal te beluisteren:
https://bvdub.bandcamp.com/album/hard-times-hard-hearts
 
Isidore Genois vond dat Peter wel eens Global Communication mocht leren kennen en ik liet 14:31 horen, de sublieme track uit het al even sublieme 76:14, een mijlpaal in het ambient genre.
Peter kende de muziek niet maar de verwijzing op de hoes naar Pink Floyd viel hem meteen op.
Global Communication was in de jaren '90 één van de succesvolle projecten van Mark Pritchard en Tom Middleton.
 
Hier is een review te lezen en luister ondertussen maar naar het integrale album:
(Image credit: Amorphous Androgynous)
Ik ging verder met andere nineties helden.
Garry "Gaz" Cobain & Brian Dougans zijn in de eerste plaats bekend als The Future Sound of London, daarnaast zijn er tientallen (solo) projecten en is er hun andere bekende alias Amorphous Androgynous.
Cobain beschrijft de band als een monsterlijke psychedelische bubbel...
10 jaar geleden werkten ze met Noel Gallagher aan een gezamenlijk album maar om het met diens woorden te zeggen was het toch maar underwhelming en a bit shit...
Gaz Cobain houdt er toch een andere visie aan over:
Wie niet vertrouwd is met AA, een introductie:
 
Hun meest recente is We Persuade Ourselves We Are Immortal dat ze samen
opnamen met Peter Hammill (Van Der Graaf Generator), ook Paul Weller werkt mee op twee tracks.
Verder van de partij: Ray Fenwick (Spencer Davis Group / Ian Gillan Band), Brian Hopper (Caravan / Soft Machine), het 50-koppige Chesterfield Philharmonic Choir en een 25-koppige strijkerssectie.
The-Amorphous-Androgynous-Peter-Hammill-We-Persuade-Ourselves-We-Are-Immortal
Meer info op hun bandcamp-pagina:
 
Een opmerking van Cobain zelf:
 “I wanted this to be a no holds barred massive prog rock celebration that is rarely seen these days - but rather than the sound of 7 hippies hanging around my french chateau it’s very much a post-modern back to front sonic twist of a vision - very much studio-based balancing the best of what we do as sampling collage freakniks colluding with the most liberating musical performances I can inspire - very much moving forward rather than retreading the past!”
De zes originele tracks zijn hier te beluisteren, dit is echter niet alles, daarnaast zijn er bonustracks en is er een remixalbum.
 
Peter hield dit sfeertje nog wat aan met de Duitse psychedelische krautrockband Electric Orange, ik goot ondertussen de glazen nog eens vol met zelfgemaakte sangria, het is zomer voor iets...😎
Van een live opname uit 2006 werden we niet echt warm, ik grapte nog dat Peter het zelf had opgenomen in pakweg de Kinky Star maar hier is te lezen dat het om concertopnames gaat in Duitsland.
Waar we echt van overstag gingen was The Return Of Eugene, Be Careful!, een track uit hun titelloze debuut (1993).
Zowel titel als sound verwijzen naar Pink Floyd, toch geen inspiratieloze kopie, integendeel, dit was genieten!
 
Dat debuut verscheen op het Manikin label van Mario Schönwälder, dat eigenlijk gespecialiseerd is in Berlin School muziek, een review:
Met Bandwurm, de openingstrack uit Krautrock From Hell (2010) sloten we Electric Orange af, ik dacht even dat er een plaat van Eroc speelde.
Bij Progwereld vinden ze het maar niets.

Met de Franse componiste van minimalistische muziek Éliane Radigue (1932) sloegen we een andere weg in.
Radigue's muzikale reis begon in de Parijse studio's van musique concrète pioniers Pierre Schaeffer en Pierre Henry in de jaren vijftig en zestig.
Daar experimenteerde ze met magnetische banden.
In de jaren '70 verhuisde ze naar New York, ze werkte er met de ARP 2500 modulaire synthesizer, een systeem dat in haar composities tot in de jaren '90 standhield ondanks radicale technologische verbeteringen in elektronische muziek. 
 
Vanaf 2002 werkt ze samen met verschillende muzikanten aan stukken voor akoestische instrumenten. 
Peter liet ons een werk horen uit 1984, Mila's Journey Inspired By A Dream.
Dit album bevat Tibetaanse zang van Lama Kunga Rinpoche, de Engelse vertaling/zang van Robert Ashley en de ingetogen, tonale soundscapes van Éliane Radigue.
 
In overeenstemming met Radigue's muzikale toewijding aan het Tibetaans boeddhisme, vertelt Journey... het levensverhaal van Milarepa, de 11e-eeuwse heilige die spontaan liedgedichten componeerde om zijn leer te vergemakkelijken.
Gezongen over Radigue's humeurige, zacht stijgende en dalende synths, krijgt Rinpoche's traditionele vocalisatie een buitenaardse kwaliteit.
Het album bestaat uit één lange track van ruim een uur, de laatste 20 minuten vind ik het strafst.
 
 
Meer over deze opmerkelijke vrouw is hier te lezen. 
 
Stefaan nam over met Visionist's derde album A Call to Arms.
Londenaar Louis Carnell is de man achter dit veelzijdig project.
Moeilijk te duiden, meestal een goed teken, bij de tweede track Form moest ik aan Coil denken.
Een zeer boeiende plaat waarbij de luisteraandacht geen moment verslapt. 
Tevens het eerste album waarop Carnell echt zingt. 
Uitgebracht op het legendarische Mute label.
 
Playground In A Lake is Clark zijn tweede album bij het oudste label van de wereld Deutsche Grammophon (opgericht in 1898!).
Een album met een boodschap, net als Niklas Paschburg, waar we deze avond mee begonnen, uit Clark met muziek zijn bezorgdheid over het veranderende klimaat. 
Ook voor wie daar geen boodschap aan heeft is er uiteraard de muziek, en die is geweldig, één van de platen van 2021..
Heel filmisch ook, na negen albums met stevig elektro/techno werk voor Warp  slaat Clark een andere richting in.
Met Daniel Isn't Real bewees hij twee jaar geleden zijn kunnen als soundtrack componist en ik vermoed dat er nog volgen.
Gaat de man (muzikaal) Jóhann Jóhannsson achterna?
Twee reviews van Playground In A Lake:
Alle 16 tracks zijn hier te beluisteren.
 
Isidore Genois bracht wat leven in de brouwerij met een remix dat ARtroniks maakte voor de track Nothing is Real van...? 
Klonk goed en meer in de stijl van zijn andere alias Formwandler.
Nog niet uitgebracht en voorlopig niet online te vinden, als het zover is moet je wellicht hier zijn:
In afwachting, zijn hybride set op het AntennA Festival vorig jaar:

Verder ging het met de Britse gitarist en zanger John Martyn.
De man ontwikkelde zijn eigen stijl en was één van de grootste Britse singer-songwriters van de vorige eeuw.
Isidore liet ons muziek horen uit zijn Inside Out album uit 1973.
Hij bracht meer dan twintig studio en een aantal live-albums uit.
Dat hij een echte live artiest was kan je hier merken:
 
Martyn werd slechts 60 maar laat ons een mooie muzikale erfenis na, een eerbetoon:
Tot slot een geweldige 18-minuten durende live versie van Inside Out:
 
De pikante hoesfoto die Isidore dit verslag binnen smokkelt is deze keer van Afro Bluu zijn The Sex Tapes Vol.I (2012).
Dit is het eenmansproject van een New Yorkse producer, een heel productieve kerel aan zijn Bandcamp pagina te zien.
Met uitzondering van NZURI (gelimiteerd uitgebracht op het cassette label ORB Tapes), zijn er geen fysieke releases verkrijgbaar.
Zijn muziek is een stoofpotje van fusion, ambient, hiphop, een scheut psychedelica en in het geval van The Sex Tapes heel wat gekreun.😀
 
De reden waarom Isidore Genois ons dit liet horen is dat een zelfde sample wordt gebruikt op de "sampleorgie" Since I Left You (2000) van The Avalanches, hun legendarische debuutalbum waarin ze 3500 samples verwerkten.
 
Een aanleiding om The Was te tonen op Youtube, dit is een samen werking tussen The Avalanches en Soda_Jerk.
13 minuten wonderlijke muziek- en beeld samplekunst.
Het verhaal achter deze opmerkelijke mash-up:

Deze luisteravond zou niet eindigen met een klassieker zoals gewoonlijk.
Ik had een muziek documentaire voorzien en om dit optimaal te bekijken verkasten we van het terras naar de woonkamer.
Terwijl ik alles in gereedheid bracht lieten Peter en Isidore hun kunnen zien op de piano.
Voor de film liet ik een paar trailers van Stalker zien, ik had de film vorige nacht bekeken, de film kreeg een digitale opknapbeurt en was onlangs op tv te zien (VPRO).
 
Toen ik over de film vertelde werd Peter benieuwd en hij wou er al meteen een nieuwe soundtrack voor verzinnen.
Stalker is een sciencefiction film van de Russische regisseur Andrei Tarkovsky, bekend van o.a. Solaris. 
De film duurt 2.40 uur en is geen walk in the park, wel een geniale film wat mij betreft, ik zou die meteen opnieuw bekijken, een trailer:
Eduard Artemyev zorgde voor de soundtrack, zoals hij ook deed voor Solaris, Urga (samenwerking met Steve Hillage & Miquette Giraudy) en meer dan 150 andere films.

 
Zo ging de luisteravond over in een filmavond en op het programma stond een documentaire over een bijzondere dame uit de muziekgeschiedenis.
Delia Derbyshire: The Myths and the Legendary Tapes (2020) is een anderhalf uur durende film over het leven van één van de boeiendste pioniers van de elektronische muziek.
Oorspronkelijk een korte film, geschreven en geregisseerd door Caroline Catz, die het heeft uitgebreid tot speelfilmlengte.
De film kreeg een flinke boost toen er in 2001, na de dood van Derbyshire, 267 banden zijn gevonden, opgeslagen in graandozen en opgeborgen op een zolder in Northampton.
 
Die zolderbanden zijn gesampled en gemanipuleerd door kunstenaar en muzikante Cosey Fanni Tutti.
Een interview met Catz en Tutti:
Terwijl Tutti sleutelt aan haar eigen synthesizers en Derbyshire's muziek, sluipt de geest van Derbyshire's fysieke vorm, gespeeld door Catz, door de kamer en maakt de film een afleidingsmanoeuvre naar drama. 
 
Peter Zinovieff (vorige maand pas overleden) en David Vorhaus (White Noise) kwamen ook aan het woord, we weten nu meer over de ontstaansgeschiedenis van Love Without Sounds en Firebird van White Noise uit 1969:

De vroeg overleden Brian Hodgson werd vertolkt door Julian Rhind-Tutt, die je kan kennen als Dr. Macartney uit de hilarische ziekenhuisreeks Green Wing.
Deze docu werd in mei uitgezonden op BBC 4, helaas niet te bekijken buiten het Verenigd Koninkrijk.
 
Hopelijk is deze geweldige docu buiten het VK ook eens te zien, tot het zover is moet je het doen met een trailer:
Het was niet de eerste keer dat Delia Derbyshire aan bod kwam en het zal ook niet de laatste keer zijn, in januari zorgde ze ook voor de klassieker, meer info daarover en veel meer over haar in dit verslag:
 
De luister-filmavond zat erop, de volgende in september kan hopelijk terug plaats vinden in The Blue Room en zo niet gaan we outdoor de winter in.
Nog een concert tip, 28 augustus is er de tweede editie van het elektronisch muziekfestival Sonic Emissions.
Een review van de eerste editie:
Op de affiche: Dreun, Oubys, Ashtoreth & Onsturicheit en Hyperkube.
Dit festival vindt plaats bij mij thuis op de weide, aan afgelasten doen we niet mee!
Meer is hier te lezen, extra praktische informatie komt er weldra aan:

Antelias Musical Terveisiä

Bakerman
 
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)