Stefaan en Patsker mogen dan een half uur het stof uit mijn speakers blazen.
Dit was al een hele tijd geleden dus de jongens leefden zich goed uit.
Gojira is een Franse eco-metal band dat reeds een kwarteeuw bestaat.
Stefaan opende de avond met Fortitude, hun recentste album.
Volgens Dansende Beren: "De plaat heeft alles: fantastische nummers, voldoende variatie, uitstekende productie en dat allemaal gecombineerd met briljante muzikanten en diepgaande teksten."
Hier is de volledige recensie te lezen.
De band zet zich in voor een betere wereld, een deel van de opbrengst gaat naar goede doelen, zoals Project Amazonia, een inzamelingsactie voor de rechten van degenen die het meest zijn getroffen door de vernietiging van de Amazone.
De man houdt het niet bij woorden en werd zeven jaar geleden veganist.
"Het belangrijkste dat we kunnen doen om de planeet te helpen, is veganist worden, omdat de vleesindustrie – naast een heel, heel, heel wrede onderneming gebaseerd op lijden, pijn en doden – ook ongelooflijk veeleisend is voor ons milieu.
https://guitar.com/features/interviews/gojira-frontman-joe-duplantier-on-activism-metal-purists-and-sweating-the-small-stuff/
Joost schonk er een Adobe Reserva Malbec Emiliana bij.
Joost schonk er een Adobe Reserva Malbec Emiliana bij.
De plaat is hier te beluisteren:
Patsker zijn metal-aandeel was Belgisch.
Black Sigma is het project van Jeroen Van Gorp, die ook actief was bij de jaren '90 black metal band Avatar.
Volgens Patsker Omaer Beguin op Luminous Dash is Black Sigma totaal niet te vergelijken met
Avatar.
Lost staat bol van lekkere riffs en gitaarsolo’s die in
een atmosferisch en spookachtig synthesizer sausje geserveerd worden.
Van Gorp gromt, kreunt en fluistert zijn psychotische verhalen van pijn,
duisternis en lijden in deze gevarieerde portie intelligente dark
metal."
Hier lees je de volledige recensie.
Ondertussen waren de rest van de gasten ook aanwezig, ook de niet metal fans vonden het best verdraagbaar.😀
Integraal te beluisteren/ aan te schaffen op Bandcamp:
Stefaan was er toen niet bij en was wel benieuwd.
Aangezien ik onlangs een exemplaar op de kop kon tikken (merci Dimitri!) liet ik ze nog eens horen, er mag al eens gelachen worden.
https://www.discogs.com/De-Occasios-Zeewier/release/6963253
De Occasio's zijn een Belgisch-Nederlandse collectief van kunstenaars/muzikanten die één keer per jaar live optreden.
De Occasio's zijn een Belgisch-Nederlandse collectief van kunstenaars/muzikanten die één keer per jaar live optreden.
Met titels als Zuivere Spermaceti, Hollandse Appelflappen en Kaas, De Dankbare Metgezel Van De Borrel kan je al vermoeden welke richting het uitgaat.
Meer hierover in een recensie bij RifRaf:
Deze
cassette is echt een uniek hebbeding, uitgebracht op 70 exemplaren en,
zoals in de recensie te lezen, uitsluitend te koop bij Troebel Neyntje.
Helaas nergens online te beluisteren...
Bassist Gareth Turner aka Fuck Authority uit Bristol vormt samen met violiste Agathe Max het duo KURO (Japans voor zwart).
Max, die oorspronkelijk uit Lyon komt, is een klassiek geschoolde violiste met een gevarieerde backcatalogus van studio- en livewerk - variërend van spectrale ambiance tot statige soundscapes.
Turner heeft een andere muzikale achtergrond, hij is bassist bij het psychedelische rocktrio Anthroprophh, een band met in de gelederen ook drummer Jesse Webb en gitarist/toetsenist Paul Allen (The Heads).
Zonder Allen vormen ze het bas-/drumduo Big Naturals en solo komt hij naar buiten met zijn contrabas project Salope.
Aan het einde van de show besloten ze om samen te jammen.
Die improvisatie verliep heel goed, beide artiesten hadden een vergelijkbare benadering voor geluid en textuur, ze ontmoetten elkaar nog een paar keer en besloten een album op te nemen.
In oktober 2015 verhuisde Agathe Max naar Bristol om tijd door te brengen met oefenen en samen muziek componeren.
Het resultaat is het gelijknamige album KURO, een unieke, rijk atmosferische en grotendeels geïmproviseerde plaat.
KURO is noch elegante kamermuziek noch intense drone-noise, noch psychedelica noch spirituele jazz, maar bevat wel al die elementen.
Hier te beluisteren of aan te schaffen:
Een review:
Bij het opzoekwerk voor dit verslag kwam ik te weten dat dit duo in 2017 een concert gaf in een heel mooi en mij bekend Antwerps herenhuis, een passage tussen hun concerten op Roadburn en het Franse Lille.
Daar was ik wat graag bij geweest...
Tot slot twee links:
Van Bristol ging ik verder noordwaarts naar Llyn Y Cwn (Welsh voor Lake of the Dogs gelegen in het Glyder-gebergte van Snowdonia, Noord-Wales).
Llyn Y Cwn is een op fieldrecordings gebaseerd dark ambient-project van Ben Powell met een sterke focus op sfeer en omgeving.
Llyn Y Cwn is een op fieldrecordings gebaseerd dark ambient-project van Ben Powell met een sterke focus op sfeer en omgeving.
Met Dinorwic bracht hij vorig jaar een heel sterk album uit, zijn negende en tweede op Cold Spring Records.
De achtergrond voor deze spelonkachtige soundtrack is de leisteengroeve van Dinorwic.
Er werden veldopnamen gemaakt in deze uitgestrekte ondergrondse omgeving waar een zichtbaar litteken in de rotsen is uitgehouwen uit de berghelling op de helling van Elidir Fawr in Snowdonia, Noord-Wales.
Elke track is vernoemd naar een deel van de steengroeve en daalt steeds dieper door in de rotsgalerij, ieder met hun akoestisch unieke echo's en geluiden.
Elke track is vernoemd naar een deel van de steengroeve en daalt steeds dieper door in de rotsgalerij, ieder met hun akoestisch unieke echo's en geluiden.
Dit landschap is constant in beweging met kleine lawines van rots en leisteen die over zichzelf heen tuimelen - het was zo'n aardverschuiving die leidde tot de uiteindelijke ondergang van de steengroeve.
De waterkrachtcentrale, diep onder de grond in de berg gebouwd, is hoorbaar door de verschillende luchtschachten verspreid over de steengroeve, wat bijdraagt aan het algehele onheilspellende gevoel van de muziek.
Een voorproefje:
https://www.facebook.com/llynycwn/videos/1229933297337692
https://www.facebook.com/llynycwn/videos/1229933297337692
Een indrukwekkend album! Hier een review.
Integraal te beluisteren/aanschaffen:
Zo jammer dat hij er niet meer is, een magere troost; hij stierf tijdens het beoefenen van zijn grote passie.
In 2007 zeilde Dansercoer naar de Zuidpool, in navolging van de beroemde Belgica-expeditie uit 1897 onder leiding van Adrien de Gerlache.
Dixie was er één uit de duizend, de passie dat hij uitstraalde...we hadden het over die passie, zo kwamen we uit op muziek en de luisteravonden, hij vond dat geweldig en droeg enkele mooie woorden op aan de luistervrienden van The Blue Room.
Ecotone is een compositie van Piet Goddaer - beter bekend als Ozark Henry - dat gemonteerd is op expeditiebeelden van Dixie Dansercoer.
Goddaer componeerde dit in opdracht van het Westvlaams provinciebestuur.
De DVD werd volledig bekeken, prachtige beelden op muziek van Goddaer, we waren het unaniem eens, dit is het beste dat de man ooit maakte.
Helaas geen luister/kijklink.
Wie dit in zijn collectie wil, klik op bovenstaande Discogslink, er is één exemplaar te koop...
Onze jongens speelden tegen de Finnen en Isisore Genois vond het toepasselijk om deze Finland van Monty Python te laten horen.
Zo jammerlijk verwaarloosd.
En vaak genegeerd.
Een slechte tweede na België.😁
De volledige tekst:
Voor wie dit lied een beetje zou vinden, enkele extra's: deze cover met ukelele of liever in het Japans? Of toch maar Wim Opbrouck?
Josef Akin woont in het Schotse Glasgow, voor zijn debuutalbum Empty Spaces verzamelde hij opnames die hij de afgelopen twee jaar maakte maar het klinkt als een verloren gewaande library jazz fusion opname uit de seventies.
Superbe zonovergoten jazz inclusief tropische percussie, de man laat zich duidelijk niet beïnvloeden door het Schotse weer.
Hier te beluisteren: https://josefakin.bandcamp.com/
Wie de fysieke cassette kan bemachtigen krijgt er twee bonustracks bovenop.
Empty Spaces werd opgenomen
in een moment van vrijheid tussen twee pandemische lockdowns.
Dit mini album (of cassette) is slechts een schot voor de boeg, binnenkort wordt meer materiaal uitgebracht dat werd opgenomen tussen twee lockdowns.
Het vooruitgeschoven Sun Dance bevestigt het talent van Akin.
De man heeft plannen om met zijn band te gaan toeren...hij is welkom!
Akin zou wel eens de revelatie kunnen worden voor de komende jaren...
Patsker serveerde er een lekkere Hilltop Kamocsay Ákos Prémium Chardonnay bij.
Ik schafte me hun vorige drie albums aan waarvan ik Naktès (2018) deze avond liet horen.
Ook deze plaat is van een onwaarschijnlijke schoonheid...onder welke steen zat ik de laatste jaren dat dit aan mij voorbij ging?
Een flink deel van het album werd gespeeld.
Philippe De Cleen beschrijft Naktès als volgt:
"Een héérlijke plaat, zonder poespas, zonder enige buiging voor
commercie.
Sobere, maar bovenal bewustzijnsverruimende muziek die veel heeft met folk, maar ook met onwereldse jazz en vooral met avontuur en vrijheid."
De integrale recensie op Written in Music:
Hier integraal te beluisteren: https://granvat.bandcamp.com/album/nakt-s
Meer info over de band:https://meropemusic.com/
De hilarische videoclip van Gevolgen stond op de avond van de luisteravond nog niet online maar wij konden die wel in première reeds bekijken.
Wie ondergetekende niet wil zien als bedelaar met vuile nagels...klik dan vooral niet op de link:
De band is live een aanrader, ze bezorgden ons vorig jaar een mooie avond, een recensie in Gonzo Circus: https://www.gonzocircus.com/oude-nieuwe-plagen/
Een heruitgave van hun debuut cassette uit 1991.
https://www.discogs.com/Schloss-Tegal-Musick-From-Madness/master/2021671
Schloss Tegal geniet binnen het genre van de post-industriële, rituele en experimentele muziek terecht een cult status.
Schloss Tegal geniet binnen het genre van de post-industriële, rituele en experimentele muziek terecht een cult status.
Ik moest denken aan Lustmørd, Klinik en Throbbing Gristle, wie vertrouwd is met deze namen weet waarin zich te verwachten.
Integraal te beluisteren en er zijn nog fysieke exemplaren verkrijgbaar:
Schloss Tegal bestaat uit het duo Richard Schneider en Mark Burch, ze werkten samen met muzikanten als Aube uit Japan en de Amerikaanse experimentele muziekcomponist John Duncan en zijn nog steeds regelmatig te vinden op Europese en Amerikaanse podia.
Die woont al zeven jaar op Ibiza en is sinds 2007 gastheer van het radioprogramma Audio Selfdefence op Ibiza Global Radio.
Als producer werkte Riccicomoto onder meer samen met Helly Larson (helaas in 2017 overleden aan een hersentumor), Megablast, Deep Spelle, Nadja Lind, Helmut Ebritsch en Ivan Garci.
Al jaren staat Riccicomoto bekend om zijn vaak jazzy, filmische en sfeervolle sound.
Voor Huge Distance haalde hij zijn inspiratie in het heelal, zijn idee was om een soundtrack te produceren als een hoorspel, een verhaal met intergalactische grooves en geluiden.
Het album begint met etherische ruis, zoals enkele half ontcijferde berichten uit de verre ruimte, toch is dit album te klasseren bij deephouse en downtempo.
Het is geen echt solo album geworden, Gustavo Varela is op twee tracks aanwezig op piano zoals The Inner Perception en Bryant Goodman gaf Robot Man een stem, Sylvia Bollnow leende haar stem voor Think Of You.
Huge Distances weergeeft het volledige scala van Riccicomoto's eclectische invloeden, hier te beluisteren en enkel digitaal te verkrijgen, ook al heet dit een "LP", uitgebracht door het Canadese Ready Mix Records.
Met o.a. Youth, Moody Boyz, David Harrow, Dom Beken en Andy Falconer staat er heel wat schoon ORB-volk op deze remixplaat.
We luisterden naar de eerste vijf tracks, een eervolle vermelding voor Falconer's fantastische Water Boarding Remix van Slave Til U Die.
Hier helemaal te beluisteren:
Alle info over dit album is te lezen in deze recensie:
Na een aantal EP's en single's is dit het tweede full album van de Britse producer Leon Vynehall.
Net als zijn debuut uitgebracht door Ninja Tune.
De man was vijf jaar geleden verantwoordelijk voor de wondermooie ambienttrack Midnight on Rainbow Road.
Rare, Forever is er eentje dat je koopt op de groei, een album dat je bij iedere luisterbeurt meer en meer beklijfd.
Staat integraal op Bandcamp:
https://leonvynehall.bandcamp.com/album/rare-foreverMooi beschreven bij Loud and Quiet:
"Met zijn onverzadigbare dorst naar eigenzinnige expressie, is het duidelijk dat Vynehall altijd op ramkoers was met het genre, en dat is precies wat we krijgen op Rare, Forever.
Meer dan eerdere releases klinkt het album gebroken en krankzinnig, met afketsende beats die als psychotisch gefluister doorsijpelen"
De volledige recensie lees je hier.
En één in het Nederlands bij de VPRO:
Die komen eind augustus op zijn Bandcamp pagina.
De man blijft verbazen en dropt regelmatig nieuw en onuitgegeven oud werk:
Joost Carpentier is tevens de man achter DREUN, en daarmee staat hij op de affiche van Sonic Emissions 2.
Meer info hierover op het eind van dit verslag.
De man zou anno 2021 niet meer wegkomen met de hoes van de LP Nino & Radiah (1974) waarop deze chansons staan.
Le Sud is de Franse cover uit 1975 van zijn eigen Engelstalige track South, de originele versie.
Hier ten huize al jaren een vaste waarde op ons zomerterras:
Een Hot Toddy is niet alleen een warm whiskydrankje:
Zalige zorgeloze zomermuziek, de ware reden van Isidore zijn keuze is uiteraard dat er dan nog eens vrouwelijk naakt te zien is op deze blog.😄
In 2017 uitgebracht door Constellation Records.
En dan valt snel de naam Godspeed You Black Emperor!.
En inderdaad de link met de legendarische band is er want Esmerine oprichters Bruce Cawdron zat een hele tijd bij GYBE en Rebecca Foon was celliste bij Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra.
Postrock zou je denken maar dan wel met een fluwelen handschoen gespeeld, heel filmisch ook, kortom, een heel knap album:
Recensies op Written in Music en Da Music:
Dit is een Zweedse zangeres die een halve eeuw geleden hopelijk niet al teveel luisteraars teisterde.
De eerste twee tracks van haar Seng Till Piano Oh Trummor EP uit 1971 werden gespeeld, Den Lycklige Nudisten en Kulla Å Kulla. Jolijt alom!
Het ding staat op Youtube:
https://www.youtube.com/watch?v=mFsIR0pNbo0&t=4s
https://www.youtube.com/watch?v=mFsIR0pNbo0&t=4s
Ik denk dat ik hiermee een brongeheim van Isidore prijs geef:
Den Lycklige Nudisten werd geschreven door Evert Taube, er zijn tientallen versies van, ook Cornelius Vreeswijk ging uit de kleren.
Ondanks of misschien zelfs dankzij haar "zangkwaliteiten" bracht Ingemansson twee full LP's uit, voor de tweede kreeg ze steun van een orkest!
Wie een exemplaar wil, voor een kleine €200 kan deze verborgen parel van jou zijn:
Als uitsmijter een versie van Summertime, er schijnen 48000 versies te bestaan maar deze van Anna-Lisa Ingemansson zal wel de meest hemeltergende zijn.😅
https://www.discogs.com/Din-A-Testbild-Programm-2/master/127049
)
De band wordt beschouwd als een van de drijvende krachten achter de West-Berlijnse expressieve avant-gardemuziek en de latere techno golf.
Ze waren ook een muzikale invloed voor het Neue Deutsche Welle genre.
De Berlijnse band werd in 1978 opgericht door Mark Eins en Gudrun Gut, zij was ook een van de oorspronkelijke leden van Einstürzende Neubauten en Malaria! en werkte regelmatig samen met Thomas Fehlmann. (Palais Schaumburg, Schizophrenia, The OrbDe klassieker sloot er perfect bij aan.
Deze avond koos ik voor Some Deaths Take Forever van Bernard Szajner.
Deze avond koos ik voor Some Deaths Take Forever van Bernard Szajner.
Een plaat uit 1980 waarin hij de doodstraf aanklaagt.
41 jaar later nog steeds actueel...
Net als de muziek trouwens!
Een album opnemen over de gevoelens van twee gevangenen die in de dodencel wachten.
Een statement tegen de doodstraf.
Het was (en is nu nog steeds) een delicaat en ambitieus plan,
Bernard Szajner deed het in 1980, na het zien van een documentaire van Amnesty International.
Bij
het luisteren in 2021 naar Some Deaths Take Forever is het moeilijk
te geloven dat dit reeds vier decennia geleden werd opgenomen.
Het
melancholische pianothema en de metaalachtige synthriffs van opener Welcome to Death Row zetten de toon voor een adembenemende audioreis met echoes van sombere eighties funk
en ontspoorde krautrock, doordrenkt met pulserende proto Detroit
techno.
Het
album werd begin dit jaar door het Belgische Cortizona heruitgebracht met 5
bonustracks die niet moeten worden onderdoen voor de officiële tracks.
Fans van Nash The Slash en Din A Testbild zullen dit album ook wel kunnen waarderen.
Carl Craig noemde het zijn favoriete album aller tijden in Future Mag.
Meer info over deze bijzondere plaat in de recensies van Dark Entries en Humo:
Szajner kan je ook kennen als Z, in 1979 bracht hij de plaat Visions of Dune uit.
Hij was meer dan muzikant, hij zorgde voor de licht effecten bij Pink Floyd, Magma, Gong,
Stomu Yamash'ta, The Who én ontwierp zijn eigen instrument, de Syringe,
een laserharp.
De avond zat erop, ik geef nog een concerttip mee voor eind deze zomer.
28 augustus is er de tweede editie van het elektronisch muziekfestival Sonic Emissions.
Een review van de eerste editie:
Dit jaar op de affiche: Dreun, Oubys, Ashtoreth & Onsturicheit en Hyperkube.
Meer info kan je hier lezen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten