maandag 13 november 2023

Luisteravond 126 ~ september 2023

M​ó​at​ú​n 7 is een IJslands label dat dit jaar から Tetsu Inoue へ uitbracht.
Een eerbetoon aan de Japanse ambient muziek producer Tetsu Inoue die naast een resem solo albums ook een pak samenwerkingen aanging met muzikanten als Pete Namlook, Bill Laswell, Andrew Deutsch, Carl Stone, Terre Thaemlitz, Jonah Sharp, Taylor Deupree en Uwe Schmidt, allen grote namen in de ambient scene.
Over Inoue is weinig geweten en de man lijkt sinds zijn laatste album in 2007 van de aardbol verdwenen, de ideale voedingsbodem voor speculaties en mythevorming.
Dit zal wel de aanleiding geweest zijn voor M​ó​at​ú​n 7 om met deze compilatie op de proppen te komen.
Uit meer dan 100 inzendingen selecteerde het label 24 tracks van vooral M​ó​at​ú​n 7 artiesten, het album is digitaal en in beperkte oplage als 2CD uitgebracht.
Het is een geweldige verzameling geworden, met Distant Fires Burning als één van de bekende namen.
De hoes refereert aan het iconische Fax +49-69/450464 label waarop Tetsu Inoue heel wat albums uitbracht.
Ik opende de luisteravond met een aantal tracks uit de tweede cd.
Hier helemaal te beluisteren:

 
Isidore Genois had in de vorm van een cd-schijfje een cake meegebracht, The Exotic Lounge Cake Mix.
De nazomerse hittegolf inspireerde hem tot een fantastische mix met muziek van onder andere Swayzak, Da Lata, Soichi Terada, Gerhard Heinz, Franco Battiato, Paul Schwartz and The Joyful Company Of Singers, Gene Krupa, Gil Evans, Les Baxter & 101 Strings, Joost Carpentier & Geert Verbeke, Milton Nascimento, Skylab, The Mystic Moods Orchestra, José Roberto Bertrami, Chet Atkins, The Sven Libaek Orchestra, Arturo Stàlteri,  
 
Stefan Johannes Bleicher, Alfred Apaka, Dreadzone, Pierre Vassiliu en Martin Denny's Quiet Village in een uitvoering van Francis Bay! Gooi daar de nodige ongein en retro commercials in een blender en je bekomt 79 minuten geweldige tijdloze muziek zoals ze alleen uit de mixer van die gekke Isidore kan komen.
Een groot deel van de mix werd gespeeld, helaas...(voorlopig?) nergens te beluisteren.
Enkele eerdere mixes staan wel online:
 
Ik zag onlangs Ozric Tentacles live aan het werk (verderop in dit verslag meer hierover) en kocht me na het concert de EP Pyramidion.
Die EP is met zijn meer dan 40 minuten toch wel een volwaardig album, naast de titeltrack staan er vier live versies op van Xingu, Pixel Dream, Sultana Detrii en Aramanu.
Briljante opnames waarvan ik de laatste drie tracks liet horen, Pixel Dream met het zweverige tweede deel is wat mij betreft de uitschieter, dit is tevens de laatste opname waar de originele drummer Conrad Prince (Rad) is te horen:
De intro van het geweldige Aramanu heeft door de samples van schapen en koebellen een hoog KLF gehalte: Aramanu 
In mei van dit jaar kwamen ze ook aan bod op de luisteravond, meer info over de band lees je hier:https://luisterpost.blogspot.com/2023/07/
 
Stefaan vervolgde met Slip van Inkipak, het eenmansproject van Jon Mace.
De man maakt melodische techno doordrenkt met breakbeats zoals we die kennen van de jaren '90. In die periode ontdekte hij de elektronische clubmuziekscene tijdens zijn studie Graphic Design aan de Universiteit van Leicester.
Het inspireerde hem om te DJ'en en later zelf muzikant te worden.
Eén van zijn eerste releases was deze single op M​ó​at​ú​n 7, het label waarmee we deze avond begonnen.
Naast muzikant en grafisch ontwerper runt Mace met DJ en platenverzamelaar Wil Russel het in 2021 opgerichtte label Fourier Transform. 
Slip is het meest recente album van Inkipak, je hoort duidelijk de sound van de nineties, doch is het geen copy/paste.
Luister zelf maar, staat helemaal online, mijn favoriete track is het geweldige Wibble en de fantastische afsluiter Monday:
Wie het album koopt steunt meteen nog een goed doel, Touched is een non-profitlabel met een doel: de Macmillan kankerondersteuning.
https://www.macmillan.org.uk/
Sommige tracks zouden niet misstaan hebben op de Artificial Intelligence compilaties van Warp, nu reeds dertig jaar geleden, in deze recensie verwijzen ze er ook naar:
Patsker pairde dit met een lekkere Mészáros Pál Ohmerops Cuvée 2019.
Hij had nog meer bij dan wijn: Gravikords, Whirlies & Pyrophones (Experimental Musical Instruments) uit 1996.
Een bijzonder boek en compilatie cd met experimentele muziek waar drie merkwaardige instrumenten centraal staan.
De gravikord is een 24 snaar elektrische dubbele brug - harp, de whirly tube is een gegolfde en geribbelde plastic buis of slang wervelbuis, ook verkocht als Free-Ka in de jaren 1960-1970.
En de pyrofoon is een soort brand/explosieorgel, een muziekinstrument waarin noten worden gesoundreerd door explosies, of soortgelijke vormen van snelle verbranding en verwarming zoals branders in cilindrische glazen buizen, waardoor licht en geluid ontstaat.
Experimental Musical Instruments was een Amerikaans tijdschrift, uitgegeven door Bart Hopkin. 
Tussen 1985 en 1999 werden veertien delen gedrukt in driemaandelijkse edities, met een volledige gedigitaliseerde editie in PDF-formaat op CD-ROM van de website van Hopkin. 
Het tijdschrift bracht een jaarlijkse compilatietape uit, met muziek van in het tijdschrift aan bod gekomen artiesten. 
Hopkin bracht ook verschillende soloalbums uit op het label Experimental Musical Instruments: Instrumentarium Hopkinis.  Later produceerde hij twee cd-compilaties,
Experimental Musical Instruments - Early Years (2000) en Experimental Musical Instruments - Later Years (2002), waarin een selectie van 36 unieke instrumenten in zijn tijdschrift werd gedocumenteerd. 
Gravikord,... kreeg in 1998 een vervolg:
Het prachtig geïllustreerd boek van 96 pagina's bevat tal van artikelen, die elk gewijd zijn aan een bepaalde instrumentmaker en zijn instrumenten.
Achttien nummers op de begeleidende cd. Met gebruik van veel instrumenten die in het boek worden genoemd.
Boek en cd bieden een goede introductie in de relatief onbekende wereld van innovatieve muzikale uitvindingen. 
Niet alles staat online, toch 12 tracks gevonden.
De cd begint met Hans Reichel - Le Bal.
De eerste seconden van Phil Dadson & From Scratch hun Pacific 3-2-1-Zero deed ons denken aan de muziek van Dick Dale zijn Misirlou dat bekend werd door de film Pulp Fiction.
 
Helemaal weg chillen kan bij Jean Claude Chapuis zijn Luminescence, ook enkele grote namen op de cd: Don Buchla (& Robert Moog) – In The Beginning: Etude II.
Michel Moglia staat ook op de compilatie, hier zie je hem aan het werk met zijn pyrofoons, heel indrukwekkend! 
Wie deze man boekt voorziet maar best een brandweerteam:
 
 
Nog een grote naam is Harry Partch, zijn bijdrage: And On The Seventh Day Petals Fell In Petaluma.
Een andere grote (zeker in Jamaica) is Sugar Belly, hier hoor je hem op een saxofoon van bamboe: Shake Up Adinah 
The Swan is een bekende compositie van Camille Saint-Saëns, een uitvoering van Clara Rockmore op theremin met begeleiding op piano door haar zuster Nadia Reisenberg: Clara Rockmore | The Swan.
Deze compilatie biedt een veelvoud aan stijlen, zo is multi-instrumentalist Barry Hall als The Burnt Earth Ensemble met een kleipotten nummer aanwezig:
Deze track staat op zijn album Terra Cotta waarop ook didgeridoo speler Stephen Kent (o.a. Lights In A Fat City en Trance Mission) is te horen op de track Diablo:
Stephen Kent & Barry Hall.

De Australische Sarah Hopkins (https://www.sarahhopkins.com.au/bio.html) mocht op deze bijzondere compilatie zeker niet ontbreken:
Hier ziet je haar aan het werk met haar Harmonic Whirlies.
Wie er natuurlijk ook op moest is Bob Grawi en zijn Gravikord Ensemble: Piccadilly
De meeste muziek is gezien de experimentele aard best toegankelijk, ook deze Aquaknots van Susan Rawcliffe, Scott Wilkinson & Brad Dutz luistert lekker weg.
Wendy Chambers sluit het album af met haar New York, New York, ze speelt op een bank met autohoorns:
We beluisterden niet alles, er lag immers nog veel klaar, wat wel helemaal werd benut was een fles Twickel Szőlőbirtok Kajmád Cabernet Sauvignon 2016 uit Patsker zijn wijncollectie.

Isidore sloot bij deze compilatie aan met Mark Shreeve's Edge of Darkness uit No Holes Barred (1986).
De intro doet denken aan het dreigende gerommel van de Italiaanse futurist en elektronische muziek pionier Luigi Russolo.
Zijn zelfgebouwde intonarumori uit de periode 1909-1930 die hij als lawaaimachines bestempelde brachten een gelijkaardig geluid voort.
Check het zelf vanaf 13:40, vanaf 41:40 hoor je een andere lawaaimachine, ook dat fragment (tevens de titeltrack!) wilde Isidore ons zeker laten horen.😁
Shreeve overleed vorig jaar, meer over hem in het verslag van september/22:
 
Carl Deseyn liet ons een fragment horen uit zijn concert dat hij deze zomer bracht.
Music Under The Stars is zijn jaarlijkse muziekavond in de open Kunstkerk van Bossuit.
We hoorden dat de muzikanten zich helemaal lieten gaan inclusief de indrukwekkende stem van de sopraan Françoise Vanhecke.
Het klonk als James Bond meets Flat Earth Society goes opera of zoiets.
Het fragment staat niet online, dit eerbetoon aan Vangelis wel. (© foto & video: Inge Depraetere).

Peter had de plaat Mascotte (2005) meegebracht van de gelijknamige band.
Een band waarvan enkel zangeres en drumster Lara Wolfsmelk een belletje deed rinkelen.
Een stevig rockalbum waar elektropunk en italodisco hand in hand gaan.
Klinkt wat potiger dan Vive la Fête waarmee de vergelijking snel wordt gemaakt.
De track Jackie Brown is een persiflage van Zappa's Bobby Brown en in Toycastle Queen herkennen we natuurlijk een Pixies song.
Typisch Belgische geestigheid voor een leuke concertavond.
Hier staat een link waar het album volledig is te beluisteren:

Pieter liet ons muziek horen van zijn Music For Installations en Lounasan projecten.
Tracks van vroeger en nu die nog niet zijn uitgebracht, geen luisterlinks dus...
We hoorden muziek uit Forbidden Fruit, een compilatie van lang geleden.
Ook een track uit 2016 genaamd A walk with Escher, Harju (een tribute aan Jovica Storer aka Joost Carpentier) en Vüdanoja zijn tracks die op het derde deel van Haukijärvi zullen staan.
Deel één kan je hier beluisteren/aanschaffen:
Begin 2024 verschijnt trouwens deel twee.
Pieter sloot zijn bijdrage af met een deel van het live concert van DREUN (Joost Carpentier) op het tweede Sonic Emissions Festival.
Pieter is van plan die opnames op te poetsen, komt dus nog wel online, tot het zover is...dit verslag:
 
F R A G M E N T is een Gentse postpunkband met onder andere drummer Geert Bonne van Gorki onder de leden.
 
And Then I Fell Apart is een EP die ze vorig jaar uitbrachten en waarmee Peter ons vanavond liet kennis maken.
Dat de nummers aan Joy Division doen denken zal wel door de aanwezigheid komen van gitarist / keyboardspeler Philippe Gunst die met Joy Division tribute band Curtis door Europa toerde.
Hier te beluisteren:
Eén dezer dagen verschijnt There's A Riot Goin' On, hun eerste volwaardige album met op één nummer zang van Luc Van Acker.

Peter ging verder met Reinhard Vanbergen, bekend van Das Pop en Rheinzand.
De man is hier geen onbekende, een tijdje geleden kwam op een luisteravond het geweldige Reinhard & Reinhard aan bod, uitgegeven op Music For Dreams van Kenneth Bager.
Deze avond hoorden we muziek uit de library serie: A Special Radio-TV Record. 
Sdban Records werkt voor de doorstart van de serie samen met uitgever Hans Kusters die onlangs deze catalogus kocht.
 
Toen Kusters op de radio muziek van Reinhard Vanbergen hoorde vroeg hij als er interesse was om mee te werken aan nieuwe delen voor de reeks.
Reinhard accepteerde dit maar al te graag nadat hij erachter kwam dat René Costy één van de oorspronkelijke componisten was uit de oorspronkelijke jaren '70 Selection serie.
Costy was een Belgische violist en componist met een zeer vergelijkbare achtergrond.
Met Nr. 19 door Reinhard Vanbergen zette Sdban Records in 2021 de reeks verder.
 
Met respect voor het concept van het verleden, probeerde Reinhard de platen een modern tintje te geven. 
De mix van vintage en moderne synths is een eerbetoon aan het verleden en tegelijkertijd het concept naar de moderne tijd te brengen. 
Een jaar later volgde Nr. 21 en de 22e komt eraan.
Nr. 20 werd de heruitgave van Koen De Bruyne's In Kluis.

Isidore Genois bracht hulde aan zanger en toetsenist Gary Wright die onlangs is overleden.
Zijn leven samengevat in één minuut:
De man is vooral bekend van de hit Dream Weaver uit 1972:
Isidore liet ons drie tracks horen uit The Light Of Smiles (1977):

 
Gary Wright – The Light Of Smiles
Muziek voor eigenaars van nektapijten zei iemand, een ander mompelde iets in de trant van: bijna even erg als Toto.😅
 

Met All Men Unto Me's muziek maakte ik eerder dit jaar kennis in de auto van Patsker, breng maar mee naar de luisteravond zei ik!
In Chemical Transit is het debuutalbum van Rylan Gleave aka All Men Unto Me.
De man was eerder te horen op Hostile Architecture van de Schotse avantgarde metalband Ashenspire.
Geen metal op In Chemical Transit, met dit album verkent Gleave het effect van testosteron op de stem, een vocale reis van mezzosopraan naar bas-bariton. 
Een intense luisterervaring, probeer het zelf eens:
Volgens Patsker Omaer Beguin van Echoes And Dust:
 "Een provocerende geluidscapsule voor de meer openminded muziekliefhebber die wil verdwalen in een resonerend doolhof van oogverblindende avant-garde muziek."  
 
Hierna snakte Peter na wat gitaren want hij legde de naald op From The Ages van de Amerikaanse stoner/psychedelische rockband Earthless.
Een zogenaamd power trio bestaande uit gitarist Isaiah Mitchell, bassist Mike Eginton en drummer Mario Rubalcaba.
Een dubbel-lp waarvan de eerste kant werd gespeeld, het bijna 15 minuten durende Violence Of The Red Sea.
Let vooral op het straffe gitaarwerk van Mitchell:
 
 
Zware Metalen is opgetogen:
" From The Ages is een hele lekkere plaat geworden die door zijn volledige speelduur heen boeit. Als je houdt van stoner of psychedelische rock is dit simpelweg een aanrader. Krachtig, meeslepend en vooral swingend als de neten!"
 
Een paar dagen voor deze luisteravond zag ik Ozric Tentacles aan het werk in The Boileroom, zo’n beetje de Kinky Star van Guildford in Engeland, niet dat ik speciaal naar daar reed om hen te zien, ik was toevallig in de buurt.
Ik liet een fragmentje horen van hun concert dat begon met de klassieker Eternal Wheel uit Erpland.
Ik zou dat fragment hier kunnen uploaden maar beter nog is deze link naar hun concert van mei dit jaar in Gent, grotendeels dezelfde setlist en integraal op YT:
Wie de band binnenkort wil zien...3 april 2024 komen ze naar St.Niklaas!
 
En zo werd het tijd voor de klassieker!
Na de hittegolf van de voorbije weken leek After The Heat van Brian Eno, Dieter Moebius en Hans-Joachim Roedelius mij wel gepast.
Moebius en Roedelius vormden het ambient/krautrockduo Cluster.
Eno's fascinatie voor hen leidde tot dit project, de opnames gebeurden in Duitsland in samenwerking met krautrock producer Conny Plank. 
Deze sessies vonden plaats in juni 1977, wat resulteerde in de twee albums Cluster & Eno (1977) en After the Heat (1978).
Een recensie op Sputnik:
"After the Heat weet een indrukwekkende balans te bewaren tussen vreemde elektronische experimenten en ambient soundscapes.  
Weemoedige pianonoten en luchtige synths bestaan naast kloppende baslijnen en herhaalde synthesizermelodieën voor een buitenaards en meeslepend album."

Bureau B bracht het album opnieuw uit, ook digitaal via Bandcamp.
Een prachtig tijdloos album, Belldog is één van de weinige gezongen nummers, het drijft op hypnotiserende synths waarop Brian Eno vreemde dingen zingt over gecodeerde radiosignalen...tijdloze pracht.
Brian Eno en Hans-Joachim Roedelius zijn nog steeds actief, laatstgenoemde wordt volgend jaar 90 en brengt nog steeds nieuwe muziek uit!
Dieter Moebius is in 2015 overleden, die dagen leverde hij met zijn plaat Tonspuren de klassieker op de luisteravond.
 
 
Bij het herlezen van dat verslag zie ik de naam Fré De Vos...de eigenzinnige uitbater van de Antwerpse platenzaak en labelbaas is er sinds kort niet meer...

De luisteravond zat erop alsook dit verslag.

Antelias Musical Terveisiä

Bakerman
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)