donderdag 25 november 2021

Luisteravond 115 ~ November 2021

Oubys is het ambient eenmansproject van Wannes Kolf.
Na releases uitgebracht te hebben bij U-Cover, Testtoon en Ogula Records is er nu End Space op Belgian NeuMusik.
Hiermee ging de 115e luisteravond van start, de CD werd bijna helemaal gespeeld én unaniem goedgekeurd.
Een bijzonder straf album van de Limburger, één van de elektronische muziek hoogtepunten van 2021, dat op zich al een sterk jaar is.
Hier aan te schaffen:
Meer duiding in de recensie op Luminous Dash:
Wie meer wil horen van Oubys kan terecht op zijn Bandcamp pagina. 
28 augustus stond de man op de affiche van het tweede Sonic Emissions festival.
Hier te beluisteren.
 
Reinhard & Reinhard
is een plaat van Reinhard Vanbergen & Rheinhard Roelandts.
Vanbergen maakt deel uit van Das Pop, The Happy en Rheinzand en werkt veel samen met andere muzikanten, alleen het laatste jaar bracht hij reeds 12! albums uit...
Roelandts ken ik vooral van zijn modulair werk dat hij demonstreerde op bijvoorbeeld PULSE Modular Music fest (2019) en AntennA Festival (2020)
Het verhaal van dit album gaat ver terug in de tijd, tot in de...kleuterschool waar ze samen in de klas zaten.
Ze verloren elkaar erna uit het oog maar via sociale media ontdekte Reinhard Vanbergen de muziek van Reinhard Roelandts toen hij

dagboekopnames plaatste van zijn zelfgebouwde modulaire synths, opgenomen op fladderende tapes en kleine vintage luidsprekers.
 
Het idee om tracks te bouwen bovenop de modulaire, buitenaardse soundscape met akoestische instrumenten leek inspirerend en paste perfect.
Het resultaat is een prachtig en uniek album.
Hier lees je een review, misschien nog her en der te koop in de winkels of voor 69 kronen via Bandcamp:
Ze brachten deze plaat, net als heel wat solowerk van Vanbergen, uit op het Deense label Music For Dreams van Kenneth Bager.
Even geleden zaten de heren in Wonderland op Radio 1
De muziek doet het ideaal met een glas belletjes, de bijna jarige Peter pairde er een fles cava Oro de Uva Brut aan.

Ik ging verder op in de stroom van recente straffe Belgische albums en liet  Inperspectycon Vol. 1 horen, de meest recente van
Distant Fires Burning, het alter ego van Gert De Meester.
Nadat hij begin deze eeuw in enkele bandjes speelde begon hij in 2007 met dit soloproject.
Na een aantal digitale releases en enkele albums op het eigen Doorchaser Records is dit zijn tweede voor het Engelse Audiobulb Records.
De basis van de muziek ontstaat op basgitaar die met synths worden afgewerkt.
De muziek werd gemaakt tijdens de huidige pandemie en weergeeft de verwoestende impact van het coronavirus, vooral op de zwakste lagen van de bevolking, en het uiteenvallen van de samenleving vanwege de daaruit voortvloeiende crisis.
De hoes werd gemaakt door Ian Anderson (nee, niet die van Jethro Tull) van Designers Republic en is een verwijzing naar New Order en Autechre.
Het album wordt sterk gewaardeerd en kreeg airplay op de nationale radio en duikt op in tal van playlists.
Luminous Dash had een gesprek met de man.
Hier integraal te beluisteren/aan te schaffen:
Dat De Meester op de binnenhoes enkele mensen bedankt met de woorden A Huge Ever Resonating Thank You to...laat er geen twijfel over bestaan dat de man een fan is van The Orb
Wie meer wil horen van Distant Fires Burning:
 
Dat ik Badpak van Waar is Ken? (tof bandje trouwens) liet horen was niet om een stijlbreuk te forceren maar omdat ik een paar weken geleden de LP van Boshaard kocht na hun concert.
In de Gentse Centrale speelden ze in het voorprogramma van Gert Keunen die er zijn Heis plaat live bracht (begin dit jaar kwam die schitterende plaat hier ook al aan bod).
Boshaard is een duo bestaande uit toetsenist en pianist Dominique Vantomme en muzikant - producer Toon Bosschaert (o.a. Waar is Ken?)
Ik liet de b-kant van hun titelloze debuut horen.
Ze noemen zichzelf neo-klassieke ravers die hun inspiratie halen bij Nils Frahm, John Hopkins, Roni Size en Keith Jarrett, het resultaat is een interessante mix van piano en elektronica.
Volgens Cutting Edge:
"Boshaard mag dan niet de frivoliteit van een badpak vol met zand hebben, je blijft dit keer langer en geboeider luisteren dan bij een drie minuten durende radiohit."
"Een meer dan geslaagde debuutplaat van deze heren want in dit bos willen we gerust wel eventjes vertoeven, hier heb je geen boshyacinten voor nodig." 
 
Tot aan de klassieker namen de gasten het muzikaal over.
Isidore Genois stond te popelen om wat ongein te verspreiden en haalde nog eens de heren van The Jams aka The KLF hun Shag Times (1987) uit de kast.
Whitney Joins The Jams werkt na bijna 35 jaar nog steeds op de lachspieren:
De producer van mevrouw Houston was er helemaal voor te vinden en vroeg de heren om haar volgende plaat te producen wat ze prompt weigerden...
Isidore kwam op dreef en gooide er een
mash-up van DJ Nite achter, helemaal mee met de huidige tijd: Britney Joins The Jams.
Dit is al van even geleden en ik vind enkel een last.fm link.
Genois kan ook ernstig zijn en liet ons Dove (Ill Be Loving You) van Moony (Monica Bragato) horen, gewoonweg uitstekende popmuziek, in 2002 had de Italiaanse er een hit mee, het was meteen zomer, cruisen in een cabrio, de haren wuivend in de wind...zo een sfeertje dus.
Stond op haar debuut Lifestories
 
Pieter wou nog eens het hemelse Max van Future Sound Of London horen en ik haalde meteen het geweldige Dead Cities (1996) uit de FSOL-toren, één van die tijdloze klassiekers van het duo Gaz Cobain en Brian Dougans.
Max werd mede geschreven door Max Richter die ook achter de piano zat:
Ik liet het album nog even verder spelen, Antique Toy:
De Future Sound of London blijft tot op heden heel actief, ook onder hun alias Amorphous Androgynous.
Ze vormen op deze blog een rode draad doorheen bijna 20 jaar luisteravonden.
 
Peter had eigen muziek meegebracht van zijn Electric Loop Station, naast Onsturicheit de andere moniker van Peter Moorkens.
Acid Monks Temple uit 2010 is een psychedelische space jam met loopstations en overdubs. 
De muziek van ELS is gratis te beluisteren of te downloaden, inclusief het geweldige artwork:
We luisterden naar de drie laatste tracks The Garden of the Mother of God, Whatever is burned or even damaged shall be erected again, en The Path towards Spiritual Enlightenment.
Met zo een titels kan het niet anders dan dat de interesse wordt gewekt.
Toch wel een heel getalenteerde kerel, die Moorkens, Desert Fest lag een half uurtje in The Blue Room.
 
Isidore eerde de onlangs overleden Richard H.Kirk.
Die was het enige overgebleven lid van de legendarische industrial band Cabaret Voltaire.
Bracht dit jaar nog twee drone albums uit, Dekadrone en BN9Drone, en vorig jaar het goed onthaalde Shadow of Fear, allen uitgebracht door Mute.
Gedurende 48 jaar sprokkelde de man een indrukwekkend oeuvre bijeen.
Een bijzondere 2CD is The Conversation uit 1994 en uitgebracht op het Gentse Apollo label.
Isidore liet ons de 53 minuten durende track Project 80 horen, een ambient soundscape waarmee ze terugkeren naar hun roots.
Volgens deze recensie:
"De track Project 80, die bijna een uur duurt, is een kroonjuweel in de Cabs-catalogus. Griezelig, paranoïde, zenuwachtig, ambient, groovy en met samples uit films als Altered States, Forbidden Planet en interviews met cyberpunk-auteur William Gibson, fungeert het meer als een soundtrack dan als een op zichzelf staand nummer. 
De samples, wanneer ze meer vooraan in de mix staan, hebben een meer psychedelisch effect, terwijl ze, wanneer ze samen gepureerd, telefoontaps en paranoia suggereren (is het toeval dat het album is vernoemd naar een film met surveillance?) 
Dit nummer verbindt de, toen huidige, incarnatie van de band terug naar hun roots als Dada experimentele artiesten beïnvloedde."

Peter ging verder met het debuut van Rachel Palmer, een
in Duitsland gevestigde, Amerikaanse
audiovisueel componiste.
Palmer schrijft en produceert muziek sinds de late jaren 90 en werkt sinds 2013 als audiovisueel componist.  
Hoewel ze het meest bekend staat om haar visuele optredens op elektronische muziekevenementen in de Verenigde Staten en Europa, componeert Rachel ook elektronische ambient muziek. 
Na haar verhuizing naar Keulen, Duitsland eind 2018, zijn haar ambities nu gericht op het combineren van haar twee passies, muziekproductie en visuals.
Voor haar debuutalbum Antecedent (2020) componeerde ze uitgestrekte soundscapes met intieme en melancholische ondertonen. 
Een geweldige plaat dat samen met een prachtig fotoboek werd uitgebracht:
De dame maakte een paar jaar geleden ook al indruk met haar visuals bij het concert van partner Marco Petracca (HHNOI) op PULSE Modular Music fest.
 
De volgende plaat waar Peter ons liet kennis maken was ULU van de Italiaanse Lili Refrain.
Een heel verrassende plaat dat erg gesmaakt werd door de aanwezigen deze avond.
Hij zag haar vorige maand op Desertfest in De Vooruit.
Op hun site van werd ze zo aangekondigd:
Voor haar soloproject gebruikt Lili Refrain elektrische gitaar, zang en loops in realtime, zonder computer of vooraf opgenomen tracks.  
Terwijl sommigen haar  classificeren als donkere folk, reiken haar meesterlijke techniek en verfijnde smaak ver buiten de grenzen van welk genre dan ook.  
Noem het space metal, peyote prairie-rock, psychedelische chillout of Pink Floyd doordrenkte rituele Indiase dans.
Daarmee is dit plaatje meteen perfect beschreven! 
Volgens Zware Metalen dien je de muziek best op bij temperaturen rond de 25 graden én subtiel gedimd licht:
https://zwaremetalen.com/albumrecensies/lili-refrain-ulu
Hier te beluisteren/aan te kopen:
Bijzondere plaat, we dronken er een flesje Clearly Organic Tempranillo bij.
 
Dijf Sanders ging op reis in zijn eigen harde schijf en puurde er een mini LP uit.
Lichen is een verzameling van nummers die hij maakte tussen 2016 en 2020.
Volgens Dansende Beren:
Met een minimum aan instrumenten maar een harddrive vol met exotische en spannende samples en field recordings weet Dijf Sanders ons alweer moeiteloos te overtuigen met een project waarop hij een andere kant van zichzelf laat zien dan we de voorbije jaren zagen. 
Wij kunnen alvast niet wachten om te zien waar Dijf Sanders ons mee naartoe neemt op zijn volgende project.
Een interview op Indiestyle:
Toch wel meer dan een tussendoortje.
 
Het was tijd voor de klassieker en hiermee zat ik op het zelfde denkspoor van Isidore Genois want ik had ook iets van Cabaret Voltaire klaar staan.
Niet dat er een aanleiding nodig is om hun muziek te spelen maar die was er wel degelijk door het onverwachte overlijden van Richard H. Kirk.
Ze haalden hun naam bij het avant-gardistisch theater in Zurich (die hun inspiratie haalden bij de Franse filosoof en vrijdenker Voltaire) waarvan wordt aangenomen dat daar de kunststroming dadaïsme ontstond.
De band werd opgericht door Stephen Mallinder, Richard H. Kirk en Chris Watson in Sheffield in 1973 door muzikanten die in de jaren 70 op zoek gingen naar nieuwe muzikale expressiemiddelen. 
Aanvankelijk gebeurde dit met zelf gebouwde elektronische instrumenten.
Hun vroegste optredens waren door dada beïnvloede performancekunst, maar Cabaret Voltaire ontwikkelde zich later tot een van de meest productieve en belangrijke groepen om pop te mengen met dansmuziek, techno, dubhouse en experimentele elektronische muziek.
Ik koos voor The Voice of America, een album uit 1980 en één van hun (naar mijn mening) beste platen.
De teksten en titels die verwijzen naar de tijdgeest (de Iran-gijzelingscrisis, de Khomeni-revolutie, de opkomst van Reagan, de invasie van Afghanistan, de Koude Oorlog enz.)
We horen dubby, experimentele tape loops en primitieve drummachines die werden gecombineerd tot fragiele, sinistere postpunk lo-fi proto-techno.
Een vooruitstrevend album dat nog niets aan essentialiteit heeft ingeboet.
Donkere, verontrustende, uitdagende muziek die de industriële roots van Cabaret Voltaire laat zien.
In het hypnotiserende titelnummer horen we een opname van een Amerikaanse agent of bewaker die bevelen geeft aan zijn ondergeschikten, News From Nowhere gebruikt samples van bombardementen van vliegtuigen en raceauto's en Partially Submerged klinkt alsof een saxofoonkwartet door een gehaktmolen wordt geduwd.
Premonition start met een oorverdovend geluid, de indruk wordt gewekt dat we ons in een fabriek bevinden, het ritme is regelmatig en scherp als een meedogenloos. 
This is Entertainment begint oorverdovend luid en gaat verder met een snelle, ruwe elektronische beat.
 

Geen zwakke nummers op deze klassieker, het album beluister je best in zijn geheel maar de tijd ontbrak om dit te doen, het was laat en de tijd zat erop, er was deze avond opnieuw heel wat schitterende muziek de revue gepasseerd.
Voor de muzikale begeleiding bij het schrijven van dit verslag zorgden enkele Mixcloud mixes:  
 
Dit jaar staan er nog enkele concerten in mijn agenda zoals Anna Von Hausswolff in Brussel en Jan Swerts in Brugge.
 

Antelias Musical Terveisiä


Bakerman

 
 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten